“Νεο-εγωισμός” ή “Η εποχή της απελπισίας”

8 Φεβρουαρίου, 2008

Την Κυριακή που πέρασε ο κ. Σ. Φυντανίδης στην εκπομπή του στο ΣΚΑΙ είχε καλεσμένους ανθρώπους της μουσικής που έδρασαν στα έντονα πολιτικοποιημένα χρόνια της δικτατορίας και της εξέγερσης του Πολυτεχνείου (Σαββόπουλος, Κηλαηδόνης, Νταλάρας κλπ). Η συζήτηση ασχολήθηκε με τη θεματική της μουσικής εκείνης της εποχής, ποιοι την άκουγαν, πού την άκουγαν, τι ρόλο έπαιξε στην κοινωνία κλπ. Αναπόφευκτα τέθηκε σε όλους η αντιπαραβολή του τότε με το σήμερα.

Πολλά όμορφα και εύστοχα ακούστηκαν, ακόμη και μερικά γραφικά, αλλά μια φράση του κ Σαββόπουλου με βασάνισε κάπως παραπάνω. "Τότε", είπε, "ήταν τα χρόνια της ελπίδας", εννοώντας ότι υπήρχε η αγωνία και η επιθυμία για τη βελτίωση της κοινωνικοπολιτικής κατάστασης, "ενώ σήμερα είναι τα χρόνια της απελπισίας". Ειπώθηκε τόσο απλά όσο και δογματικά, αλλά με παράπονο και όχι προσβλητικό ύφος.

Είναι πολύ λίγος ο χώρος και η σκέψη μου για να αναλύσω με πληρότητα τον τρόπο με τον οποίο έχουμε καταλήξει να είμαστε μέλη μιας κοινωνίας αδιάφορη και υπερ-καταναλωτική. Μπορώ όμως να το διαπιστώσω! Όσο και αν απεχθάνομαι τη γενίκευση της παραπάνω κουβέντας με θλίβει η – γενική – αλήθεια της. Ζούμε την εποχή όπου δεν υπάρχουν φανεροί εχθροί για να τους αντισταθείς. Τα τανκς δε βγαίνουν πια στους δρόμους, ο τύπος γράφει ό,τι θέλει, οι μουσικοί παίζουν ό,τι θέλουν. Είμαστε ελεύθεροι να ζήσουμε.

Μοιραία το κέντρο της προσοχής παύει να είναι το κοινωνικό σύνολο! Ο άνθρωπος σε τέτοιες ευνοϊκές συνθήκες στρέφει το βλέμμα προς τον εαυτό του, προς την προσωπική του εξέλιξη / ανέλιξη / ευημερία. Αναζητά ολοένα και περισσότερα αγαθά (πνευματικά και υλικά). Και, φυσικά, τίποτε δεν είναι ποτέ αρκετό! Δεν είναι ικανοποιημένος από αυτά που απέκτησε και κατέκτησε, ενώ τριγύρω του οι υπόλοιποι συνάνθρωποί συνωστίζονται για να αποκτήσουν και να κατακτήσουν τα δικά τους αγαθά. Στα οποία έχουν αναφαίρετο δικαίωμα.

Αυτό θα ονόμαζα, ποιητική αδεία,  νεο-εγωισμό. Το κυρίαρχο αυτό ρεύμα της εποχής μας όπου ο κάθε άνθρωπος, θεωρώντας πως έχει ξεπεράσει τα συλλογικά προβλήματα, στρέφεται αποκλειστικά στα προσωπικά του ζητήματα και στη δική του αναζήτηση της ευτυχίας.

εκτύπωση Κατηγορίες: απόψεις, προσωπικά | rss 2.0 | trackback

3 σχόλια στο ““Νεο-εγωισμός” ή “Η εποχή της απελπισίας””

Ο/η "Antapokritria apo to Bari" είπε:

