10 Αυγούστου, 2016

Upd: γέρικο το μυαλό, έμπλεξε λίγο τις ημερομηνίες, τα υπόλοιπα γεγονότα όμως είναι αρκετά αληθή και ακριβή. Πάντως η Βούλα Πατουλίδου το χρυσό το πήρε πράγματι το καλοκαίρι του 1992 στην

(Προειδοποιώ ακολουθεί μια πολύ προσωπική ιστορία.)

Καρύδι beach, ευχαριστώ halkidiki.com

Καρύδι beach, ευχαριστώ halkidiki.com

Είναι 1988, καλοκαίρι κάργα, ΠΑΣΟΚ φουλ, Αύγουστος σαν και τώρα, καλή ώρα, με Ολυμπιακούς αγώνες στο παγκόσμιο προσκήνιο, σαν και τώρα, καλή ώρα, αλλά στη Σεούλ της Ν. Κορέας αυτή τη φορά. Είμαι μόλις 9 ετών και βρίσκομαι με τους γονείς για οικογενειακές διακοπές στην εξωτική Βουρβουρού της Χαλκιδικής. Κάνω μπάνιο κάθε μέρα στο καταγάλανο Καρύδι. Όχι, σαν τη Χαλκιδική δεν είχε από τότε.

Είναι η εποχή που , όπως την ανακαλεί ολίγο ανακατεμένη πλέον το ενήλικο μυαλό μου, είναι γεμάτη ζέστη, τζιτζίκια, πράσινα και γαλάζια σημαιάκια, πολύ μπάλα κι ακόμα πιο πολύ μπάσκετ, μια εποχή όπου οι γονείς μπορούν να παίρνουν τα παιδιά τους και να πηγαίνουν 15 μέρες διακοπές μέσα στον πράσινο σκαραβαίο σχετικά άνετα. Δε μιλάμε για μεγάλη πολυτέλεια αλλά για μια “υπαρκτή” άνεση, δόξα στα πακέτα τα Ντελόρ.

Ένα υγρό μεσημέρι εκείνου του Αυγούστου η μισοχαλασμένη τηλεόραση του ενοικιαζόμενου όπου μέναμε, πάντα με ανοιχτά τα παράθυρα και τις πόρτες, να μπαίνει αέρας, χωρίς να φοβόμαστε για άλλους εισβολείς πέρα από τις μύγες και τα κουνούπια και όπου η μαμά, για να μην τρώμε κάθε μέρα μπριζόλες στις ταβέρνες, μαγείρευε από μακαρόνια με κιμά μέχρι κανονικά γεμιστά, ρε φίλε, τραντάζεται -η τηλεόραση, όχι η μαμά- με ένα συνταρακτικό νέο.

Η Βούλα η Πατουλίδου, η Ελληνίδα δρομέας, είναι πρώτη στον τελικό των 100 μέτρων μετ’ εμποδίων. Πρώτη. Γυναίκα. Ελληνίδα. Ολυμπιονίκης! Μικροί-μεγάλοι, μην πω περισσότερο οι μικροί, αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος του επιτεύγματος έκπληκτοι και συγκινημένοι. Πέρυσι πανευρωπαϊκό στο μπάσκετ με το Γκάλη και το Γιαννάκη και τώρα αυτό. Δε μπορεί να είναι τυχαίο, κάτι επιτέλους αλλάζει προς το καλύτερο.

Εκτός από την ασπρόμαυρη τηλεόραση του ενοικιαζόμενου, τραντάζεται και ολόκληρο το πανελλήνιο. Περηφάνια και συγκίνηση μαζί. Όλο το έθνος συσσωρεύεται πίσω από την κοπελιά που ήρθε πρώτη στον κόσμο και υψώνεται μαζί της στο βάθρο. Φωνάζει μαζί της δακρυσμένο το έθνος “για την Ελλάδα, ρε γαμώτο”. Ναι! Ψυχική ανάταση. Ελπίδα. Μπορούμε να κάνουμε τόσα πολλά αν προσπαθήσουμε. Μπορούμε να πάρουμε κι άλλα πακέτα του Ντελόρ. Μπορούμε να κάνουμε κι Ολυμπιάδα 1996. Διάολε, ναι θα την κάνουμε κι αυτήν.

