Όλες οι συναλλαγές να γίνονται υποχρεωτικά ηλεκτρονικά ή με κάρτες. Αν όχι υποχρεωτικά, τότε έστω με επιβράβευση αν το κάνει κάποιος κατ’ επιλογή.
Όλοι θεωρούμαστε οικονομικές παραγωγικές μονάδες, όλοι έχουμε έσοδα-έξοδα, κάνουμε ισολογισμό και φορολογούμαστε με βάση τα κέρδη μας.
Σταθεροί και οριζόντιοι φορολογικοί συντελεστές. Όχι έκτακτες εισφορές, τέλη επιτηδεύματος και λοιπές ανοησίες. Ναι σε φορολόγηση μεγάλης ακίνητης περιουσίας αλλά όχι αν προκύπτει οικονομική αξιοποίησή της που δηλώνεται φανερά.
Μικρότερο κράτος, που κάνει outsource όσες περισσότερες από τις υπηρεσίες του μπορεί, με όρους που να του αποφέρουν κέρδη και να του εξασφαλίζουν τη βασική κυριότητα της υπηρεσίας.
Τα τηλεοπτικά σποτ που το συνόδευαν φαντάζουν πλέον λιγάκι γραφικά:
Πόσο αληθινό και μεγάλο πρόβλημα όμως είναι αυτό της φοροδιαφυγής! Χρειάστηκε να καταφύγουμε σε τηλεοπτικές διαφημίσεις, που να μας προτρέπουν να κάνουμε το αυτονόητο, δηλαδή να κόβουμε και να ζητάμε αποδείξεις, να αποδίδουμε στο κράτος αυτό που έχει ανάγκη, έτσι ώστε να κάνει σωστά τη δουλειά του. Ξέρω, θα πει κανείς, “μα το κράτος δεν κάνει σωστά τη δουλειά του”.
Πόσο ευρέως διαδεδομένη και παγιωμένη, ταυτόχρονα, είναι η άρρωστη και φαύλη αντίληψη ότι, εφόσον το κράτος δεν κάνει σωστά τη δουλειά του, πρακτικά μας κλέβει, άρα δικαιολογούμαστε κι εμείς να κλέβουμε το κράτος με τη σειρά μας. Έτσι τόσο απλά, όχι μόνο τώρα, αλλά από τα περασμένα χρόνια της ευμάρειας, ο νεοέλληνας λήστευε το κράτος κι αντίστοιχα το κράτος δια των εκπροσώπων του λήστευε το νεοέλληνα. Οι δυο τους διαγκωνίζονταν να “φάνε” ο καθένας ό,τι και όσο μπορούσε. Εντωματαξύ, τα μνημόνια πλησίαζαν αργά αλλά σταθερά. Και ήρθαν.
Πόσο επίκαιρο, λοιπόν, εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να είναι αυτό το γραφικό σύνθημα: “Αγαπάς την Ελλάδα; Απόδειξη!”. Μέχρι πρόσφατα προσπαθούσα να παρακολουθήσω τα μεγέθη της φοροδιαφυγής στην Ελλάδα. Είναι τεράστια. Δεν είναι απλά μεγάλα. Είναι ασύλληπτα γιγαντιαία! Πολλά πράγματα ίσως ήταν διαφορετικά αν και μόνον αν πληρώναμε τους φόρους μας!
Μη ρωτάς λοιπόν τι μπορεί να κάνει η πατρίδα σου για εσένα, που έλεγε κι ο Κέννεντης, ρώτα τι μπορείς να κάνεις εσύ για την πατρίδα σου. Ε, να τι μπορείς να κάνεις: ζήτα απόδειξη, πλήρωσε ΦΠΑ, μη φοροδιαφεύγεις. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να αλλάξει αύριο, χωρίς μεταρρυθμίσεις, χωρίς διαρθρωτικές αλλαγές, από τη μια μέρα στην άλλη. Αυτός είναι ο μοντέρνος πατριωτισμός. Όχι ο εθνικισμός, όχι η αρχαιολάγνα ψωροπερηφάνεια, όχι η μανία με τα ΟΧΙ και τις επαναστάσεις. Πατριωτισμός είναι να στέκεσαι τίμιος, νομικά και ηθικά, απέναντι στο κράτος σου.
