Όταν ξεκινήσεις να φτιάξεις μια δική σου επιχείρηση ανακαλύπτεις διάφορες πτυχές του ελληνικού κράτους που δε γνώριζες αν και υποπτευόσουν ή άκουγες από άλλους ότι υπήρχαν. Κι αν η κρατική μηχανή δεν είναι τόσο γραφειοκρατική πια όσο ήταν παλιά κι αν πολλές δημόσιες υπηρεσίες έχουν μια κάποια μηχανογράφηση παραμένει το ερώτημα "τι είναι το ελληνικό κράτος για την επιχείρηση"; Τελευταία, έχω βρεθεί, μοιραία, σε πολλές παρόμοιες συζητήσεις…
Η πρώτη άποψη λέει ότι, φτιάχνοντας την επιχείρησή σου, κάνεις το κράτος "συνεταίρο", θέλοντας και μη. Έχεις ένα καταναγκαστικό και έξω-καταστατικό συνεταίρο που δεν ξεχνά ποτέ το μερτικό του αλλά συχνά-πυκνά αμελεί τις υποχρεώσεις του. Αυτή δεν είναι η εντύπωσή μου για ένα κανονικό συνεταίρο κι επομένως δεν τη συμμερίζομαι! Ο συνεταίρος πρέπει να είναι συνεπής, διαφορετικά η συμφωνία πρέπει να καταγγελθεί και η συνεργασία να πάψει να είναι βλαβερή.
Η δεύτερη άποψη λέει, κάπως χυδαία, είναι η αλήθεια, ότι το κράτος λειτουργεί ως "νταβατζής". Έρχεται κάθε τόσο, δηλαδή, να ζητήσει μερίδιο από τη δραστηριότητα της επιχείρησής σου και πολλές φορές με τρόπο απρόβλεπτο ή, κατά κοινή ομολογία, παράλογο. Για παράδειγμα, σε τι βοηθά την ανάπτυξη το να προπληρώνει το φόρο της επόμενης χρονιάς μια νέα εταιρεία που μόλις έχει κλείσει τον πρώτο οριακά επιτυχημένο κύκλο εργασιών και προσπαθεί να ορθοποδήσει; Αλλά ένας νταβατζής δεν κάνει μόνο αυτό. Θα σου τα πάρει μεν αλλά θα σου φέρει και πελατεία. Η πελατεία που θα σου φέρει, βέβαια, όλοι ξέρουμε με τι σκοπό έρχεται – αλλά έρχεται!
Επομένως, καταλήγω ότι το κράτος για μια επιχείρηση λειτουργεί περισσότερο ως "μαφιόζος". Έχει δύναμη που δε μπορείς να ελέγξεις παρά μόνο αν έχεις "συγγενείς" ή "κολλητούς" μέσα στη φαμίλια του, κι έρχεται να σου τα πάρει υποσχόμενος υπηρεσίες, την ανάγκη των οποίων εκείνος δημιούργησε. Σε προστατεύει, δηλαδή, από το να μη σου σπάσει ο ίδιος τα γόνατα.
εκτύπωση Κατηγορίες: απόψεις, δε βαριέσαι | rss 2.0 | trackback