Σήμερα, για άλλη μια φορά, αλλά τώρα μέσα σε πολύ διαφορετικό κλίμα πολιτικά και οικονομικά και με πολλές αυταπάτες να έχουν καταρρεύσει, συσσωρευόμαστε πίσω από μια άλλη κοπέλα, πρώτη στη σκοποβολή, την Άννα Κορακάκη. Η ιστορία επαναλαμβάνεται κι εγώ απλώς την παρατηρώ. Η καλοκαιρινή ζέστη μου φέρνει αυτόματα στο μυαλό την πρωτιά της Βούλας Πατουλίδου όταν ήμουν 9. Κοντεύω 39 και μας παρατηρώ καθώς κρυβόμαστε πίσω από ανθρώπους λαμπερούς που μας κάνουν περήφανους.

εκτύπωση Κατηγορίες: απόψεις, δε βαριέσαι, ήμουν εκεί, προσωπικά | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια
4 Ιουλίου, 2016

Δεν είναι δα και εύκολο.

Πρέπει, καταρχάς, να μην έχεις ιδέα για την αγορά και για τις τιμές της. Εντάξει, οι τιμές της αγοράς των ιστοσελίδων κυμαίνονται απίστευτα αλλά το ίδιο απίστευτα κυμαίνονται και οι προδιαγραφές τους. Αν πχ θες μια ιστοσελίδα να έχει custom design, μάλιστα με 3 σχεδιαστικές εκδοχές, και να είναι και πολυγλωσσική και να υποστηρίζει και full-text-search, ε, τότε κάπως οφείλεις να γνωρίζεις ότι ο προϋπολογισμός των 2000€ -μαζί με το ΦΠΑ, το 24%- είναι κομματάκι λιγοστός.

Ακόμη, χρήσιμο είναι να μην ξέρεις θα θα πει “full text search“. Αν πραγματικά ζητάς έργο με full-text-search στα επίπεδα των 2000€, τότε είτε έχεις κάνει λάθος, είτε δεν ξέρεις τι σου γίνεται. Full-text-search δε σημαίνει γράφω στην αναζήτηση “διαγωνισμός” και μου έρχονται αποτελέσματα που περιέχουν κυριολεκτικά τη λέξη “διαγωνισμός”. Σημαίνει έναν έξυπνο αλγόριθμο που έχει αναλύσει ποιοτικά τα κείμενά σου και βγάζει σύνθετα συμπεράσματα για το τι ζητάς. (Να, όπως η Google. Εντάξει, όχι τόσο έξυπνα και όχι τόσο σύνθετα, όπως η Google, αλλά σε αυτή τη λογική.)

Τέλος. αγνοείς πλήρως την εποχή σου και δεν κάνεις καμία αναφορά σε κινητές συσκευές, αυτό το ρημάδι το responsive που έχει μάθει πλέον και η κουτσή-Μαρία. Μάλιστα, όχι μόνο δεν το θέτεις ως προδιαγραφή αλλά, αντιθέτως, θέτεις ως προδιαγραφή η νέα σου ιστοσελίδα να υποστηρίζει flash animations! ΟΚ, το έκανες το copy-paste από άλλο διαγωνισμό, αλλά χάθηκε ο κόσμος να είναι ένας διαγωνισμός αυτής της δεκαετίας;

Πώς να στο πω, αλλά για μια υποτυπωδώς σοβαρή εταιρεία, με πάνω από μισό άτομο προσωπικό, με γραφεία και καρέκλες, με φως/νερό/καφέ/τηλέφωνο, άντε και μια τουαλέτα, και χωρίς ούτε να συζητώ καν αν κάνει καλή δουλειά ή όχι, απλά υπάρχοντας εκεί έξω, το να μπει και μόνο στη διαδικασία να κάνει όλη τη χαρτούρα για να συμμετάσχει στο διαγωνισμό σου, με την ελπίδα να πληρωθεί αρκετούς μήνες μετά, είναι τόσο μα τόσο ασύμφορο που μάλλον θα είναι ήδη απελπισμένη ή θα αναζητά τη σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι και θα τη στείλει στη Βουλγαρία ή την Κύπρο.

Εύ γε ΚΕΜΕΑ, έκανες ένα γαμάτο διαγωνισμό για τη νέα σου ιστοσελίδα!

