Σαν μικρό παιδί, καθώς αναπολώ τις εκλογές του ’85 τις – πολλές – εκλογές του ’89+ αλλά και μέχρι τώρα ακόμη, μου έχουν μείνει ταυτόχρονα αντιφατικές γεύσεις σχετικά με το ερώτημα "τι θα ψηφίσεις". Η ψήφος είναι και ήταν, φυσικά, μυστική. Μας μάλωναν από μικρούς αν αφελώς κάναμε στους μεγαλύτερους τέτοια ερωτήματα και μας έβαζαν στη θέση μας που ρωτάγαμε τέτοια πράγματα. Από την άλλη μεριά, οι εκλογές εκείνων των εποχών ήταν σαφώς πιο κομματικοποιημένες από ότι σήμερα. Οι συσπειρώσεις των κομμάτων ήταν ισχυρότερες, οι πολίτες είχαν περισσότερα να "περιμένουν" από αυτά και το πολιτικό αίσθημα ήταν γενικά πιο έντονο.
Εντύπωση προκαλεί ότι την Αμερική μεγάλα ειδησεογραφικά πρακτορεία τολμούν να πάρουν ανοιχτά θέση κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου και να λένε δημοσίως ποιον υποψήφιο υποστηρίζουν (πχ το 2008 NYTimes Obama, Detroit News McCain). Στην Ελλάδα ο τύπος ακόμη λειτουργεί με βάση τη λογική "ο κόσμος το ‘χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι". Με δυο λόγια όλοι ξέρουμε ποιο κόμμα υποστηρίζει η κάθε εφημερίδα ή το κάθε κανάλι αλλά κανείς δεν το λέει δημοσίως. Γιατί στην Αμερική "υποστηρίζω" σημαίνει υποστηρίζω αυτά που ισχυρίζεται κάποιος και πιστεύω ότι τα λέει σοβαρά και θα με βρει αντιμέτωπο αν δεν τηρήσει το λόγο του, ενώ στην Ελλάδα σημαίνει ότι προπαγανδίζω υπέρ αυτού και έχω ίδιον όφελος από την ανέλιξή του.
Στις εκλογές αυτές, λοιπόν, θα ψηφίσω Οικολόγους Πράσινους, όπως έκανα και στις Ευρωεκλογές. Είναι απλό. Μου είναι αδύνατον να πάρω στα σοβαρά τα δύο μεγάλα κόμματα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και να πιστέψω ότι από τη μια μέρα στην άλλη έχει αλλάξει κάτι σημαντικό. Είναι ίδιοι και απαράλλαχτοι και υπεύθυνοι για τη σημερινή κατάσταση. Είναι απαράδεκτο να μην τιμωρηθούν με κάποιο τρόπο. Αυτή είναι η περιβόητη πολιτική ευθύνη που κάθε τόσο πιπιλούν χωρίς επιπτώσεις. Μια μικρή ματιά γύρω γύρω σε αυτό το blog θα σας κάνει εύκολα να καταλάβετε ότι έχω αρκετό χιούμορ ώστε να μη μπορώ να ψηφίσω ΛΑΟΣ. ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ θα μπορούσα να ψηφίσω αν κάποτε αποδέχονταν ότι η ιδεολογία δεν είναι σκοπός αλλά βάση για πολιτική. Μας μένουν οι Οικολόγοι Πράσινοι με τους οποίους δεν υπάρχει κάποιος ιδεολογικός δεσμός, αλλά δε χρειάζεται κιόλας. Χρόνια τώρα ψάχνω κάτι πιο δυνατό από αυτό. Κάποιον που να έχει να δώσει μια σοβαρή πρόταση για τη διαχείριση των προβλημάτων κι ας μην ταιριάζει πλήρως με τη δική μου κόσμο-αντίληψη.
Χρειαζόμαστε, πιστεύω, καλούς διαχειριστές και όχι ιδεολόγους. Όχι ότι οι διαχειριστές αυτοί θα πρέπει να είναι στερημένοι ιδεολογίας. Βέβαια, (οι Οικολόγοι Πράσινοι) δεν είναι οι μόνοι που έχουν σοβαρές προτάσεις, αλίμονο. Όμως, πιστεύω ότι στη συγκεκριμένη συγκυρία το να πάρουν ένα σημαντικό ποσοστό σημαίνει ουσιαστική αντιπολίτευση στο κόμμα που θα κυβερνήσει. Από την άλλη, δε θεωρώ το δίλημμα του φόβου της "ακυβερνησίας" σοβαρό. Αντιθέτως, ελπίζω σε αυτό. Πολλές χώρες της Ευρώπης περνούν από παρόμοιες περιόδους αλλά παράλληλα έχουν κράτος. Εμείς αυτό το πρόβλημα πρώτα απ’ όλα έχουμε, ότι δεν έχουμε κρατική μηχανή που να λειτουργεί.
(και τα πρωτοσέλιδα στην άλλη άκρη του Ατλαντικού θα λένε "Bouyouris endorses the Eco-Greens")…
εκτύπωση Κατηγορίες: απόψεις, πολιτικά | rss 2.0 | trackback
