Τώρα φτάσαμε εδώ. Το ποτάμι δε γυρίζει πίσω. Το ΔΝΤ ήρθε όχι για να αναδιοργανώσει την ελληνική οικονομία αλλά για να εξασφαλίσει ότι θα ξεπληρώσουμε τα χρέη μας. Η δουλειά του δεν είναι να μας φτιάξει κράτος αλλά να μας εξαναγκάσει να κόψουμε από όπου μπορούμε για να μπορέσουν οι δανειοδότες μας να κοιμούνται ήσυχοι ότι θα πάρουν πίσω τα χρωστούμενα με τους τόκους τους. Επομένως, ναι, ας ξεπληρώσουμε τα χρέη μας – δε θα μπορούσα να ισχυριστώ κάτι άλλο. Αλλά αυτό είμαι σχεδόν σίγουρος ότι θα γίνει τελικά. Αυτό θα το κάνει το ΔΝΤ θέλουμε δε θέλουμε. Το μέγα ζήτημα είναι αν θα μείνει καθόλου κράτος μετά. Αν θα έχει δημιουργηθεί η υποδομή για μια σύγχρονη χώρα ή η ιστορία θα μας επιστρέψει εκεί όπου ξεκινήσαμε το 1981; Φοβούμαι πως το δεύτερο είναι η περισσότερο πιθανή εκδοχή. Όσο τη διαχείριση της χώρας έχουν στα χέρια τους οι ίδιες μέτριες προσωπικότητες που την είχαν χρόνια τώρα – εναλλάξ – και δεν έχουν κάνει ακόμη ούτε καν την αυτοκριτική τους, η ελπίδα για αλλαγή χάνεται. Ο ίδιος ο κ. Παπανδρέου καταχράστηκε με τον πιο βίαιο και αχόρταγο τρόπο τη λέξη "αλλαγή" στη συνθηματολογία του πριν από τις τελευταίες εκλογές (Οκτώβρης 2009). Ποια άλλη αλλαγή μας μένει να ελπίζουμε;
Το ΔΝΤ θα μας σφίξει το ζωνάρι μέχρι εκεί που δεν πάει. Θα περικόψει, θα απολύσει, θα μειώσει και θα το κάνει με την αυθεντία που έχει και με την εξουσία που διαθέτει. Άλλωστε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο εκλήθη εδώ πέρα, δεν ήρθε από μόνο του. Το ΔΝΤ πουθενά δεν απέτυχε στον κόσμο. Όπου κι αν πήγε οι οικονομίες έλυσαν με τις παρεμβάσεις του το πρόβλημα των χρεών τους. Αλλά έπεσαν και σε βαθιές και καταστροφικές υφέσεις. Το πρώτο θα γίνει και στην Ελλάδα σίγουρα. Θα μας εξαναγκάσουν να ξεπληρώσουμε – αυτή είναι η δουλειά τους. Το τι θα ακολουθήσει είναι δικό μας θέμα! Μια κάποια ύφεση θα ακολουθήσει. Την έχουμε κάτσει τη βάρκα, που λένε, για την ώρα, δεν υπάρχει αμφιβολία. Όμως ο χρόνος κυλάει θέλουμε δε θέλουμε και, όσες θυσίες κι αν κάνουμε την επόμενη 3ετία-5ετία και όσο κι αν ματώσουμε, η περίοδος αυτή θα παρέλθει και θα βρεθούμε αντιμέτωποι με τον κακό μας εαυτό και πάλι. Θα βρεθούμε αντιμέτωποι με το ίδιο κράτος, με τις ίδιες πολιτικές. Και τότε θα έχουμε και βεβαρημένο ποινικό μητρώο διεθνώς.