Δηλώνω υπεύθυνα ότι “δεν έχω καταδικασθεί µε αµετάκλητη απόφαση για κάποιο αδίκηµα από τα αδικήµατα της παρ. 1 του άρθρου 43 του ΠΔ 60/2007″ και ότι ” “δεν τελώ σε πτώχευση” ή “σε διαδικασία κήρυξης πτώχευσης” (ακόμη).

εκτύπωση Κατηγορίες: δε βαριέσαι, διαδίκτυο, τεχνολογία | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια
5 Δεκεμβρίου, 2015

Πρόκειται για μείζον πολιτικό ζήτημα που δε μπορούμε να αφήσουμε στα χέρια της τεχνολογίας” δήλωσε σήμερα ο Βαγγέλης ο Μεϊμαράκης, αναφερόμενος στις εκλογές της Νέας Δημοκρατίας. Ουσιαστικά πράγματι πρόκειται για μείζον πολιτικό ζήτημα, μην κοιτάτε που έχει υποτιμηθεί σε στόχο για χίλιες μύριες ειρωνείες. Αλλά, κύριε Μεϊμαράκη, δε σας επιτρέπω.

Δε σας επιτρέπω να πιάνετε στο στόμα σας την τεχνολογία και να κρίνετε αν είναι ικανή να διαχειριστεί και να φέρει εις πέρας ένα τόσο “μείζον”, όπως λέτε, πολιτικό ζήτημα. Γιατί η τεχνολογία είναι ικανότατη, κύριε Μεϊμαράκη, εσείς δεν είστε ικανοί. Ούτε να την καταλάβετε ούτε να την αξιοποιήσετε. Αλίμονο αν τα μείζονα ζητήματα τα αφήναμε στην ανθρώπινη κρίση της στιγμής, στην κρίση και την ικανότητα ανθρώπων όπως εσείς και αυτοί που εκπροσωπείτε.

Αλίμονο αν σταματούσαμε να εμπιστευόμαστε την τεχνολογία και τις διαδικασίες της. Να σταματούσαμε να εμπιστευόμαστε τις ηλεκτρονικές τραπεζικές συναλλαγές, την πλοήγηση μέσω GPS σε αεροπλάνα, πλοία και διαστημόπλοια, τις ηλεκτρονικές εκλογές, την τηλεϊατρική, την επιστήμη, βρε παιδί μου. Να βάζαμε ξεματιάστρες και χαρτορίχτρες να μας κάνουν αξιόπιστες εκλογές, να προσλαμβάναμε αστρολόγους να συλλέγουν αποδείξεις και πνευματιστές να εισπράττουν φόρους. Αλίμονο!

Αυτό που είπατε σήμερα, αγαπητέ μου κύριε Μεϊμαράκη, είναι το απαύγασμα, η πεμπτουσία, η αποκρυστάλλωση της τεχνοφοβίας σε δυο λέξεις. Μπορεί να σας ξεγλίστρησε η φράση αλλά περάσατε ένα πολύ λάθος μήνυμα και δικαιώσατε το -μέχρι τώρα απλά χιουμοριστικό- εξής τρολάρισμα:

meimarakhs-sygxwra-me-pou-den-katalabainw

Μακάρι να ‘ξερα ποιος το σκέφτηκε πρώτος να του δώκω τα credits του.

εκτύπωση Κατηγορίες: απόψεις, γενικά, δε βαριέσαι, διαδίκτυο, πολιτικά, τεχνολογία | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια
23 Νοεμβρίου, 2015

Στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών παρουσιάζεται αυτές τις μέρες η έκθεση Digital Revolution με γενικό θέμα την εξέλιξη των ψηφιακών τεχνολογιών. Να πάτε να τη δείτε, είναι ωραία. Με κέρδισε εύκολα το πρώτο τμήμα της, αυτό με τον τίτλο Digital Archaeology: Pong, Mario, Altair, Apple II, NEXT. Ιδού:

pong next8 next6 next4 next3 next2 next1 mario2 mario1 macintosh fairlight-CMI2 fairlight-CMI1 apple-II altair-8800

εκτύπωση Κατηγορίες: δε βαριέσαι, διαδίκτυο, ήμουν εκεί, τεχνολογία | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια
16 Αυγούστου, 2015