Πατριωτισμός είναι να κόβεις αποδείξεις, να ζητάς αποδείξεις, να επιχειρείς μέσα στη χώρα σου, να διατηρείς την εταιρεία σου μέσα στη χώρα σου, να καταθέτεις τα χρήματά σου στις τράπεζες της χώρας σου. Πατριωτισμός είναι να πληρώνεις φόρους και εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία. Οι νόμοι της χώρας δεν είναι α λα καρτ. Οφείλεις να τους τηρείς. Αυτό είναι πατριωτισμός.
Το ξέρω ότι η Κύπρος και η Βουλγαρία είναι πιο φτηνές κι οι καλοθελητές είναι όλοι εκεί για σε βοηθήσουν. Το ξέρω ότι -πιθανώς- ο Τσοχατζόπουλος και πολλοί άλλοι κατασπατάλησαν ή καταχράστηκαν τον πλούτο της χώρας. Έχεις απόλυτο δίκιο αλλά μην τα συγχέεις. Κάνε το χρέος σου κι έπειτα έχε όσες απαιτήσεις θες και κάνε όση κριτική αντέχεις. Πλήρωνε τους φόρους σου κι έπειτα ζήτα απαίτησε διαφάνεια, πόθεν έσχες, αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς. Δε λέω ότι πρέπει να κάνεις το πρώτο για να αποκτήσεις δικαίωμα να κάνεις και το δεύτερο, αλλά ότι το δεύτερο δεν έχει κανένα νόημα χωρίς το πρώτο.
Η παρούσα κυβέρνηση είναι ένα αλλοπρόσαλλο, σουρεαλιστικό αλαλούμ. Πρόκειται για μια μεταπολιτευτική τερατογένεση, που κατάφερε σε 6 μήνες να ανατρέψει ό,τι κι αν -έστω και θεωρητικά- πρέσβευε ή ισχυριζόταν. Είπε άθλια ψεύδη, υπαναχώρησε στις αρχές της, διέλυσε τα απομεινάρια της οικονομίας, εξευτέλισε δημοκρατικούς θεσμούς. Αυτό όμως είναι ένα άλλο θέμα. Η δουλειά μου και η δουλειά σου είναι να είμαστε τίμιοι πολίτες, όχι κλέφτες, κι έπειτα να κρίνουμε την κυβέρνησή μας αυστηρά και με τη συνείδηση καθαρή.
Δια στόματος Βενιζέλου, χθες 04/10/2012 το βράδυ, στις ειδήσεις του Mega στις 20:00. Σε ανύποπτο χρόνο, κι ενώ ωρυόταν για τις γνωστές λίστες, ποιος τις ήξερε και γιατί δεν τις αξιοποίησε ή ποιος δεν τις ήξερε, ανέφερε εν μέσω άλλων ότι:
Οι οφειλές προς το δημόσιο ανέρχονται σε 50 δις ευρώ, τα 4/5 των οποίων αντιστοιχούν σε 4-5 χιλιάδες Έλληνες πολίτες.
Καιρό τώρα προσπαθώ να μάθω από τα δημοσιεύματα στον τύπο ποιο είναι το αντικειμενικό μέγεθος των εσόδων που δεν εισπράττει το ελληνικό δημόσιο, ενώ τα δικαιούται***. Αυτά τα διαφυγόντα έσοδα οφείλονται στην παραοικονομία, στη φοροδιαφυγή, στην εισφοροδιαφυγή, σε πρόστιμα που δεν εισπράττονται κλπ.
