Πώς να ξεκινήσεις να μιλάς για το "μικρό ήρωα"! Τον ήρωα με "τα κοντά παντελονάκια και τη μεγάλη καρδιά", όπως πληροφορούσε το σημείωμα του συγγραφέα στο οπισθόφυλλο. Σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής για τα παιδιά που μεγάλωσαν τη δεκαετία του ’50 και που, με κάποιο τρόπο κατάφερε να παρεισφρήσει και στη δεκαετία που μεγάλωνα κι εγώ. Ανάμεσα στα Μπλεκ, τη Βαβούρα, τα Σαΐνια και λίγο νωρίτερα τα Άμπρα-Κατάμπρα έπεσε στα χέρια μου ένας τόμος – σε τόμους έβγαινε τότε πια και όχι σε τεύχη – του Μικρού Ήρωα. Ο αυτουργός ήταν ο πατέρας μου, μεγαλωμένος και ο ίδιος με τις ιστορίες του.
Κανονικά θα έπρεπε να είχα αντιδράσει άσχημα. Να βγάλω τη γλώσσα έξω κοροϊδευτικά και να του επιστρέψω το "απολιθωμένο" ανάγνωσμα όχι με πολύ ευγένεια, ως όφειλα λόγω της ηλικίας μου. Αλλά κάτι μέσα μου λειτούργησε διαφορετικά και ο Γιώργος Θαλάσσης έγινε μέγας έρωτας. Τι περιπέτεια μα και τι μελόδραμα ταυτόχρονα. Τι υπερβολή μα και τι ομορφιά. Εξέπεμπε τέτοια ευγένεια αυτή η φυσιογνωμία, σα να είχε μέσα της όλα τα προτερήματα του Έλληνα χωρίς κανένα μειονέκτημά του. Ήταν αναμφίβολα αξιαγάπητος. Όμως οι πιο πολλοί ήρωες έτσι αξιαγάπητοι είναι. Δεν ήταν, βέβαια, μόνο αυτός! Ήταν και η αντάξια παρέα του, ο Σπίθας και η Κατερίνα, πιστοί φίλοι, σύντροφοι και συναγωνιστές. Και η φαντασία του συγγραφέα Στέλιου Ανεμοδουρά, αχαλίνωτη, κατέβαζε χείμαρρο τις ιστορίες γύρω από το σταθερό άξονα της Εθνικής Αντίστασης στην κατεχόμενη από τους Ναζί Αθήνα.
Ο Μικρός Ήρωας ήταν και είναι μια μεγάλη μου αγάπη. Από αυτά τα πράγματα που σε θλίβει που δε θα μπορέσεις ποτέ να τα ξαναγνωρίσεις για πρώτη φορά αλλά και αισθάνεσαι κρυφή χαρά που ήσουν τυχερός να τα γνωρίσεις έστω και μία. Ένας κανονικός έρωτας, δηλαδή.
(υπάρχουν και σήμερα πολλοί φίλοι του Μικρού Ήρωα)
εκτύπωση Κατηγορίες: προσωπικά | rss 2.0 | trackback