Η τραγωδία στα Τέμπη έχει οξύνει απίστευτα το δημόσιο λόγο, σε ένα βαθμό δικαίως. Το πνεύμα των καιρών λέει ότι δεν υπάρχει εμπιστοσύνη στους θεσμούς, στη δικαιοσύνη, στο κράτος. Είναι όμως αυτό αληθινό; Και είναι κάτι που συνέβη τώρα, με τα Τέμπη και με τη διαχείριση του ζητήματος από την κυβέρνηση και τη δικαιοσύνη;
Θα κάνω ένα βήμα πίσω. Έστω ότι είμαστε μια μέρα πριν τα Τέμπη και η τραγωδία δεν έχει συμβεί. Πού βρισκόμαστε; Σε μια χώρα που έχει διανύσει 50 χρόνια Μεταπολίτευσης, με ένα κράτος υδροκέφαλο, επιδοματικό, δυσλειτουργικό, πελατειακό, που κουβαλά παθογένειες διαχρονικές και με ευθύνες εξίσου διαχρονικές.
Ένα κράτος που δεν υπηρετεί τον πολίτη αλλά συναλλάσσεται με αυτόν, με τις συντεχνίες του, που συντηρεί μια οικονομία κρατικίστικη, επιδοτήσεων, διορισμών, διαφθοράς. Πόσοι μπορούν πραγματικά να πουν ότι αυτό δεν είναι αληθές και πόσοι μπορούν πραγματικά να πουν ότι δεν έχουν συμμετάσχει και οι ίδιοι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, με ενεργό ρόλο ή ανοχή, σε αυτή την εθνική ρεμούλα των δεκαετιών που πέρασαν;
Πόσοι δεν έχουν δεχτεί καθημερινά τη δυσλειτουργία αυτή ως κάτι το φυσικό και ανίκητο; Ίσως και να είναι ανίκητη. Δε μας κατηγορώ. Ίσως και να νικιέται πάρα μα πάρα πολύ αργά κι επίπονα. Οι μεγάλες κοινωνικές αλλαγές έτσι είναι: αργές κι επίπονες. Ακόμη πιο επίπονες είναι οι γρήγορες και απότομες, οι επαναστατικές. Δε θες να είσαι η γενιά της επανάστασης, του μεγάλου αγώνα, του παγκοσμίου πολέμου, η γενιά της θυσίάς. Θες να είσαι τα παιδιά της που θα ζήσουν την εποχή της ανόδου, όπου όλα θα έχουν μια θετική κατεύθυνση και θα υπάρχει ελπίδα.
Μια μέρα πριν τα Τέμπη λοιπόν, αν κάποιος κοιτάξει το ελληνικό κράτος σε οποιαδήποτε γωνιά του, θα διαπιστώσει όλες τις παθογένειες που κάνουν μια τέτοια τραγωδία εφικτή. Αρκεί να συντρέξουν ταυτόχρονα πέντε-δέκα συνθήκες που θα μετατρέψουν σε τραγωδία αυτό με το οποίο καθημερινά γελάμε λίγο πικρόχολα, λίγο αμήχανα, και το προσπερνάμε από συνήθεια.
Ένας άνθρωπος που ίσως έχει προσληφθεί χωρίς να έχει τις απαραίτητες ικανότητες. Ένα σύστημα που δεν έχει συντηρηθεί σωστά και συνήθως κουτσο-λειτουργεί. Ένας μοχλός που τραβήχτηκε λάθος. Μια σύμβαση που πήρε εκατό παρατάσεις και προέκυψε από ένα διαγωνισμό με χίλιες ενστάσεις και δεν ολοκληρώθηκε. Αυτό το “δε θέλει πολύ” που το λέμε εν τη ρύμη του λόγου δε συμβαίνει κάθε μέρα. Μια φορά θα συμβεί και γραφικός που το θυμίζει τον καλό καιρό θα δικαιωθεί. Ένα εκατομμύριο φορές η προχειρότητα θα προκαλεί από μειδίαμα μέχρι μικρές ταλαιπωρίες και την εκατοστή μυριοστή πρώτη θα προκαλεί τραγωδίες.
Η τραγωδία στα Τέμπη και οι αντιδράσεις που ξεσηκώνει (με κάποιες από τις οποίες έχω αντιρρήσεις) φαίνεται ότι μπορεί να δράσει καταλυτικά και ως επιταχυντής και για πολιτικές εξελίξεις. Το πάγιο ερώτημα που ψυχρά και σκληρά θα μένει μέχρι την επόμενη φορά είναι πότε επιτέλους θα αντιμετωπίσουμε το κράτος ως ένα σύστημα με διαδικασίες που τηρούνται και ελέγχονται.
Μια κυβέρνηση, καλώς ή κακώς, μπορεί να προσπαθήσει να πείσει ότι πράγματι αναγνωρίζει καταρχάς το βαθύ, διαρθρωτικό πρόβλημα και ότι κάνει κινήσεις για να το διορθώσει και να ζητήσει την εμπιστοσύνη του λαού για αυτό σε εκλογές. Μπορεί να ακούγεται φτωχό μπροστά στις προσδοκίες μας αλλά είναι το καλύτερο που μπορούμε να έχουμε.
Featured image credit: “File:Tragedia en Santiago de Compostela (c).jpg” by Contando Estrelas from Vigo, España / Spain is licensed under CC BY 2.0. To view a copy of this license, visit https://creativecommons.org/licenses/by/2.0/?ref=openverse.
εκτύπωση Κατηγορίες: απόψεις, πολιτικά | rss 2.0 | trackback