Προφέρεται με αγανάκτηση και με ιδιαίτερη έμφαση στον τονισμό της δεύτερης λέξης. Ει δυνατόν, η φωνή σε εκείνο το σημείο λεπταίνει και οξύνεται απότομα μα στιγμιαία σε ένδειξη οργής. Η τελευταία λέξη προφέρεται κάπως πιο αργόσυρτα, με φθίνουσα ένταση. Πριν από την ίδια τη φράση υπονοείται η βωμολοχία "γαμ*", αλλά είναι τόσο οικείο το άκουσμα, που δε χρειάζεται καν να αναφερθεί ρητά. Βλάσφημο αλλά και συνηθισμένο στην καθομιλουμένη νεοελληνική, σε βαθμό που να μη θεωρείται βλάσφημο πλέον. Παρατηρείται περισσότερο συχνά σε ανθρώπους μεγαλύτερων ηλικιών, άνω των 50-60 ετών και είναι ιδιαίτερα προσφιλές στους συνταξιούχους, τους μικρομεσαίους και τους χαμηλόμισθους. Οι άνεργοι προτιμούν το "άι συχτίρ". Σε σχεδόν συντριπτικό ποσοστό εκφέρεται από τον ανδρικό, ενήλικο, εργαζόμενο πληθυσμό και όχι τόσο από το γυναικείο. Εξαίρεση αποτελούν ταξιτζούδες, συμβασιούχες καθαρίστριες, ανασφάλιστες γραμματείς κλπ.
Στις μέρες μας είναι ιδιαίτερα επίκαιρο εξαιτίας της προεκλογικής περιόδου. Μεγάλο μέρος του πληθυσμού θέλει να το φωνάξει δυνατά σε υποψήφιους πολιτευτές που επιζητούν "το σταυρό του" και τους στέλνουν στο σπίτι φακελάκια με έτοιμο σημειωμένο "το σταυρό τους"…
εκτύπωση Κατηγορίες: δε βαριέσαι, πολιτικά | rss 2.0 | trackback