Δεν είδα, δυστηχώς, την εν λόγω εκπομπή.
Γράφεις: “Ζούμε την εποχή όπου δεν υπάρχουν φανεροί εχθροί για να τους αντισταθείς. Τα τανκς δε βγαίνουν πια στους δρόμους, ο τύπος γράφει ό,τι θέλει, οι μουσικοί παίζουν ό,τι θέλουν”. Δυστηχώς θα διαφωνήσω!
Κατά πρώτον, δεν ισχύουν τα παραπάνω σε όλο τον πλανήτη!
Κατά δεύτερον, έχουμε και στις δικές μας δυτικές-αναπτυγμένες κοινωνίες ουκ ολίγα προβλήματα και μάλιστα “φανερότατα”!Γνωστό σε όλους πως για κάθε άνδρα-άνεργο υπάρχουν 3 γυναίκες-άνεργες και όταν αυτές δουλεύουν κερδίζουν λιγότερα, με περιπτώσεις γυναικών που αναγκάζονται να υπογράψουν εξευτελιστικά συμβόλαια(πως ,για παράδειγμα,δε θα μείνουν έγγυοι για τα επόμενα 15 χρόνια!). Στην “πολιτισμένη” Ιταλία, λόγω εκκλησίας(σκόπιμα με “ε” γιατί αναφέρομαι στην πολιτική εξουσία αυτής), οι γυναίκες αγωνίζονται ακόμη για το δικαίωμα της έκτρωσης, ενώ ισχύει και το εξής ανήκουστο:ακόμη και αν η εκκλησία δεχτεί την έκτρωση για θεραπευτικούς λόγους, σε περίπτωση εξωσωματικής γονιμοποίησης δεν μπορεί να γίνει προγεννητικός έλεγχος για το αν θα είναι υγιές το έμβρυο. Θα πρέπει πρώτα να εμφυτευτεί το γονιμοποιημένο ωάριο και, αν όντως δεν έιναι υγιές, μόνο τότε να γίνει η άμβλωση!Φυσικά δεν κάνω κουβέντα για το κόστος, είτε ψυχικό είτε οικονομικό(είπε κανείς οτι δεν υπάρχουν πράγματα για τα οποία χρειάζεται να αγωνιστεί κανείς;!).
Και τέλος, είμαστε σίγουροι οτι θέλουμε ο τύπος να γράφει ό,τι θέλει;!Χαχα! Πέρα από την πλάκα, εδώ θα ήθελα να προσθέσω για τον όρο “νεο-εγωϊσμό”.Ο καθένας μπορεί να κάνει τις επιλογές του και να τον χρησιμοποιήσει όπως νομίζει καλύτερα.Και εννοώ πώς αν γνωρίζω ποιός είμαι και πού πάω και τι μπορώ να κάνω εδώ που βρίσκομαι και ανακαλύψω την προσωπική ευτυχία, θα μπορέσουμε να φτάσουμε στη συλλογική λύνοντας και τα συλλογικά προβλήματα! Γιατί δεν πιστεύω πως αν εγώ είμαι ευτυχισμένη σημαίνει πως θα πρέπει να είναι δυστηχισμένος ο συνάνθρωπός μου! Αυτό συμβαίνει όταν εγώ είμαι ληστής, για παράδειγμα!
Υπερ-καταναλωτική είναι η κοινωνία μας, κυρίως γι’αυτό το λόγω, νομίζω. Άν γνωρίζαμε ποιοί είμαστε και τί θέλουμε, θα κρίναμε καλύτερα τα στερεότυπα και τις πλαστές ανάγκες που μας “πλασάρονται”!Ή, ακόμη-ακόμη, αν φτάναμε όλοι σε αυτή τη συνείδηση, να μη χρειαζόταν να “πλασάρει” κανείς τίποτα και σε κανέναν(εντάξει, ξέφυγα λιγάκι!ίσως κάπως ουτοπικό!)!
Δεν αξίζει, όμως, να κυνηγάμε κάτι τέτοιο για όνειρο(για εμάς και τα παιδιά μας) από το να έχουμε το τελευταίο μοντέλο κινητού(χωρίς να θέλω, επουδενή, να κατακρίνω την τεχνολογία!);!

8 Φεβρουαρίου, 2008 στις 9:47 μμ

Ο/η "Τάκης" είπε:

Εντάξει, αλίμονο, λέγοντας αυτά που είπα δεν υπονοούσα ότι δεν υπάρχουν σήμερα προβλήματα προς αντιμετώπιση και μάλιστα σε συλλογικό επίπεδο. Η σχετική ελευθερία που απολαμβάνουμε όμως δεν αφήνει ζητήματα όπως αυτό της άμβλωσης στην καθολική εκκλησία, που είναι πραγματικά συλλογικά, να φανούν έτσι. Αντίθετα, προβληματίζουν τις κοινωνικές ομάδες που τα αντιμετωπίζουν. Εκεί ακριβώς επιστρέφουμε σε αυτό που λέω ότι ο “καθένας στρέφεται στα προσωπικά του προβλήματα”.

Η φίμωση του τύπου για παράδειγμα είναι πρόβλημα που επηρεάζει εμφανώς όλη την κοινωνία. Η άμβλωση όχι – δηλαδή, όχι όλη την κοινωνία! Το ζητούμενο όμως, στο συγκεκριμένο παράδειγμα που φέρνω, είναι αν πράγματι σήμερα έχουμε ελευθεροτυπία και αν ο τύπος είναι πράγματι ανεξάρτητος. Έτσι από τη μια έχουμε προβλήματα οχι ιδιαίτερα εμφανή αλλά περισσότερο δυσδιάκριτα από ότι παλιότερα και, από την άλλη, προβλήματα που δε μας αγγίζουν όλους συνολικά. Έτσι, προσπαθώντας να εκμεταλλευτούμε το ποσοστό ελευθερίας που μας διατίθεται, στρεφόμαστε προς την προσωπική μας και μόνο ευημερία, ως γνήσιοι νεο-εγωιστές.

11 Φεβρουαρίου, 2008 στις 1:00 μμ

Ο/η "Χρήστος" είπε:

Σωστά, μια δεκαετία τις τσίχλας, όλοι αναμασάμε τα ίδια και τα ίδια. Αλαζόνες και ίσως και απρόσεκτοι… Πάλι καλά που μπορώ να διαβάζω, να σκέφτομαι, να σχεδιάζω ανθρώπους σε σχήμα ενός ροδιού, γεμάτο από υγρά σπόρια αλλά μεταξύ τους διαφορετικά, όπως και τα συναισθήματα που τρέφω για κάθε άνθρωπο γύρω μου…

Έπειτα μεγάλωσα και σκέφτηκα ότι ό,τι γράφω είναι η συνέχειά μου.

13 Φεβρουαρίου, 2008 στις 10:37 μμ

Ό,τι προαιρείσθε:

Επιτρεπτά (X)HTML tags: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong> . Εάν προσθέσετε εξωτερικά links στο σχόλιό σας τότε αυτό δε θα εμφανιστεί στη λίστα με τα υπόλοιπα σχόλια έως ότου εγκριθεί από τον υποφαινόμενο, οπότε το νου σου!