Μια από τις χθεσινές ειδήσεις στην τηλεόραση και σήμερα στις εφημερίδες ήταν τα επίπεδα των συντάξεων των βουλευτών μας. Θέμα επίσης ήταν και το αν είναι θεμιτό να δέχονται και τη βουλευτική σύνταξη μαζί με όποια άλλη από το επάγγελμά τους. Το κατά πόσο το βουλευτιλίκι είναι επάγγελμα ας μην το σχολιάσουμε. Επίσης ας μην σχολιάσουμε το πόσοι και ποιοι από αυτούς έχουν πραγματική ανάγκη συντάξεως – γιατί υπάρχει και το οξύμωρο ότι ενώ είναι δίκαιο να συντηρούνται από εμάς εκείνοι που μας αντιπροσωπεύουν, κυρίως εκείνοι που έχουν μια κάποια οικονοιμική άνεση εχουν και τη δυνατότητα να γίνουν εκπρόσωποί μας.
Τα πράγματα έχουν ως εξής και ισχύουν μετά το 65ο έτος ηλικίας: ο βουλευτής που έχει συμπληρώσει 4 χρόνια θητείας θα πάρει μετά τα 65 περίπου 1.400 ευρώ, έπειτα από 10 χρόνια 3.500 ευρώ και έπειτα από 15 χρόνια 4.200 ευρώ, φτάνοντας στο ανώτατο πλαφόν ύστερα από 17 χρόνια, περίπου 4.500 ευρώ (ΤΑ ΝΕΑ 23-11-2007).
Σας φαίνονται πολλά; Μη βιαστείτε να απαντήσετε! Γιατί για να πάρει ως σύνταξη κάποιος βουλευτής 4500€ θα πρέπει να έχει θητεύσει ως βουλευτής 17 χρόνια. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι πρέπει να έχει ψηφιστεί βουλευτής σε 5 διαφορετικές εκλογικές αναμετρήσεις, ίσως και παραπάνω. Γιατί να αρνηθούμε μια καλή σύνταξη σε έναν άνθρωπο που τον θέλαμε για τόσες 4ετίες εκπρόσωπό μας στο κοινοβούλιο;
Το ξέρω… δεν τον ψήφισες εσύ άλλοι τον ψήφισαν, πιο πολλοί από εσένα. Μπορείς να το πιστεύεις. Όλοι μαζί τον ψηφίσαμε τόοοσες φορές. Αφού τον ψηφίσαμε τόσες φορές, λοιπόν, είναι άκαιρο να παραπονιόμαστε για το μέγεθος της σύνταξής που εμείς του εξασφαλίσαμε.
εκτύπωση Κατηγορίες: απόψεις, πολιτικά | rss 2.0 | trackback