Δυσκολεύομαι γιατί δεν ξέρω πού ακριβώς να ψάξω και γιατί τα νούμερα που βρίσκω άλλοτε μιλάνε για μόνο για τη φοροδιαφυγή, άλλοτε για το σύνολο των οφειλών μαζί με πρόστιμα και εκπρόθεσμες οφειλές, άλλοτε μόνο για την παραοικονομία. Όλες οι πηγές που έχω βρες μέχρι στιγμής, πάντως, συμφωνούν σε ένα: το νούμερο είναι τεράστιο και είναι πολλές 10άδες δις ευρώ. Τώρα επιβεβαιώνω τις εκτιμήσεις που μιλούν για τόσο μεγάλα νούμερα και από τον ίδιο τον πρώην υπουργό οικονομικών.
Το νούμερο δεν είναι απλά μεγάλο, είναι παρανοϊκά τεράστιο…
Η φορολογική φιλοσοφία της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια (αυτά της “κρίσης”) βασίζεται σε δύο δόγματα:
1. Θα παίρνω φόρους από αυτούς που δε μπορούν να το αποφύγουν.
και
2. Θα αυξάνω τη φορολογία σε όσους φοροδιαφεύγουν.
Η παράνοια του φορολογικού μας συστήματος δεν έχει όρια. Φορολογεί αδυσώπητα και ασταμάτητα μισθωτούς και συνταξιούχους, τους στίβει. Από την άλλη, αφήνει τους φοροδιαφεύγοντες ατιμώρητους ή τους βάζει τεράστια πρόστιμα που είναι αδύνατο να πληρωθούν. Αυξάνει τη φορολογία σε εκείνες τις ομάδες που θεωρεί ότι φοροδιαφεύγουν. Μα φοροδιαφεύγουν, κύριε τελώνη. Φοροδιαφεύγουν! Πόσο ανόητος είστε. Αν φοροδιαφεύγουν γιατί τους αυξάνετε τη φορολογία; Για να την πληρώσουν όσοι είναι συνεπείς; Το πρόβλημά σας δεν είναι ότι τους φορολογείτε λίγο, αλλά το ότι αδυνατείτε να εισπράξετε τους φόρους ευθύς εξαρχής!
Αυτό το σύστημα είναι υπερβολικό, είναι άδικο, αυξάνει τις ανισότητες και αγγίζει, όχι ένα μικρό, αλλά ένα τεράστιο τμήμα του πληθυσμού της χώρας, το οποίο είναι οργισμένο και ψάχνει απεγνωσμένα στηρίγματα για να πιαστεί.
Έχω μια μικρή εμμονή με τη φοροδιαφυγή1. Τα προβλήματα της χώρας μας είναι πολλά και πιθανώς είναι ουτοπικό να ελπίζει κανείς ότι η αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής είναι εφικτή όταν όλα τα άλλα εξακολουθούν να ισχύουν (χαμηλή παραγωγικότητα, πελατειακό κράτος, τεράστιο και γραφειοκρατικό δημόσιο, αυθαιρεσία παντού, ωχαδερφισμός κλπ κλπ κλπ). Όμως, η φοροδιαφυγή είναι ένα πρόβλημα τόσο μεγάλο, τόσο γιγαντιαίο, τόσο τεράστιο στη χώρα μας, που από μόνο του το ξεχωρίζει, πώς να το πω, εξέχει.
Διαβάζω τώρα κι αυτό: Η παγκόσμια μη κυβερνητική οργάνωση “Global Financial Integrity“2 εκτιμά σε έρευνά της ότι μεταξύ 2003 και 2011 εξέρρευσαν από την Ελλάδα 261δις ευρώ μαύρου χρήματος3 (το πρωτοδιάβασα στο ΣΚΑΙ). Πρόσεξες το νούμερο; Ξέρεις πόσο ήταν το ΑΕΠ της Ελλάδας πριν την κρίση; Της τάξεως των 350δις ευρώ! Ξέρεις πόσο είναι το χρέος της Ελλάδας αυτή τη στιγμή; Της τάξεως των 400δις ευρώ. Αυτά τα χρήματα δεν έμειναν σε ελληνικές τράπεζες και δε φορολογήθηκαν, παρά κατέληξαν σε offshore και “φορολογικούς παραδείσους”. Καταλαβαίνεις για τι μιλάμε;
Σου ακούγονται βαρετά νούμερα; Το δάνειο από ΕΕ και ΔΝΤ, που συνοδεύεται από το περιβόητο μνημόνιο είναι “μόνο” 110δις ευρώ!
