Μεγάλη συζήτηση γίνεται για την κρίση του τύπου, ιδιαίτερα, δε, τις τελευταίες εβδομάδες με αφορμή το κλείσιμο του Ελεύθερου Τύπου. Είναι γεγονός ότι ο τύπος περνά κρίση σήμερα. Πρόκειται για μια απλή πρόταση στην πραγματικότητα. "Ο τύπος περνά κρίση". Ποιος περνά κρίση; Ο τύπος! Όχι ο περίγυρός του. Όχι ο κόσμος που (δεν) τον διαβάζει. Τι είναι αυτή η κρίση; Είναι το ότι πέφτει η κυκλοφορία; Είναι ότι ο κόσμος ενημερώνεται από αλλού; Είναι ότι ο τύπος βάλλεται από κάποια άγνωστη δύναμη;
Όχι. Η κρίση είναι του τύπου! Είναι κατά-δική του. Αυτό δε μπορεί να καταλάβει ο ίδιος ο "τύπος". Ότι η κρίση δεν είναι γύρω-γύρω αλλά η κρίση του είναι δική του. Ας δούμε ορισμένα στοιχεία που διαβάζω στην Καθημερινή της περασμένης Κυριακής:
- Το 1980 είχαμε 13 εφημερίδες με μέση ημερήσια κυκλοφορία 720.000 φύλλων με μέσο όρο σελίδων 16-32 (48 οι κυριακάτικες). Το 2008 είχαμε 22 εφημερίδες με κυκλοφορία 238.000 και αριθμό σελίδων να φτάνει τις 300 (οι κυριακάτικες). Ξέρουμε καλά ότι η ελληνική αγορά δε μπορεί να σηκώσει τόσον πολύ ημερήσιο τύπο. Όπως ξέρουμε καλά ότι δε μπορεί να σηκώσει τόσο πολύ τηλεοπτικό προϊόν, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
- Από το 1989 μέχρι σήμερα οι κυριακάτικες εφημερίδες έχουν διατηρήσει περίπου την κυκλοφορία τους, το ίδιο και οι πρωινές εφημερίδες. Οι απογευματινές είναι που έχου πέσει στο 1/4 της κυκλοφορίας τους (238.000 από 1.000.000 το 1989).
- Είναι γνωστό ότι οι εφημερίδες δε βγάζουν τα έξοδά τους από το αντίτιμο που πληρώνει κανείς στο περίπτερο αλλά από τη διαφήμιση και δη την κρατική. Η οποία έφτασε πέρυσι συνολικά στα 83 εκατομμύρια ευρώ.
- Ταυτόχρονα, τεράστιος και αυξανόμενος είναι ο αριθμός όλων των άλλων μέσων ενημέρωσης (τηλεόραση, ραδιόφωνο, διαδίκτυο).
Τα νούμερα είναι αμείλικτα. Πώς είναι δυνατόν να χωράνε τόσα πολλά ΜΜΕ σε μια τόσο μικρή χώρα; Και μάλιστα τη στιγμή που όλοι μας παραδεχόμαστε το μέγεθος της διαπλοκής τους με την εξουσία και αναγνωρίζουμε την απαξίωση της πολιτικής ζωής του τόπου. Από πού προκύπτει αυτό το τεράστιο νούμερο. Δε φταίνε οι εργαζόμενοι στις εφημερίδες που κλείνουν ή θα κλείσουν, είναι όμως όμηροι ενός άλλου παιχνιδιού.
Και δεν είναι δυνατόν να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για να μην κλείσουν εφημερίδες ζημιογόνες για τους ιδιοκτήτες τους. Οι εφημερίδες είναι και επιχειρήσεις και αυτό δεν πρέπει να το ανασύρουμε μόνο όταν κάποια κλείνει και δέχεται έτσι η ίδια η ενημέρωσή μας "πλήγμα". Το πλήγμα η ενημέρωση το δέχεται όταν δεν είναι αντικειμενική και σφαιρική και όταν είναι μέρος της διαπλοκής που οφείλει να ξεσκεπάσει.
Τέλος, στο ίδιο άρθρο, αναφέρονται ορισμένες παρατηρήσεις πολύ εύστοχες σχετικά με την πραγματική κρίση του τύπου. Για παράδειγμα το κατά πόσο η τηλεόραση απειλεί τη επιβίωσή του, αν έχει καταφέρει να παρέχει περισσότερο κριτική και εις βάθος ενημέρωση, αν προσπάθησε να διατηρήσει τα κεκτημένα βελτιώνοντας το περιεχόμενό του ή δίνοντας μύρια "καρότα" στους αναγνώστες του (DVD, CD, περιοδικά, δώρα) κα. Εκεί είναι η ουσία του πράγματος. Στην ενδοσκόπηση. Εκεί πάσχει ο τύπος. Δεν "έχει¨πρόβλημα! Εϊναι "πρόβλημα" και πρέπει να αλλάξει.
εκτύπωση Κατηγορίες: απόψεις, πολιτικά | rss 2.0 | trackback