Ανήμερα 15αύγουστος. Επιστροφή από την Πετάλη, δυσπρόσιτη μα κρυστάλλινη παραλία στην κεντρική, ανατολική Εύβοια. Ο μισός δρόμος χώμα. Το μισό μέσα στο αμάξι. Το άλλο μισό πάνω του. Σχεδόν χαμένοι στα βουνά, σταματάμε σε ερημικό ξωκκλήσι. Ερημικό συνήθως, γιατί τώρα εκεί 20 άνθρωποι κάνουν πανηγύρι. Προφανώς το ξωκκλήσι είναι κάποια από τις χιλιάδες “Παναγίες”. “- Πώς πάμε για Κύμη;“, ρωτάμε με κατεβασμένο παράθυρο. “- Κατέβα να το αναλύσουμε“, λέει κάποιος. Δεν το πιάνω με την πρώτη. “- Προς Κύμη θέλουμε να πάμε“, φωνάζουμε. “- Κατέβα να σου βάλουμε μια παγωμένη και να το αναλύσουμε“, επαναλαμβάνει.

Κατεβαίνουμε.

Κερνάνε παγωμένη μπύρα, μας εύχονται, τους ευχόμαστε, γελάμε και γελάνε.

Μας δείχνουν το δρόμο. Το αναλύουμε.

Με τι όρεξη, με τι διάθεση και τι κουράγιο πήραν τα βουνά, μέσα στο λιοπύρι, μέρες πριν να ασπροβάψουν το ξωκκλήσι, μετά να το λειτουργήσουν και να στήσουν το γλέντι στην αυλή του με κάνει να απορώ και να θαυμάζω. Θρήσκος ουδόλως είμαι, αλλά την ομορφιά έχω μάτια και τη βλέπω. Λίγο από αυτό το μεράκι και αυτή την αποφασιστικότητα να είχαμε στην καθημερινότητά μας, ετούτη η χώρα ίσως να προόδευε λιγάκι παραπάνω. Πού κρύβεται αυτό το μεράκι; Πού το καταπιέζουμε;

Το ξέρω ότι απλουστεύω τα πράγματα. Αλλά… κατέβα να το αναλύσουμε λίγο.

DSC_0604DSC_0550 DSC_0544 DSC_0541

εκτύπωση Κατηγορίες: δε βαριέσαι, προσωπικά | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια
13 Ιανουαρίου, 2015

samaras-exw-pastelwsei-th-bisshΘα έχεις δει τις τελευταίες πολιτικές διαφημίσεις της ΝΔ και των Ανεξ. Ελλ. Όχι ότι οι άλλοι έχουν κανένα επίπεδο. Τι να πρωτο-θυμηθεί κανείς, τον πεντοζάλη και το παιδομάζωμα, του Τσίπρα; Ή τον Άκη Πάνου του ΚΚΕ! Αλλά ετούτες εδώ έπιασαν ένα νέο είδος πάτου. Καλογυρισμένες και με κρυστάλλινη εικόνα δείχνουν τους αρχηγούς των συγκεκριμένων κομμάτων να πλησιάζουν παιδιά και να χρησιμοποιούν το διάλογο με αυτά για να περάσουν τα κομματικά τους μηνύματα. Ότι θα σώσουν τη χώρα, που οι αντίπαλοί τους θέλουν να την καταστρέψουν, κοκ.

Θα προσπεράσω το πόσο -πικρό- γέλιο προκαλούν οι διαφημίσεις αυτές σε κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο αλλά και το άφθονο, ξεκαρδιστικό τρολάρισμα, που μέσα σε ελάχιστο χρόνο προκάλεσαν στα social media. Γιατί εκεί ακριβώς είναι το σημείο κλειδί. “Τι βλακείες, μα τόσο ανόητοι είναι αυτοί που τις έφτιαξαν;” Όχι! Δεν είναι ανόητοι. Δεν έκαναν κανένα λάθος υπολογισμό.Έκαναν αυτό ακριβώς που είχαν σχεδιάσει. Ο λόγος είναι ότι δεν απευθύνονται σε κανέναν σκεπτόμενο άνθρωπο.