2: “Global Financial Integrity (GFI) promotes national and multilateral policies, safeguards, and agreements aimed at curtailing the cross-border flow of illegal money” (από το website του GFI).
ΥΓ1: Σήμερα, 18/09/2012, διαβάζουμε παρόμοια έρευνα του Οικονομικού Επιμελητηρίου, η οποία υπολογίζει το ύψος των μη δηλωμένων εισοδημάτων των ελευθέρων επαγγελματιών σε 28δις, κάτι που μεταφράζεται σε 11.2δις διαφυγόντων φόρων.
Δεν ξέρω αν συνειδητοποιείς πόσο τεράστια, πελώρια, γιγαντιαία τραγικό είναι αυτό! Όλες οι θυσίες που κάνεις τα τελευταία χρόνια για να σωθεί η χώρα δε θα είχαν χρειαστεί αν αυτοί που φοροδιαφεύγουν πλήρωναν κανονικά τους φόρους που τους αναλογούσαν. Δε λέω ότι δε χρειάζονται ένα σωρό αλλαγές σε αυτή τη χώρα. Χρειάζονται! Πολλές! Πάρα πολλές! Αλλά να στο πω άλλη μία φορά: Αν πληρώναμε τους φόρους μας (και μόνο) δε θα είχαμε προσφύγει στο ΔΝΤ.
Το καταλαβαίνεις;
Κοίτα να δεις. Η φοροδιαφυγή στη χώρα μας είναι ένα μεγάλο αγκάθι. Δεν είναι εύκολο να υπολογιστεί καλά καλά. Αλλά υπάρχουν εκτιμήσεις που όλες συγκλίνουν σε ένα κοινό τόπο: Η φοροδιαφυγή είναι τεράστια. Όχι μεγάλη! Τεράστια! Πόσο τεράστια; Τόσο που συγκρίνεται με το χρέος που έχουμε επωμιστεί, το οποίο μας έχει απομακρύνει από τις διεθνείς αγορές και μας έχει υποχρεώσει να προσφύγουμε στη βοήθεια του ΔΝΤ, της ΕΕ με τα γνωστά μνημόνια (σε αυτή σκέψη τα ίδια τα μνημόνια δεν έχουν καμία σημασία).
Πρόσφατα, βγήκε στη δημοσιότητα μια μελέτη επιστημόνων του πανεπιστημίου του Σικάγο, η οποία εκτιμά βάσει στοιχείων ότι η ετήσια φοροδιαφυγή του 2009, μόνο ελευθέρων επαγγελματιών και αυτοαπασχολούμενων (γιατροί, μηχανικοί, λογιστές, δικηγόροι κλπ), είναι της τάξεως των 11δις. Ξανά: 11δις! Για μία χρονιά! Μόνο για μία χρονιά και για ένα υποσύνολο των φορολογούμενων!
Παλιότερα, είχα εντοπίσει έγκυρα στοιχεία πάλι από το 2009 έδειχναν ότι η συνολική φοροδιαφυγή έφτανε το 40% του ΑΕΠ (δηλαδή, ένα 40% του ΑΕΠ δεν υφίστατο καμία φορολόγηση). Αυτό αναλογούσε σε ένα ποσό φοροδιαφυγής της τάξεως των 30δις. Ξανά: 30δις φοροδιαφυγή το 2009. Μια χρονιά! Μόνο μία χρονιά 30δις.
(Σε αυτά τα νούμερα δεν υπολογίζονται καν τα πρόστιμα που οφείλονται στο κράτος και η εισφοροδιαφυγή (μη απόδοση ΦΠΑ, μη πληρωμή των ασφαλιστικών εισφορών στα εκάστοτε ταμεία). Και μιλάμε για νούμερα ίδιας και μεγαλύτερης τάξης μεγέθους.)
