Θα σχολιάσω τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ τους τελευταίους μήνες υπό το πρίσμα του νέου ανθρώπου, τον οποίο το σύγχρονο πολιτικό σκηνικό δεν γοητεύει και από το οποίο ελάχιστα ελπίζει. Προσωπική μου θέση για τα πολιτικά όντα του 21ου αιώνα είναι πως η "αλλαγή" πρέπει να έρθει από τον άνθρωπο ατομικά, ο καθένας, δηλαδή, θέλει – και οφείλει – να αλλάξει πρώτα τον εαυτό του κι έπειτα να αναζητήσει τη συλλογική ανατροπή. Όσο για την εξουσία, διόλου δε θα έπρεπε να την κοιτούμε ως "εξουσία" αλλά ως ένα πολύ υπεύθυνο επάγγελμα με αποδοτικούς (ούτε καν τολμώ να πω "καλούς") και δίκαιους διαχειριστές. Αλλά οι ρομαντισμοί αυτοί ας συζητηθούν αλλού και άλλη ώρα.
Ως νέος άνθρωπος θα ήλπιζα – κι ας μην το πίστευα καθόλου – πως θα ερχόταν κάποια μέρα που η πολιτική θα μπορούσε να μας συγκινήσει ξανά και να γίνει μέρος της ζωής μας και όχι απλά ένα ημιώρο ανάμεσα 8:30 με 9:00 κάθε βράδυ. Οπωσδήποτε καταλαβαίνω, νομίζω, απόλυτα το πώς μας απωθεί τους περισσότερους συστηματικά, όμως με απασχολεί τακτικά και δε μπορώ απλά και "γραφικά" να την απομονώσω απλώς επειδή αδυνατώ να την αλλάξω ή επειδή μπορώ να την επηρεάσω μονάχα ανεπαίσθητα.
Σα νέος άνθρωπος θα ήθελα να έβλεπα αυτό το φθινόπωρο μια ευκαιρία για πραγματική αλλαγή στο ΠΑΣΟΚ. Αναμφίβολα είναι μια οργάνωση – ας μη λέμε πια "κίνημα" – που κάποτε εξέφρασε πολλές προοδευτικές δυνάμεις της χώρας και είναι υπεύθυνο για κάποιες από τις σημαντικές αλλαγές που της συνέβησαν την τελευταία 30ετία. Πολύ θα ήθελα να είχα δει ένα ρεύμα πραγματικής αλλαγής. Η λέξη έχασε κυριολεκτικά το νόημά της. Οι δύο υποψήφιοι αν ήταν web sites θα τους είχε καταλογιστεί "keyword spamming" (ή keyword stuffing). Μια αφελής τακτική όπου μια λέξη (keyword) χρησιμοποιείται υπερβολικά συχνά, ακόμη και σε αφανή για το χρήστη σημεία αλλά εμφανή στις μηχανές αναζήτησης, με σκοπό να κοροϊδέψει τις μηχανές αναζήτησης πως η εν λόγω ιστοσελίδα είναι πράγματι σχετική με αυτή τη λέξη. Κάπως έτσι αισθάνομαι, ακούγοντας τους δύο κύριους υποψήφιους να αγορεύουν. Σα μια "αμήχανη" μηχανή αναζήτησης που προσπαθούν να την πείσουν ότι έχουν κάποια σχέση με τη λέξη κλειδί "αλλαγή".
