(Αποκάλυψη, ΙΒ’7 – ΙΕ’4)
"Χαίρετε και αγαλλιάσθε, ότι νέος πλοηγητής διαδικτύου ελθεί.
Και το όνομα αυτού Ίντερνετ Εξπλόρερ.
Και ο αριθμός αυτού, η1!"
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο κύριος Bill.
O Bill ήταν γενικά καλός άνθρωπος, πήγαινε εκκλησία, έκανε φιλανθρωπίες και είχε μάθει και προγραμματισμό (Τούρμπο-Μπέηζικ). Κάθε Κυριακή μετά τη Θεία Λειτουργία, αυτός και άλλοι καλοί άνθρωποι.NET μαζεύονταν για πικνίκ στο μεγάλο πάρκο, πίσω από τον καθεδρικό ναό του Αγ. Αμβροσίου του των Συστημάτων Αναλυτού, προστάτου των Αδυναμιών του Λογισμικού και Υπερμάχου των Σφαλμάτων Κώδικα και Λοιπών Υπερχειλίσεων Κυρίας τε και Δευτερευούσης Μνήμης, πασών, δε, των Συστημάτων Λειτουργικών.
Συχνά, απορούσαν ομοθυμαδόν, επειδή ο λαός έδεχνε να αγαπάει τα προϊόντα τους ενώ οι προγραμματιστές τα κατέκριναν – εκτός από αυτούς που είχαν ήδη προσλάβει για να τους διακονήσουν στο θεάρεστο έργο τους. Οι κακοί – οι "άλλοι" – προγραμματιστές τακτικά υπενθύμιζαν στο λαό τα δεινά που είχαν υποφέρει στα πρώτα χρόνια, όταν τους είχε παρασύρει ο καταραμένος Μάικροσοφτ Office. Το προγονικό αυτό αμάρτημα είχε κηλιδώσει ανεπανόρθωτα το γόητρο του καλού Bill, που, ευκαιρίας δοθείσης, έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να αποδείξει ότι δεν έφταιγε εκείνος για τον Όφι, παρά μόνο παρασύρθηκε όταν είδε μπροστά του το απαγορευμένο 
.
Ένα από εκείνα τα όμορφα πρωινά στο πάρκο, ο Bill, με την ομήγυρη συνομιλούσαν. "Πώς τα περνάτε αυτό τον καιρό, καλέ κύριε Bill;", ρώτησε ένας νεαρός προγραμματιστής με ύφος που προέδιδε ότι τον θεωρούσε κάτι σαν μέντορα. Ο νεαρός ήταν ακόμη μαθητευόμενος developer και ήλπιζε πως παίρνοντας μέρος στις συνευρέσεις αυτές θα κέρδιζε την εύνοια της αυλής. "Πολύ καλα, ευχαριστώ", απάντησε ο Bill και πρόσθεσε "αυτό τον καιρό αναπτύσσουμε τον Ιντερνετ Εξπλόρερ 8, με πάσα μυστικότητα, οι δουλειές πάνε καλά, προλαβαίνω και να ασχολούμαι λίγο και με τα ενδιαφέροντά μου…". Και αφήνοντας να περάσουν 3 δευτερόλπετα, προτού κανείς άλλος προλάβει να πάρει με τη σειρά του το λόγο αναφωνεί "ε, που και που ρίχνω και κανένα π*τσο στο Μοζίλλα". Η ομήγυρη ξέσπασε σε τρανταχτά γέλια και όλοι μαζί συνεχάρηκαν τον καλό κύριο για το πνευματώδες αστείο.
Παρένθεση: Ο Μοζίλλα Πυραλώπηξ ήταν ένας αναρχικός που πολύ τους είχε βασανίσει. Πολλοί πίστευαν ότι πρόκειται για πραγματική τρομοκρατική οργάνωση που είχε όμως κοινωνικές ευαισθησίες και γι’ αυτό κάποιοι άλλοι τον ανέβαζαν στο επίπεδο ενός σύγχρονου Ρομπέν των Δασών. Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν ήξερε ακριβώς τι είναι ο Μοζίλλα! Ήταν ένας άνθρωπος; Μια ομάδα ανθρώπων; Μια οργάνωση; Κανείς δε μπορούσε να πει με σιγουριά και κανείς δε μπορούσε να μιλήσει ανοιχτά υπέρ ή εναντίον του, λίγο από έλλειψη στοιχείων, λίγο κι από φόβο. Πάντως η παρέα στο πάρκο πίσω από το ναό ήταν ορκισμένη πολέμιος του Μοζίλλα γιατί αυτός διαλαλούσε διάφορες ελευθεριάζουσες απόψεις, ότι "υπάρχουν και άλλοι περιηγητές διαδικτύου" και ότι το "διαδίκτυο ανήκει στους ανθρώπους, γιατί προέρχεται από αυτούς, δημιουργείται από αυτούς και προορίζεται για αυτούς" και άλλα παρόμοια ανατρεπτικά κι ενοχλητικά.