Κάτσε να στα βάλω δίπλα-δίπλα. Η κρίση έστω ότι άρχισε το 2009 στην Ελλάδα. Θα θεωρήσω – όχι και τόσο – αυθαίρετα ότι η φοροδιαφυγή δε μειώθηκε ιδιαίτερα μετά το 2009 – όχι ότι ήταν και πολύ μικρότερη πιο πριν). Δες το έτσι:
Χθες, το απόγευμα στο Σύνταγμα αρκετές χιλιάδες πολιτών μαζεύτηκαν ειρηνικά και όμορφα και διαμαρτυρήθηκαν για την τρέχουσα κατάσταση της χώρας (μάλιστα σημαντικό ρόλο στη διοργάνωση έπαιξε το Facebook). Η συγκέντρωση ήταν ανεξάρτητη από κόμματα και πολιτικές οργανώσεις. Εξελίχθηκε πράγματι ειρηνικά και όμορφα και απέδειξε ότι μια μαζική διαδήλωση δεν είναι υποχρεωτικό να συνοδεύεται από καταστροφές και οδομαχίες. Η κύρια θεματική της συγκέντρωσης ήταν η αγανάκτηση των πολιτών απέναντι στην κυβέρνηση, το πολιτικό σύστημα και τη φθίνουσα οικονομική πορεία της χώρας μας.
Αυτό που κυριάρχησε ήταν το περιοδικό φασκέλωμα της βουλής (και των βουλευτών, φυσικά) από το συγκεντρωμένο πλήθος συνοδευόμενο από έντονες αποδοκιμασίες (κοινώς γιουχαΐσματα). Έχει την πλάκα του το φάσκελο και τη σημειολογία του, οφείλω να το παραδεχτώ. Ήμουν εκεί για κάποια ώρα αλλά δε μπορώ έτσι απλά να σηκώσω το χέρι και να ρίξω το φάσκελο! Ίσως φταίει η ανατροφή μου (μπααα) ίσως πάλι όχι αλλά δε μπορώ να το κάνω. Είναι σαν να λέω “να, πάρτε τα, άχρηστοι, τα κάνατε όλα σαν τα μούτρα σας, άει συχτίρ…” κοκ. Και, λοιπόν; Μετά τι; Άιντε κι αγανάκτησα και το έδειξα κι εγώ και χιλιάδες άλλοι. Τι να το κάνουμε το φάσκελό μας αφού το ρίξαμε; Να κοκκινήσουν οι πολιτικοί μας από ντροπή; Ούτε καν!
Μια μάζα που φασκέλωνε είχαμε μαζευτεί όλοι εκεί πέρα χωρίς γνώση και χωρίς πρόταση. Απλά αγανακτισμένοι. Έχει κι αυτό την αξία του αλλά δεν αρκεί. Δεν αρκεί καθόλου. Τι ζητούσαμε οι αγανακτισμένοι; Δικαίως αγανακτισμένοι, αλλά τι ζητούσαμε; Να πάνε τα πράγματα καλύτερα; Κάτι πιο σαφές δεν υπήρχε. Είναι μια αυθόρμητη και ανοργάνωτη αγανάκτηση που ζορίζεται άσχημα τελευταία και δεν ξέρει προς τα πού να εκτονωθεί. Κι αυτό είναι το χειρότερο. Χρειαζόμαστε, όμως, πρώτα από όλα να συντονίσουμε αυτή την αγανάκτηση και να τη συμπυκνώσουμε και σε δράσεις αλλά και σε συγκεκριμένα αιτήματα. Πρέπει να μπορούμε να διατυπώσουμε τι είναι αυτό που θέλουμε. Δεν αρκεί να κατηγορούμε αυτούς που έχουν στα χέρια τους την εξουσία που εμείς τους δώσαμε.
