Ήταν μάλλον οι πιο ενδιαφέρουσες και τελικά πιο θλιβερές εκλογές που έχω ζήσει. Ενδιαφέρουσες γιατί, επιτέλους, μετά το 1981 ήταν η πρώτη φορά όπου και τα δύο μεγάλα κόμματα είχαν δείξει πλέον σαφή δείγματα διακυβέρνησης σε μια χώρα με σταθερό, δημοκρατικό σκηνικό αλλά και ευρωπαϊκή πορεία, ενώ ο λαός είχε δείξει εξίσου σαφή απογοήτευση – και λίγα λέω – στις πολιτικές τους. Έτσι, περίμενες με ενδιαφέρον το αποτέλεσμα αυτών των συσχετισμών. Ή, τουλάχιστο, ήλπιζες να υπάρξει έστω κάποιο αποτέλεσμα από αυτούς τους συσχετισμούς.
Η επιλογή του – ιερού, αλάνθαστου κι αξιοσέβαστου – κριτηρίου του λαού ήταν να δώσει 10 μονάδες προβάδισμα και μια γερή αυτοδυναμία στο κόμμα που δύο χρόνια πριν στις εκλογές του 2007, καταδίκασε για δεύτερη συνεχόμενη φορά, ενώ εκείνο ήταν αντιπολίτευση. Στο κόμμα που χαριεντίζεται τώρα ότι η χθεσινή επιλογή του λαού ήταν συνειδητή και ότι η νίκη δεν οφείλεται στην κατάρρευση του άλλου, του μέχρι χτες κυβερνώντος και πλέον κατερρέοντος. Εντωμεταξύ η αριστερά απλώς επιβιώνει περιχαρακωμένη. Οι Οικολόγοι δεν μπήκαν στη βουλή. Ο Καρατζαφέρης δυναμώνει συστηματικά. Για όλα αυτά θλιβερές!
εκτύπωση Κατηγορίες: απόψεις, πολιτικά | rss 2.0 | trackback