Απευθύνονται στον αμόρφωτο, στον ακαλλιέργητο, στον τυφλωμένο από αγανάκτηση, στον οργισμένο, στο φτωχοδιάβολο, δυστυχή, τρομοκρατημένο πολίτη. Όχι στον ψύχραιμο, όχι στον σκεπτόμενο. Δεν έχουν ελπίδα απέναντι σε αυτόν. Αν κάποια από αυτές σου λέει κάτι τότε, φίλε μου, λυπάμαι πολύ. Δε μιλούν στο λογικό σου αλλά στα κατώτερά σου ένστικτα. Μιλούν στο θυμό σου και εκμεταλλεύονται το θυμό σου. Και, το χειρότερο, σε υποτιμούν.

Σου μιλούν σα να είσαι βλάκας ή ανίκανος να διακρίνεις πλέον οτιδήποτε μέσα στην απελπισία σου. Σε θεωρούν βλάκα. Σε προτιμούν βλάκα. Αυτό πρέπει να σε προσβάλει και να σε θυμώνει, εκτός και αν πράγματι είσαι ο βλάκας που θέλουν. Δυστυχώς για μας τους υπόλοιπους, η λύση δεν είναι να αρχίσεις να ψηφίζει ό,τι να ‘ναι ή να πάρεις όπλα και να αρχίσει να πυροβολείς ανθρώπους δεξιά κι αριστερά. Αλλά να σταματήσεις να είσαι βλάκας. Κι αυτό είναι πολύ δύσκολο.

ΥΓ: Στο επόμενο τεύχος θα σου πω τι θα ψηφίσουμε στις εκλογές που έρχονται.

εκτύπωση Κατηγορίες: απόψεις, δε βαριέσαι, πολιτικά | rss 2.0 | trackback | 1 σχόλιο
7 Ιανουαρίου, 2015

Δε συνηθίζω να κάνω αναδρομές στον εκάστοτε χρόνο που πέρασε, έπειτα από την κάθε πρωτοχρονιά. Αλλά η συγκεκριμένη χρονιά ήταν πολύ -δεν ξέρω πώς να την πω σωστότερα- πυκνή! Έγιναν πολλά. Πράγματα που χρειάστηκαν διαχείριση, τόσο σε πρακτικό όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο. Διάφορα άλλαξαν, είτε επειδή το θέλησα, είτε παρόλο που δεν το θέλησα αλλά δε μπορούσα και να το αποτρέψω. Κι αυτά τα ίδια τα Χριστούγεννα ήταν επίσης πυκνά. Μέσα σε 10 ημέρες διακοπών (ευφημισμός που σπρώχνει τα όρια της λέξης) έγιναν διάφορα χαρούμενα, διάφορα στενάχωρα και περίεργα, που επανέλαβαν σε συντομία όλη τη χρονιά.

Δε θα κάτσω να σας τα πω όλα ένα προς ένα αλλά θα προσπαθήσω να μείνω στο ζουμί, στο συμπέρασμα. Θα σας αποκαλύψω ένα μέρος από το νόημα της ζωής. (Το υπόλοιπο δεν το κρατάω κρυφό, απλά δεν το έχω ανακαλύψει. Ακόμα.) Για τους περισσότερους από εσάς, που σκέφτεστε κάπως πιο απλά από εμένα, ίσως αυτό το νόημα φανεί απλοϊκό. Αλλά μη βιαστείτε να κρίνετε. Είναι κι αυτό μέρος του ίδιου του νοήματος. Δηλαδή είτε ισχύει αυτό, είτε εσείς σκέφτεστε, όπως προείπα, πιο απλά από εμένα. Εν πάση περιπτώσει…

Το νόημα της ζωής, φίλοι μου, ή έστω το μέρος αυτού που ανακάλυψα, είναι [τα-τάααν] ότι δεν υπάρχει κανένα νόημα. Πέσατε από τα σύννεφα; Εμένα μου πήρε 35 χρόνια να το καταλάβω αν και την ψυλλιαζόμουν τη δουλειά. (Θα έπρεπε να με είχατε ενημερώσει νωρίτερα, εφόσον το γνωρίζατε.) Δεν υπάρχει νόημα, δεν υπάρχει κόλαση, δεν υπάρχει παράδεισος, δεν υπάρχει θεός, δεν υπάρχει μαγεία, δεν υπάρχουν φαντάσματα. Όλα είναι εδώ, όλα είναι πραγματικά, όλα είναι ό,τι βλέπεις, ό,τι ακούς και ό,τι καταλαβαίνεις. Ειδικά εξαιτίας αυτού του τελευταίου, το νόημα δεν είναι ολόιδιο για τον καθένα μας.