Την επόμενη εβδομάδα, μετά τη Λειτουργία, ακολούθησε το πατροπαράδοτο πικνίκ μετά περιπάτου στο πάρκο. Η μέρα ήταν ιδιαίτερα θερμή και φωτεινή και ταίριαζε υπέροχα σε αυτή την ενασχόληση! Έπειτα από διάφορες συζητήσεις, με ένα σωρό θέματα που αναπτύχθηκαν με την ανάλογη σοβαροπρέπεια, ένας άλλος νεαρός βγήκε μπροστά και απευθύνθηκε στον κύριο Bill "Καλέ κύριε Bill, πώς τα περνάτε αυτό τον καιρό;". "Πολύ καλα,ευχαριστώ, νεαρέ μου", απάντησε αυτός "οι δουλειές πάνε πολύ καλά, σχεδιάζουμε τη νέα πλατφόρμα που θα κυριαρχήσει στις Π.ΕΦΑ.Δ2, θα την ονομάσουμε Silverlight και μου μένει ελάχιστος χρόνος ελεύθερος…". Και πριν προλάβει κανείς να πάρει το λόγο προσθέτει "ε, που και που βρίσκω χρόνο για να ρίξω και κανένα π*τσο στο Μοζίλλα". Η παρέα, απροετοίμαστη και πάλι, ξέσπασε σε γέλωτες, επευφημίες και ζητωκραυγές. Η τακτική επανάληψη ενός κοινά αποδεκτού αστείου ήταν κόλπο που έπιανε πάντα.
Το αστείο ακούστηκε πολλές φορές ακόμη στην παρέα πίσω από τον καθεδρικό ναό του Αγ. Αμβροσίου, και τα γέλια της δεν έλειψαν σε καμία από αυτές.
Ένα απόγευμα, όπου τίποτε διαφορετικό δεν προμηνυόταν και κανένας οιωνός δεν είχε προδώσει ένα κάποιο στοιχείο, ο κύριος Bill έκανε τον περίπατό του στο πάρκο μόνος, συντροφιά με τα λιγοστά πουλιά κι αδέσποτα που κυκλοφορούσαν εκεί. Ξαφνικά άκουσε πίσω του θροϊσματα στο χορτάρι. Μπροστά, δεξιά και αριστερά του δε βρισκόταν κανείς και τότε μάλιστα αντιλήφθηκε ότι είχε προχωρήσει βαθιά μέσα στο πάρκο. Με μια μικρή ανησυχία γύρισε να κοιτάξει πίσω από τον ώμο του.
Θα ευχόταν να μην είχε χρειαστεί να το κάνει ποτέ αυτο! Να ήταν ένα κακό, σύντομο όνειρο, όμως ήξερε καλά ότι δεν κοιμόταν. Πίσω του στεκόταν αμίλητη μια αλεπού πολύ πιο διαφορετική από όλες τις άλλες! Το αλλόκοτο αυτό πλάσμα του προκάλεσε αντιφατικά συναισθήματα. Οπωσδήποτε ήταν τρομακτική, έτσι ψηλή και στιβαρή που ορθωνόταν. Μα και με μια ηρεμία στα μάτια που δεν έκρυβε την πονηριά που είναι χαρακτηριστική του είδους. Και η ουρά της… η ουρά ήταν γεμάτη φλόγες. Πύρινες φλόγες που ξεπετάγονταν προς τα πίσω της χωρίς να την καίνει, χωρίς να την ενοχλούν.
Ο Bill ανατρίχιασε, καταλαβαίνοντας πια το αυτονόητο. Εκεί μπροστά του έστεκε ο ίδιος ο Μοζίλλα Πυραλώπηξ. Για πρώτη φορά αντίκρυζε αυτό που κανείς άλλος δεν είχε αντικρύσει. Αντίκρυζε με τα μάτια του τον ίδιο το μύθο. Ξεροκατάπιε. Ο Μοζίλλα μίλησε πρώτος. "Καλησπέρα, κύριε Bill". Τσιμουδιά ο Bill! "Βλέπω, με αναγνώρισες", συνέχισε ο Μοζίλλα. "Τι μαθαίνω; Πώς τα περνάς;" ρώτησε τον εμβρόντητο Bill. Κι εκείνος, μαζεύοντας όλο του το κουράγιο αποκρίθηκε: "Ας τα λέμε καλά. Η δουλίτσα καλά πάει. Στο σπίτι όλα καλα. Ε… και… να… λέμε και καμία μ*λ*κία να περνάει η ώρα…"!
1 ( η = 8 )
2 ( Π.ΕΦΑ.Δ = Πλούσιες Εφαρμογές Διαδικτύου )
