Δεν είμαι – ακόμη – ο πιο αρμόδιος για να αρθρογραφώ περί ποδηλασίας αλλά μπορώ να καταθέσω τη δική μου μικρή εμπειρία πάνω στο ποδήλατο. Είναι 10 μέρες, λοιπόν, που έχω το νέο μου ποδήλατο και το χρησιμοποιώ καθημερινά για να πηγαινοέρχομαι στο γραφείο. Ο καιρός, πλην μιας βροχερής μέρας, είναι καλός και σιγά σιγά δροσίζει κιόλας. Όλα πάνε σχετικά καλά. Ένα είναι που δεν αντέχεται! Και δεν είναι ούτε η έλλειψη ποδηλατοδρόμων ούτε οι οδηγοί των αυτοκινήτων. Ακόμη και για αυτούς έχω να πω ότι, εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις, είναι αρκετά προσεκτικοί και ανεκτικοί μαζί μου.
Αυτό που δεν αντέχεται είναι το καυσαέριο! Πάνω στο ποδήλατο ζεις τη ρύπανση της ατμόσφαιρας στο μάξιμουμ. Αναπνέεις φρικτό καυσαέριο. Από αυτό που αναπνέεις έτσι κι αλλιώς στην Αθήνα αλλά τώρα το συναντάς στην πηγή του. Ανοίγουν τα πνευμόνια σου από το πετάλι μόνο και μόνο για να υποδεχθούν διοξείδια και μονοξείδια και δεν ξέρω τι άλλο. Γι' αυτό αν είχα ένα μαγικό ραβδάκι ούτε ποδηλατόδρομους θα έφτιαχνα ούτε τις συνειδήσεις των ανθρώπων θα άλλαζα. Πρώτο-πρώτο αυτό θα άλλαζα: λιγότερο καυσαέριο. Φτάνει!
εκτύπωση Κατηγορίες: ποδήλατο, προσωπικά | rss 2.0 | trackback
