Το εισιτήριο δεν είναι απλώς ένα χαρτάκι που εξασφαλίζει την είσοδό μας σε ένα χώρο. Οπωσδήποτε, πρωτίστως ανταποκρίνεται σε λειτουργικές ανάγκες. Κάποιος πρέπει να μπορεί να αποδείξει ότι έχει βρεθεί εκεί που έχει βρεθεί όχι παράνομα και ότι έχει καταβάλει το ανάλογο αντίτιμο. Το εισιτήριο είναι, κατά κάποιο τρόπο, λοιπόν ένα συμβόλαιο, μια απόδειξη παροχής υπηρεσίας. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Το εισιτήριο είναι και ένα ενθύμιο. Συχνά είναι η μόνη χειροπιαστή απόδειξη, αν όχι μία, έστω, από τις πολλές, που σου μένει από ένα θέατρο, ένα μουσείο, ένα σινεμά, τις συγκοινωνίες μιας ξένης πόλης που επισκέφτηκες κλπ. Για τους – παράξενους – ανθρώπους που αρέσκοντται στο να συλλέγουν αναμνήσεις τα εισιτήρια δεν είναι μικροπράγματα, είναι συλλεκτικά κομμάτια, ειδικά αν είναι και όμορφα σχεδιασμένα.
Και τώρα πες μου τι τους έχει πιάσει σε πολλά σινεμά στην Αθήνα (χτες το βράδυ το είδα στο Αττικόν, στη Σταδίου, αλλά το έχω πετύχει και αλλού) και έχουν σταματήσει πια να κόβουν εισιτήρια; Τόσο πολύ τους κόστιζαν; Σου κόβουν κανονικές αποδείξεις, σαν κι αυτές που παίρνεις από το σούπερμάρκετ. Δεν έχω τίποτε εναντίον των σούπερμάρκετ, σχετικά με αυτό το θέμα. Όμως, περιμένω κάτι παραπάνω από ένα σινεμά, ένα χώρο που στεγάζει μια μορφή τέχνης και θέλει να έχει πιο στενή σχέση με το κοινό του. Για να μπορώ κι εγώ, σα ρομαντικό παιδί, να συνεχίσω να μαζεύω τα εισιτήριά μου όμορφα κι ωραία κι όχι να γεμίζω κουτιά με ασπρόμαυρες, κακοτυπωμένες αποδείξεις. Ευχαριστώ…
Update:
Καιρό ψάχνω να βρω ένα ωραίο άρθρο που είχα διαβάσει και μετά χάσει το link του. Το ξαναβρήκα! Ο συγγραφέας του πιστεύει ότι κάποιος που παρέχει μια υπηρεσία έχει πολύ περισσότερα να κερδίσει δίνοντας ένα όμορφο εισιτήριο ή μια όμορφη απόδειξη στον πελάτη του. Και δείτε τι κάνει παίρνοντας ως παράδειγμα μια απόδειξη από τα γνωστά σε όλους μας Starbucks. Πολύ καλό…