Ωραία τα λέω. Έχω όμως αιτήματα; Έχω και είναι – ταπεινά τα εξής:
1. Το πολιτικό σύστημα είναι διεφθαρμένο και κάθε πολιτικό κόμμα έχει μερίδιο ευθύνης στην τρέχουσα κατάσταση της χώρας. Κάθε κόμμα πρέπει να βγει δημοσίως και να παραδεχθεί το μερίδιο της ευθύνης του. Αλλιώς κανείς μας δεν το ξαναψηφίζει στις επόμενες εκλογές. Να το υποσχεθούμε αυτό.
2. Ποινικοποίηση της πολιτικής; Κουραφέξαλα! Πρώτα απ’ όλα να δεσμευτούν τα κόμματα ότι θα αλλάξει ο γελοίος νόμος περί ευθύνης υπουργών και να συσταθεί επιτροπή “σοφών” που να διερευνήσει την οικονομική πορεία της χώρας από το 1981 και μετά (όπου το δημόσιο χρέος άρχισε να διογκώνεται).
3. Να αρθούν όλα τα μέτρα που πλήττουν χαμηλόμισθους, χαμηλοσυνταξιούχους και ανέργους. Μείωση ΦΠΑ, φορολογικές ελαφρύνσεις, επιστροφή 13ου και 14ου μισθού κοκ.
4. Η φοροδιαφυγή είναι τεράστια. Είναι τόση όσο το δάνειο που πήραμε από ΔΝΤ και Ευρώπη. Πρέπει πάση θυσία αυτοί που χρωστάνε να πληρώσουν. Ας κατασχεθούν οι περιουσίες τους. Κάπως πρέπει να αρχίσουν αυτοί να πληρώνουν και όχι οι αδύναμοι οικονομικά.
5. Για να γίνουν όλα αυτά χρειάζεται μια οικουμενική κυβέρνηση κοινής αποδοχής που να εμπνέει τον κόσμο και να της δείχνει εμπιστοσύνη.
6. Όχι κουρέματα στο χρέος μας! Δεν ήταν δικτατορίες οι κυβερνήσεις μας που το δημιούργησαν. Θα το πληρώσουμε σιγά-σιγά και με λογικές μεθόδους (επιμηκύνσεις, οικονομική ανάπτυξη κοκ). Για να μη ντρεπόμαστε στο μέλλον, δε χρειάζεται να μας χαριστεί τίποτε!
Ρομαντικά, λέτε, όλα αυτά; Μπορεί, αλλά είναι συγκεκριμένα και ως πολίτης τα απαιτώ…
Η φοροδιαφυγή! Με ήτα κεφαλαίο! Είναι στην Ελλάδα κανόνας και πάγια τακτική καθενός Έλληνα απανταχού της επικράτειας. Όσο μπορεί ο καθένας. Όσο του επιτρέπει το μέγεθός του. Είσαι μεγάλο ψάρι; Φοροδιαφεύγεις κάργα! Είσαι μικρό ψάρι; Φοροδιαφεύγεις μέχρι εκεί που σε παίρνει. Το κάνεις μην κόβοντας ή μη ζητώντας αποδείξεις, μη δηλώνοντας όλο σου το εισόδημα, βάζοντας πλασματικά έξοδα στην επιχείρησή σου κλπ. Αλλά το κάνεις και εκμεταλλευόμενος την πληθώρα μεθόδων που σου δίνει το ίδιο το σύστημα. Πχ, λαδώνεις τον εφοριακό της γειτονιάς και το εισόδημά σου ξάφνου ελαχιστοποιείται. Ή αφήνεις το κράτος να σε κυνηγά για δεκαετίες στα δικαστήρια για να διεκδικήσει τους φόρους που του χρωστάς κι αν κάποτε παρ’ ελπίδα καταφέρει και σε στριμώξει βρίσκεις έναν τρόπο να πάτε σε έναν “διακανονισμό” που σε συμφέρει.
