Ήμουν τυχερός φέτος, ήθελα δεν ήθελα, έπερεπε να συμμετέχω στις Ευρωεκλογές καθ’ ότι μέλος της εφορευτικής επιτροπής. Το χωριό (μου) και τα τριγύρω του μικρά σε μέγεθος, οι κάτοικοι ως επί το πλείστον ηλικιωμένοι, η μέρα ζεστή και τα ευτράπελα ουκ ολίγα.
Οι ηλικιωμένοι είχαν τη μεγαλύτερη πλάκα. Δε γίνεται, πρέπει να το παραδεχτώ όσο και αν τους σέβομαι! Πόσοι και πόσοι δε μας ρώτησαν πού ψηφίζουν οι άντρες και πού οι γυναίκες. Δε λένε να το συνηθίσουν. Λες και βρισκόμασταν σε τουαλέτες έψαχναν οι δόλιοι που πάνε οι γυναίκες και που οι άντρες. Όλοι μαζί πια, παππού!
Κάποιος έψαχνε να βρει το εκλογικό του τμήμα. Δύο ήμασταν όλα κι όλα. Έρχεται σε εμάς (στα δεξιά). "Δεν ψηφίζεις εδώ, παππού. Ψηφίζεις αριστερά.". "Αριστερά; Μα εγώ συνήθως ψηφίζω εδώ!". Είχαν αλλάξει λιγάκι οι αίθουσες στο σχολείο, βλέπεις, και ο παππούς περίμενε να ψηφίσει στην ίδια όπου ψήφιζε και κάθε φορά.
Τι να πεις έπειτα στην κ "Αλεξ…" που ήρθε στο "Μ-Ω";
"Σταυρούς βάζουμε;". Θα πρέπει να ακούσαμε αυτή την ερώτηση εκατό φορές. Και όχι μόνο από παππούδες και γιαγιάδες. Δεν το σχολιάζω.
Μια γιαγιά με πλησιάζει. Δε βλέπει καλά και θέλει βοήθεια με τα ψηφοδέλτια. Δεν ήταν και λίγα. Ένα μάτσο χαρτιά έπαιρνες μαζί σου στο παραβάν για να διαλέξεις. Η κακομοίρα μπερδεύτηκε. "Βόηθα με, παιδί μου", λέει, "να βρω αυτό που θέλω". Της λέω "Γιαγιά, είναι όλα μέσα και τα πιο μεγάλα κόμματα πάνω πάνω θα το βρεις εύκολα!". "Δε βλέπω καλά", μου λέει, "Δείξε μου εσύ". "Ποιο θες, γιαγιά;". "Αυτό με τον ήλιο!". Κατάλαβα εγώ. Της το βγάζω. "Αυτό είναι;", μου λέει! "Τι όνομα γράφει;". Της το διαβάζω και το βάζει στο φάκελο. Η καλή πράξη της ημέρας είχε ολοκληρωθεί.
Υπήρξαν και οι "βαμμένοι" που πήραν το ψηφοδέλτιό τους επιδεικτικά από το κόμμα προτίμησής τους και δε δέχτηκαν να πάρουν το μάτσο με όλα τα κόμματα. Αυτοί που δε μπήκαν καν στο παραβάν. Υπήρξαν οι πλακατζήδες. "Τα βάζω όλα μέσα στο φάκελο;". Αλλά είχαμε γενικά μεγάλη συμμετοχή, αντίθετα με το μέσο όρο. Ίσως λόγω του αυξημένου μέσου όρου ηλικίας. Ήταν μια καλή ευκαιρία για κάθε παππού και γιαγιά να βγουν λίγο έξω, να συναντήσουν κόσμο. Αυτοί δεν πήγαν στις παραλίες.
Η καταμέτρηση ήταν ένα σωστό πανηγύρι. Τελείωνε η μέρα και όλοι ήθελαν να φύγουν. Δεν είχαμε και σταυρούς για καταμέτρηση, οπότε η διαδικασία έπρεπε να είναι σύντομη! Λίγο μας αγχώθηκε η δικαστική αντιπρόσωπος στο τέλος, για να γίνουν όλα σωστά, αλλά το αποτέλεσμα βγήκε σχετικά γρήγορα. Φύγαμε όλοι χαμογελαστοί. Ήταν μια γενικά βαρετή μέρα με κάμποσες ενδιαφέρουσες ενέσεις ευθυμίας. Με λίγη καλή παρέα έχει και την πλάκα της.
Σε επόμενο post θα σου πω και τι πιστεύω για το "αποτέλεσμα" και το γενικότερο κλίμα!
εκτύπωση Κατηγορίες: δε βαριέσαι, προσωπικά | rss 2.0 | trackback