Αλλά το μοτίβο είναι ένα και το ίδιο: δεν υπάρχει κανένα συγκεκριμένο νόημα!

Σας μπέρδεψα και θα νομίσετε ότι λέω ασυναρτησίες. Παρακολουθήστε με για λίγο και θα ωφεληθείτε. Είναι οξύμωρο αλλά λέω ότι υπάρχει νόημα στη ζωή! Όμως το νόημα δεν είναι κάποιο μυστικό, κρυμμένο νόημα που περιμένει να το ανακαλύψουμε σαν το δισκοπότηρο, έτσι ώστε μετά να ζήσουμε ευδαίμονες και γνωρίζοντες για πάντα στους αιώνες (αμήν). Και αυτό για μένα ισούται με “κανένα νόημα”. Και αυτό είναι το νόημα. Ο νοών νοείτω. (Τώρα στο τέλος έκανα πλάκα, να με συμπαθάτε.)

Το νόημα της ζωής δε μπορεί να είναι άλλο παρά ένα ταξίδι. Μια αναζήτηση για το νόημα. Δεν το λέω καθόλου με ρομαντική ή ποιητική διάθεση αυτό. Είναι ένα ταξίδι υποχρεωτικό και καμιά φορά ολίγο βάρβαρο. Είναι μια αναζήτηση καταδικασμένη σε αποτυχία, με γνωστό, αμετάκλητο τέλος: το θάνατο. Μόνη ελπίδα μας η αναγνώριση αυτής της πραγματικότητας. Και, ναι, αυτή είναι εφικτή. Μισό λεπτό, δεν ισχυρίζομαι ντε και καλά ότι θα τα καταφέρω και θα ζω χαρούμενα κι ευτυχισμένα χωρίς να φοβάμαι το θάνατο από εδώ και μπρος. Είπαμε, είναι μια διαδρομή το νόημα. Ίσως αυτό είναι το δικό μου νόημα. Το δικό σας ίσως είναι κάτι άλλο. Όμως μην ξεχνάτε, το μοτίβο είναι το ίδιο: το ταξίδι, η αναζήτηση, χωρίς σκοπό, με τέλος.

Ξέρω ότι η πληροφορική μου έχει τζαζέψει λιγάκι το μυαλό αλλά αυτή η αναδρομικότητα (το ινσέψιο, κατά την ποπ κουλτούρα) είναι πανέμορφη. Νόημα είναι να μην υπάρχει νόημα και να αναζητείς το νόημα. Νόημα είναι το ταξίδι ως το τέλος, γνωρίζοντας το τέλος και παρά το τέλος. Κι αν ανακάλυψα το νόημα δεν είναι ότι το κατέχω αλλά ότι το αναζητώ. Και φτου κι απ’ την αρχή.

Πρόσφατα, είχα μια συζήτηση με ένα φίλο που είναι αποφασισμένος να κατακτήσει την ψυχική ηρεμία. Τη νιρβάνα. Ή κάτι τέτοιο. Δεν έχει σημασία, δεν ειρωνεύομαι και δεν το κοροϊδεύω. Η αντίρρησή μου είναι ότι η νιρβάνα του δεν είναι εφικτή και το κυνήγι της είναι ένα επιπλέον άγχος, μια νεύρωση. Κι αν δεν την κατακτήσει, τι πειράζει; Θα πεθάνει λιγότερο ή περισσότερο από τους υπόλοιπους; Δεν είναι κακό αυτό. Αντιθέτως, αν αναζητώντας την γίνει λίγο καλύτερος άνθρωπος αυτό ακριβώς είναι (καλά μαντέψατε) το νόημα.

Όλη αυτή η σκέψη δεν απλοποιεί τα πράγματα. Μακάρι να το έκανε. Τα τακτοποιεί όμως λίγο, τα κατατάσσει. Ο κόσμος μας είναι αυτό που βλέπουμε και αυτό που αντιλαμβανόμαστε και αυτό μονίμως επεκτείνεται χωρίς να είναι πάντα εντελώς αντικειμενικό. Η ζωή κάνει κύκλους και τελειώνει. Το νόημα της ζωής είναι να τη ζήσεις ελεύθερος από καταπιέσεις. Είναι αυτό απλό; Καθόλου. Αλλά είναι μια θεμελιώδης διαπίστωση και την έχουμε ανάγκη.