Μα είναι τόσο απλά εν τέλει τα πράγματα. Και η επιχειρηματολογία καταρρέει από τη ρίζα της. Γιατί έχει λησμονηθεί κάθε αιτία και αφορμή για την οποία στ’ αλήθεια είναι αναγακαία μια αλλαγή. Το ΠΑΣΟΚ τους τελευταίους μήνες – για κάποιους ίσως και τα τελευταία χρόνια γενικότερα – λησμόνησε ή επέλεξε να παραμερίσει τους πραγματικούς λόγους για τους οποίους είναι αντιπολίτευση και όχι κυβέρνηση. Το φαιδρό της υπόθεσης είναι πως κάθε Έλληνας το γνωρίζει και το σιγομουρμουρίζει κάτω από τα μουστάκια του. Γιατί είναι αναγακαία η αλλαγή στο ΠΑΣΟΚ; Αυτό αναρωτήθηκαν σίγουρα όλα τα πρόσκαιρα στρατόπεδα που δημιουργήθηκαν μέσα του αυτό τον καιρό. Και λέω "πρόσκαιρα" γιατί, ας μην κρυβόμαστε, η ανάγκη για εξουσία θα τους ξανα-ενώσει. Το αναρωτήθηκαν και αντί ώριμα να αναζητήσουν τις αιτίες βιάστηκαν να απάντησουν πως η "αλλαγή" είναι αναγακάια για να καταφέρει πάλι να γίνει εξουσία. Δεν έχει, δηλαδή, πολιτικό πρόβλημα το ΠΑΣΟΚ! Αλλά πρόβλημα στο να πείσει τους ψηφοφόρους να το κάνουν πάλι κυβέρνηση. Δεν έχουν φταίξει τα σκάνδαλα του παρελθόντος, οι εθνικές ταπεινώσεις, η κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος και η εγκαθίδρυση βαθέος κράτους από την εξουσία του ΠΑΣΟΚ. Όλα αυτά έχουν λησμονηθεί μέσα σε μόλις 4 χρόνια διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας – την οποία θα πιάσουμε και αυτή εν καιρώ στο στόμα μας.
Έιναι ένα θλιβερό, ασυγχώρητο λάθος. Αντί να επαναπροσδιορίσει τη θέση του μέσα στην κοινωνία και να προτείνει πολιτικές πραγματικά κεντροαριστερές, αναλώθηκε σε μια μάχη προσώπων και μια αντιπαράθεση διόλου πολιτική. Οι συνυποψήφιοι όμως ήξεραν το διακύβευμα. Ο νικητής των εκλογών της 11ης Νοεμβρίου δεν είναι απλά ο επόμενος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αλλά κατά πάσα πιθανότητα – κι εφόσον ο δυνάμει νέος εκλογικός νόμος δεν επηρεάζει τις επόμενες εκλογές – είναι και ο επόμενος πρωθυπουργός. Έτσι, χτες, 1 εκατομμύριο Έλληνες (μαζί τους κι εγώ) ψηφίσαμε θέλοντας και μη τον επόμενο πρωθυπουργό.
Το γιατί ο καθένας από αυτό το 1 εκατομμύριο πήγε να ψηφίσει ας το αφήσουμε στην προσωπική του κρίση. Δεν είναι μεμπτό, όπως και να ‘χει, να συμμετέχεις σε τέτοιες διαδικασίες. Υπό συζήτηση είναι το κατά πόσο τέτοιες διαδικασίες πράγματι ωφελούν έναν οργανισμό σαν το ΠΑΣΟΚ ή όχι.