Δύο πράγματα μπορώ να ελπίζω από την πραγματικά ζοφερή αυτή περίοδο που περνάμε αυτές τις μέρες και τις μέρες που θα ακολουθήσουν. Το πρώτο είναι μια αλλαγή του πολιτικού σκηνικού. Ένα ξεσκαρτάρισμα σε πολλά επίπεδα (πολιτική, οικονομία, κοινωνία). Δεν είναι δυνατόν να αλλάξει κάτι με τις ίδιες νοοτροπίες, τα ίδια πρόσωπα, τα ίδια κόμματα. Δεν είναι δυνατόν οι ηθικοί αυτουργοί της χρεωκοπίας της χώρας, οι διαχειριστές των κυβερνήσεων που οδήγησαν εδώ να είναι οι ίδιοι που καταγγέλλουν τη σήψη του πολιτικού συστήματος και να ευαγγελίζονται τη "νέα αλλαγή". Αυτή η "νέα μεταπολίτευση" που ακούμε έντονα τελευταία πρέπει να γίνει. Τα κόμματα όπως τα ξέρουμε πρέπει να αρχίσουμε να τα νοούμε ως 'παλαιά κόμματα" και στη θέση τους να ξεπηδήσουν άλλα. Για παράδειγμα, σκεφθείτε πόσο πιο λογική θα ακούγεται η λύση των κυβερνήσεων συνεργασίας, που σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες είναι αυτονόητη, μετά την περίοδο που διανύουμε. Τότε που, ελπίζω, τα δύο μεγάλα κόμματα θα αναζητούν ψηφοφόρους με το τουφέκι, μιας και, ελπίζω και πάλι, ο λαός θα τους έχει καταλογίσει τις ευθύνες που τους αναλογούν.
Το δεύτερο πράγμα στο οποίο θα ήθελα να ελπίζω είναι οι υποδομές για ένα σύγχρονο κράτος. Για λόγους που έχει καταστεί πλέον τετριμμένο να αναφέρουμε, το ελληνικό κράτος όχι απλά δε λειτουργεί στην υπηρεσία του πολίτη αλλά του παρουσιάζει και προσκόμματα στην καθημερινότητά του. Όλες οι χώρες της Ευρώπης έχουν προβλήματα και, συχνά, μεγάλα. Αλλά έχουν ένα κράτος που λειτουργεί. Μια δημόσια διοίκηση που κάνει τη δουλειά της προς όφελος της κοινωνίας και της ζωής του πολίτη. Δεν ελπίζω σε μετατόπιση του πολιτικού μας σκηνικού προς αριστερότερες ιδεολογίες και δεν ξέρω αν θα το ευχόμουν κιόλας. Αλλά ελπίζω, αρχικά, σε ένα κράτος δυτικό και ευρωπαϊκό (όχι αμερικανικό), με όλα τα χίλια μύρια στραβά που έχουν τα δυτικά και ευρωπαϊκά κράτη αλλά που να λειτουργεί! Ας δανείζεται κι ας χρωστάει αλλά να λειτουργεί. Κι αυτό, όχι γιατί δεν έχω όνειρα και οράματα, αλλά γιατί θέλω να έχω ρεαλιστικές ελπίδες.
Αυτά είναι τα όνειρα που πιστεύω ότι μπορεί να έχει μια γενιά που ακολουθεί αυτή της μεταπολίτευσης. Η γενιά της μεταπολίτευσης έκανε ό,τι έκανε και της έχουμε πολλά μαζεμένα, αλλά σε προσωπικό επίπεδο είναι οι γονείς μας και τους αγαπάμε. Τώρα που οι ιδεολογίες έχουν όλες απομυθοποιηθεί και τα οικονομικά συστήματα έχουν όλα δείξει ότι μπορούν και καταρρέουν, τα όνειρά μας δεν πρέπει παρά να είναι ψύχραιμα και συγκρατημένα. Θέλω να φύγουν οι παλιοί, να πάνε στο καλό, μας έδειξαν τι μπορούν να κάνουν και θέλω να φτιάξουμε μια χώρα με ένα λειτουργικό κράτος. Δεν ελπίζω σε τίποτε άλλο…
εκτύπωση Κατηγορίες: απόψεις, πολιτικά | rss 2.0 | trackback