Το Πάσχα στο χωριό είναι όπως το φαντάζεσαι! Κανονική Λαμπρή. Βέβαια, όχι σαν τη φετινή με τις βροχές και τα κρύα, αλλά αυτή ήταν μια εξαίρεση στον κανόνα που θέλει την Κυριακή του Πάσχα η μέρα να είναι φωτεινή και λαμπερή, να γιορτάζει μαζί με τους ανθρώπους και η φύση, δηλαδή. Και συνήθως έτσι είναι. Άνοιξη γαρ! Αυτή τη λαμπερή εικόνα έχω στο μυαλό μου από παιδί για το Πάσχα. Καταπράσινοι λόφοι, με όλες τις απόχρώσεις του πράσινου καταπληκτικά ανακαταμένες, σπαρμένα χωράφια ακόμη λίγο υγρά από τις τελευταίες βροχές του χειμώνα, μυρωδιές εδώ κι εκεί, πιτσιλιές χρώμα από λουλούδια άγρια και ήμερα, η μέρα μόλις να έχει μεγαλώσει κατά μία ώρα και ο ήλιος να προμηνύει καλοκαίρι. Αλλά και άνθρωποι! Άνθρωποιθ παντού. Σχολεία να κλείνουν και γονείς με παιδιά να συρρέουν στο χωριό για να αναβιώσουν οι φιλίες των διακοπών. Οικογένειες να σμίγουν και να προετοιμάζονται για την παραδοσιακή οινοποσία της Κυριακής του Πάσχα. Τα χωριά να ξανα-βουίζουν από κόσμο γνώριμο μα και μερικές φορές άγνωστο, πρωτόφερτο. Οι πλατείες να γεμίζουν παιδιά, μπάλες να τινάζονται πάνω από τα κεφάλια και ποδήλατα να σφυρίζουν προς κάθε κατεύθυνση. Φωνές και ξανά φωνές και μετά φωνές για τις προηγούμενες φωνές.
Ειδυλλιακές εικόνες μα πέρα για πέρα αληθινές! Στα μάτια ενός παιδιού, που κάποτε ήμουν, πέρα για πέρα, εντελώς αληθινές. Μα τώρα πια γίνονται και άλλα πράγματα αντιληπτά. Πάσχα, Θείο Δράμα, Επιτάφιοι κλπ, όλα αυτά δε μας αγγίζουν. Η αυξημένη κατανάλωση χοληστερίνης των ημερών προκαλεί προσωρινή απώλεια της λογικής χειρότερη από αυτή του αλκοόλ. Κάνουμε ένα διάλειμμα από τον καθημερινό αγώνα δρόμου προς το "τίποτα" και ζούμε αχόρταγα μια, δυο, τρεις μέρες ξεγνοιασιάς όπου "όλα" (επιτέλους!) επιτρέπονται. Διακοπές με άγχος, για να προλάβουμε και να χωρέσουμε τα πάντα. Χωρίς δισταγμό, παραμερίζουμε θρησκείες και θρησκοληψίες, όμορφα έθιμα και γραφικότητες, τα χώνουμε όλα στο ίδιο τσουβάλι, τα βιάζουμε, τα εκμεταλλευόμαστε για μερικές ώρες κι έπειτα τα στοιβάζουμε στο ράφι μέχρι την επόμενη χρονιά. Σαστισμένοι, ο πολύς κόσμος, στεκόμαστε ανάμεσα στο μειδίαμα των κυνικών και τις επιταγές της θρησκείας, ανήμποροι να αντιληφθούμε ότι κάτι είναι κρυμμένο πίσω από όλα αυτά.
Κάτι "πρέπει" να είναι κρυμμένο και περιμένει να το ανακαλύψουμε. Μα τι άλλο μπορεί να είναι; Η αλήθεια, για μια ακόμη φορά, είναι μνήμη. Μνήμη που απωλέσαμε, όταν το βίωμα του καταπράσινου πασχαλινού χωριού έγινε ενήλικη μακρινή ανάμνηση.
Χριστός Ανέστη! (δεν αποκλείεται!)
εκτύπωση Κατηγορίες: προσωπικά | rss 2.0 | trackback