Δε μου είναι δυνατόν, όμως, να μην επαναλάβω την τεράστια απογοήτευσή μου, για αυτή τη χαμένη ευκαιρία – όχι μικρότερη από κάθε άλλη απογοήτευση για άλλες χαμένες ευκαιρίες. Αδυνατώ να πιστέψω πως άνθρωποι τόσα χρόνια στην πολιτική δεν αναρωτήθηκαν γιατί απώλεσαν την εξουσία! Γιατί για 2 συνεχόνεμενες εκλογικές αναμετρήσεις ηττήθηκαν από αυτό που χαρακτήρισαν ως "η χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης"! Επειδή, τάχα, έχασαν το στενό "δεσμό" τους με τα κοινωνικά στρώματα ή επειδή υπέστησαν τη φυσιολογική φθορά της πολυετούς εξουσίας ή, ακόμη, επειδή ο "δεξιός" λαϊκισμός τους υπερκέρασε;
Είναι πολύ φτηνό πολιτικοί άνδρες να αδυνατούν να κάνουν την αυτονόητη κριτική τους και να προχωρήσουν μπροστά. Αντ’ αυτού, κοιτούν πίσω και μας φοβερίζουν για τη "δεξιά" λαίλαπα της οποίας όμοιοι έχουν γίνει, κατά γενική ομολογία. Από παιδάκι στο σχολείο θυμάμαι να ακούω και σιγά σιγά να διαβάζω στις εφημερίδες για τη σύγκλιση των πολιτικών των 2 μεγάλων κομμάτων και για την εξομάλυνση των ιδεολογικών τους διαφορών. Και ιδού όλοι γινόμαστε μάρτυρες αυτού κάθε μέρα. Ποιος αδυνατεί να το δει τόσα χρόνια μετά; Γιατί επιμένει να πολώνει το κλίμα ρητορεύοντας για μια "δεξιά" καθρέφτη του δικού του πολιτικού κόσμου; Γιατί δε μου προτείνει πολιτικές, παρά προσπαθεί να με πείσει ότι οι άλλοι είναι η δεξιά και εκείνος και ο περίγυρός του είναι η εκείνη αριστερά που πρεσβεύει τη δύστυχη και χιλιοειπωμένη αλλαγή. Σαν το ψεύτη βοσκό, δε μπορείς να τον ξαναπιστέψεις όταν θα την ξεστομίσει πάλι αυτή τη λέξη.
Γιατί δεν έχασε μόνο την ευκαιρία να κάνει αυτή τη λέξη πράξη. Δεν είναι προσωπική του η απώλεια – θα είναι πρωθυπουργός μεθαύριο μοιραία. Την έχει ακυρώσει για πολλά χρόνια ακόμη. Την έχει βιάσει! Την έχει ληστέψει από οποιονδήποτε θελήσει να την πιστέψει στο μέλλον. Μου έχει αφαιρέσει το δικαίωμα να πιστεύω σε αυτή τη λέξη. Γιατί ποιος μπορεί να σηκωθεί αύριο και να ισχυριστεί ξανά μιαν άλλη, ακόμη πιο νέα, αλλαγή; Ποιος μπορεί, αύριο να μου την υποσχεθεί για άλλη μια φορά;
(Δεν τα αναφέρω αυτά απευθυνόμενος στο Γ. Παπανδρέου, που πρώτος από όλους έδωσε έμφαση στην περιβόητη αλλαγή. Σύσσωμο το ΠΑΣΟΚ αλλαγή ζητούσε και αλλαγή υποσχόταν. Είναι καθαρά συλλογική αυτή η ευθύνη.)
Και η αριστερή στροφή! Φοβερή έμπνευση και τούτη! Τι χρειάζεται για να κερδίσουμε ξανά την εξουσία; Δημιουργούμε την εντύπωση για το δεξιό "τέρας" και του επιτιθέμεθα από τα αριστερά. Επί της ουσίας μηδέν εις το πηλίκο. Με ποιες πολιτικές και ποιες διαδικασίες θα γίνει η αριστερή στροφή κανείς δεν έμαθε.
Λυπούμαι πολύ, εν κατακλείδι. Γιατί θέλω να πιστέψω και θέλω δω κάτι να αλλάζει. Οι γονείς μας είχαν την ατυχία να χρειάζονται "αλλαγή" στα νιάτα τους και την τύχη να τη δουν να έρχεται – έστω και όχι υπό ιδανική μορφή. Η δική μας γενιά στερήθηκε ιδεολογίας, αποστράφηκε την πολιτική και οι γονείς της φρόντισαν να βιάσουν κάθε ευκαιρία για "νέα αλλαγή". Αυτό είναι ασυγχώρητο!
εκτύπωση Κατηγορίες: απόψεις, πολιτικά | rss 2.0 | trackback