Ελευθερία είναι να γνωρίζεις τα όρια και να πράττεις μέσα σε αυτά. Ελεύθερος πολιορκημένος μέσα σε ένα κλοιό από θάνατο, που μονίμως πλησιάζει. Άγνωστο το πότε αλλά βέβαιο ως επικείμενο γεγονός. Ελευθερία είναι να απαλλαγείς από αυτό το άγχος και να το δεχτείς. Τα όρια δεν είναι γνωστά εξαρχής και ούτε οριστικά. Είναι μαθηματικές ασύμπτωτες. Πάντα τις πλησιάζεις αλλά ποτέ δεν τις αγγίζεις.

Εντάξει, μιλάμε για ζόρικα νοήματα, φίλε.

Ορίστε, λοιπόν, να ‘το, πάρ’ το, χωρίς καμία χρέωση, χωρίς καν μια διαφήμιση ή κάποιο άλλο προσωπικό όφελος, σας αποκάλυψα το (μισό) νόημα της ζωής. Θα πρέπει να μου είστε αιώνια ευγνώμονες. Τώρα έρχονται εκλογές. (Πάλι.) Θα κληθείτε να ψηφίσετε κάτι. Να ψηφίσετε κάτι. Να μην απέχετε. Και να μην ξεχνάτε: μία είναι η ουσία, δεν υπάρχει αθανασία, άιντε να αρρωστήσει ο άγιος Πέτρος, να τη βγάλουμε και φέτος.

Καλή χρονιά, φέτος είμαι αποφασισμένος. (Μάλλον.)

ΥΓ: Μείνετε μακριά από το πατέ σολωμού.

εκτύπωση Κατηγορίες: απόψεις, δε βαριέσαι, προσωπικά | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια
15 Οκτωβρίου, 2014

help-popcorntime

Popcorn Time is home movies the way it was meant to be. Just putting in a word to help. Maybe you can too!

That’s all folks…

εκτύπωση Κατηγορίες: δε βαριέσαι, διαδίκτυο, προσωπικά | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια
9 Μαΐου, 2013

Ο δημοσιογράφος:

Προφυλακιστέος ο 25χρονος που κατηγορείται για τη δολοφονία της 23χρονης φίλης του στη Νέα Μάκρη.
Μετά την απολογία του ενώπιον του 15ου τακτικού ανακριτή, οδηγήθηκε στη φυλακή ο 25χρονος που πριν από λίγες ημέρες στη Νέα Μάκρη φέρεται να χτύπησε άγρια την 23χρονη φίλη του, η οποία τελικά εξέπνευσε τη Μ. Δευτέρα.
(ΣΚΑΪ)

Ο κίτρινος τυφλοπόντικας:

Στη φυλακή ο 25χρονος χρυσαυγίτης που δολοφόνησε τη Φαίη Μπλάχα.
Η 23χρονη κοπέλα ξυλοκοπήθηκε άγρια από τον 25χρονο φίλο της στις 5 Απριλίου, έξω από το σπίτι της. Άφησε την τελευταία της πνοή στις 30 Απριλίου
(ΗΜΕΡΗΣΙΑ, κρίμα)

Δεν έχω ιδέα ποιος είναι ο τύπος, αν είναι χρυσαυγίτης, αν έκανε το έγκλημα ή όχι. Δεν ξέρω καν αν υπάρχει έγκλημα. Δε μπορώ να μάθω. Αυτό είναι το πρόβλημά μου. Δε μπορώ να μάθω!

(Κι υπάρχει και μια οικογένεια που σίγουρα θα θρηνεί και δε φταίει σε τίποτα. Συγνώμη.)

εκτύπωση Κατηγορίες: απόψεις, δε βαριέσαι | rss 2.0 | trackback | 2 σχόλια
21 Δεκεμβρίου, 2012

agaph-re-mounia

…μέσα από την καρδιά μου.

εκτύπωση Κατηγορίες: δε βαριέσαι | rss 2.0 | trackback | 1 σχόλιο