Από χτες (18 Μαΐου 2009) γίνεται ένας – δικαιολογημένος μα και κακός – χαμός στα ΜΜΕ σχετικά με τη φοροδιαφυγή στην Ελλάδα. Καιρός ήταν, κιόλας! Αλλά αν και ακούς διαφορετικά νούμερα, αυτά είναι συντριπτικά. Δείτε τι εννοώ:
Αυτά τα νούμερα δεν είναι σημερινά. Είναι νούμερα που έχουν σχηματιστεί εδώ και δεκαετίες. Δύο από τα περισσότερο ενδεικτικά από αυτά είναι:
33 δις: Φόροι που δικαστικά έχουν καταλογιστεί και δεν έχουν εισπραχθεί κυρίως επειδή οι οφειλέτες ισχυρίζονται αδυναμία πληρωμής και οι υποθέσεις χρονίζουν. 33 δις!
30 δις: Η ετήσια φοροδιαφυγή. Τα λεφτά, δηλαδή, που ετησίως δεν εισπράττει το κράτος από φορολογούμενους και επιχειρήσεις, ενώ έχει υπολογίσει να εισπράξει. 30 δις!
Δεν ξέρω αν μπορεί να σταθεί κάποιος στους αριθμούς αυτούς χωρίς δέος. Το περυσινό έλλειμμα της χώρας ήταν 32 δις! Το συνολικό χρέος της χώρας είναι 115δις (μέχρι τώρα)! Αυτό είναι που είναι τόσο μεγάλο και καταλήξαμε να δανειζόμαστε από το ΔΝΤ και την ΕΕ. Δεν είναι εύκολο να αποτρέψεις εξεγέρσεις όταν ακούς για αυτά τα ποσά από τη μια μεριά και, από την άλλη, μισθοί και συντάξεις κόβονται, το ΦΠΑ ανεβαίνει (δύο φορές), η βενζίνη απογειώνεται. Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση κάνει απόπειρες να αποδείξει ότι όλοι οι οφειλέτες θα διωχθούν (ξεκινώντας με γιατρούς Κολωνακίου, τραγουδιστές, πρώην υπουργούς της ΝΔ κλπ). Όσο και αν είναι φανερό ότι οι προσπάθειες αυτές έχουν σε μεγάλο βαθμό επικοινωνιακούς στόχους δε λυπάμαι κανέναν που έχει φοροδιαφύγει 5.5 εκ. ευρώ. Αλλά, για όνομα του θεού, αυτή η προσπάθεια πρέπει να γίνει συνολικά και διαχρονικά. Πρέπει να αφορά όλους τους οφειλέτες, με προτεραιότητα, αυτούς που χρωστούν μεγάλα ποσά, και να αφορά όχι μόνο τα χρόνια διακυβέρνησης της ΝΔ (2004-2009).
Προσθήκη: Ένα χρόνο μετά (05 Ιουλίου 2011) μας τα υπενθυμίζουν και οι ξένοι!
Διαβάζω, όχι χωρίς ένα ελαφρό μειδίαμα, στο πρώτο θέμα της Καθημερινής αυτής της Κυριακής, ότι:
Από πού, λοιπόν, θα αντλήσει πρόσθετα έσοδα ο προϋπολογισμός του 2009, αφού εγκαταλείπεται η ιδέα να επιβληθεί ελάχιστο φορολογητέο εισόδημα και τεκμαρτός φόρος σε ένα εκατομμύριο και πλέον ελεύθερους επαγγελματίες και επιτηδευματίες που φοροδιαφεύγουν συστηματικά;
Το θέμα που ο αρθρογράφος επιχειρεί να θίξει στο άρθρο αυτό είναι η δυσκολία – μάλλον αδυναμία – της κυβέρνησης των μόλις 152 βουλευτών να έρθει σε ρήξη με το 1 εκατομμύριο ελευθέρων επαγγελματιών / φοροφυγάδων και τις συντεχνίες τους. Κι αυτό γιατί 1 εκατομμύριο ψηφοφόροι είναι πολύ μεγάλος αριθμός στο σημερινό ασταθές πολιτικό σκηνικό. Ξεχνάει, όμως, να κάνει ορισμένους στοιχειώδεις διαχωρισμούς βάζοντας στο ίδιο τσουβάλι συμβολαιογράφους, γιατρούς και δικηγόρους με υδραυλικούς, ηλεκτρολόγους και ταξιτζήδες ισχυριζόμενος ότι:
Αυτή η απίθανη λοιπόν «μαστοράτζα», που είναι ο τρόμος και ο φόβος των νοικοκυριών…
Είναι ντροπή για την κυβέρνηση που δεν τους επιβάλλει έναν τεκμαρτό φόρο1!
