Την Κυριακή που πέρασε ο κ. Σ. Φυντανίδης στην εκπομπή του στο ΣΚΑΙ είχε καλεσμένους ανθρώπους της μουσικής που έδρασαν στα έντονα πολιτικοποιημένα χρόνια της δικτατορίας και της εξέγερσης του Πολυτεχνείου (Σαββόπουλος, Κηλαηδόνης, Νταλάρας κλπ). Η συζήτηση ασχολήθηκε με τη θεματική της μουσικής εκείνης της εποχής, ποιοι την άκουγαν, πού την άκουγαν, τι ρόλο έπαιξε στην κοινωνία κλπ. Αναπόφευκτα τέθηκε σε όλους η αντιπαραβολή του τότε με το σήμερα.
Πολλά όμορφα και εύστοχα ακούστηκαν, ακόμη και μερικά γραφικά, αλλά μια φράση του κ Σαββόπουλου με βασάνισε κάπως παραπάνω. "Τότε", είπε, "ήταν τα χρόνια της ελπίδας", εννοώντας ότι υπήρχε η αγωνία και η επιθυμία για τη βελτίωση της κοινωνικοπολιτικής κατάστασης, "ενώ σήμερα είναι τα χρόνια της απελπισίας". Ειπώθηκε τόσο απλά όσο και δογματικά, αλλά με παράπονο και όχι προσβλητικό ύφος.
Είναι πολύ λίγος ο χώρος και η σκέψη μου για να αναλύσω με πληρότητα τον τρόπο με τον οποίο έχουμε καταλήξει να είμαστε μέλη μιας κοινωνίας αδιάφορη και υπερ-καταναλωτική. Μπορώ όμως να το διαπιστώσω! Όσο και αν απεχθάνομαι τη γενίκευση της παραπάνω κουβέντας με θλίβει η – γενική – αλήθεια της. Ζούμε την εποχή όπου δεν υπάρχουν φανεροί εχθροί για να τους αντισταθείς. Τα τανκς δε βγαίνουν πια στους δρόμους, ο τύπος γράφει ό,τι θέλει, οι μουσικοί παίζουν ό,τι θέλουν. Είμαστε ελεύθεροι να ζήσουμε.
Μοιραία το κέντρο της προσοχής παύει να είναι το κοινωνικό σύνολο! Ο άνθρωπος σε τέτοιες ευνοϊκές συνθήκες στρέφει το βλέμμα προς τον εαυτό του, προς την προσωπική του εξέλιξη / ανέλιξη / ευημερία. Αναζητά ολοένα και περισσότερα αγαθά (πνευματικά και υλικά). Και, φυσικά, τίποτε δεν είναι ποτέ αρκετό! Δεν είναι ικανοποιημένος από αυτά που απέκτησε και κατέκτησε, ενώ τριγύρω του οι υπόλοιποι συνάνθρωποί συνωστίζονται για να αποκτήσουν και να κατακτήσουν τα δικά τους αγαθά. Στα οποία έχουν αναφαίρετο δικαίωμα.
Αυτό θα ονόμαζα, ποιητική αδεία, νεο-εγωισμό. Το κυρίαρχο αυτό ρεύμα της εποχής μας όπου ο κάθε άνθρωπος, θεωρώντας πως έχει ξεπεράσει τα συλλογικά προβλήματα, στρέφεται αποκλειστικά στα προσωπικά του ζητήματα και στη δική του αναζήτηση της ευτυχίας.
εκτύπωση Κατηγορίες: απόψεις, προσωπικά | rss 2.0 | trackback