Ελεύθερος επαγγελματίας ων, ανατριχιάζω μπροστά σε τέτοιες “ιδέες”. Σίγουρα σε όλους μας έχουν τύχει πελάτες που ζήτησαν να μην τους κοπεί απόδειξη για να γλιτώσουν το ΦΠΑ, και σίγουρα υπάρχουν υδραυλικοί που πρώτοι θα μας το προτείνουν αυτό όταν έρθουν σπίτια μας για επισκευές, και οπωσδήποτε υπάρχουν ταξιτζήδες που “πειράζουν” τις ταρίφες και υπερχρεώνουν ανυποψίαστους τουρίστες κοκ. Όμως, ποια λογική και ποιοι υπολογισμοί υποδηλώνουν ότι αυτές οι κατηγορίες επαγγελματιών ευθύνονται για το μεγάλο μέρος της φοροδιαφυγής στην Ελλάδα; Ποια στοιχεία αποδεικνύουν ότι αν αυτοί οι επαγγελματίες σταματήσουν να “φοροδιαφεύγουν” ο επόμενος προϋπολογισμός θα είναι περισσότερο υγιής;
Θα ευχόμουν να είναι κανείς λιγότερο κυνικός όταν κάνει παρόμοιες συστάσεις προς την κυβέρνηση και να εστιάζει σε μεγαλύτερα οικονομικά προβλήματα, όπως τα λαδώματα και οι μίζες, οι φούσκες του χρηματιστηρίου, τα χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων και η φοροδιαφυγή των μεγάλων εταιρειών. Μήπως όλα αυτά υφίστανται κανονική και νόμιμη φορολογία; Ποιους θα πρέπει να αποφασίσουμε να κυνηγήσουμε, τους “κουλουράδες” και τους “λαχειοπώλες” της οικονομίας ή τα “μεγάλα της κεφάλια”. Εκεί ακριβώς έγκειται και η αδυναμία αυτής και κάθε άλλης κυβέρνησης και όχι αλλού.
Κατά τα άλλα συμφωνώ απόλυτα με το γενικό τίτλο ότι “Η πολιτική ατολμία ωφελεί τους φοροφυγάδες“. Γιατί, πράγματι, το μέγεθος της φοροδιαφυγής Ελλάδα έχει ίδια τάξη μεγέθους με τον ίδιο μας τον προϋπολογισμό. Αλλά ας την αναζητήσουμε εκεί που έχει πραγματικά ουσία.
1. Ελάχιστο φορολογητέο εισόδημα, ανεξάρτητο του δηλωμένου –
π.χ. να δηλώνεις έσοδα 8500€ αλλά να φορολογείσαι για 11000€.
Δεν ξέρω αν συνειδητοποιείς πόσο τεράστια, πελώρια, γιγαντιαία τραγικό είναι αυτό! Όλες οι θυσίες που κάνεις τα τελευταία χρόνια για να σωθεί η χώρα δε θα είχαν χρειαστεί αν αυτοί που φοροδιαφεύγουν πλήρωναν κανονικά τους φόρους που τους αναλογούσαν. Δε λέω ότι δε χρειάζονται ένα σωρό αλλαγές σε αυτή τη χώρα. Χρειάζονται! Πολλές! Πάρα πολλές! Αλλά να στο πω άλλη μία φορά: Αν πληρώναμε τους φόρους μας (και μόνο) δε θα είχαμε προσφύγει στο ΔΝΤ.