Σχετικά με την εμπνευσμένη από το μυστικό δείπνο σκηνή στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού:
- Έτσι φέρεται μια φιλελεύθερη δημοκρατία στη θρησκεία, την αφήνει ελεύθερη, αλλά της απευθύνεται και ελεύθερα, άφοβα, την κριτικάρει, την εξευτελίζει.
- Μακάρι να ακολουθήσουν και οι άλλες θρησκείες του κόσμου την ίδια τακτική.
- Όχι η δική μου αισθητική αλλά απόλυτα υπέρ στην ελευθερία να μπορεί αυτή να εκφραστεί.
Το απόσπασμα εδώ:
Κατά τα άλλα, απόλαυσα που ολόκληρη η πόλη και τα μνημεία της συμμετείχαν στη γιορτή. Καλό είναι να αισθανόμαστε μερικές κοινές, παγκόσμιες ανατριχίλες πού και πού. Όταν ο Ζιζού παίρνει τη σκυτάλη, όταν ο 100ετής βετεράνος ποδηλάτης στο αναπηρικό καροτσάκι τη μεταφέρει μέσα στη βροχή, όταν η Σελίν Ντιόν ξελαρυγγιάζεται με τον ύμνο στην αγάπη, όταν η φλόγα που ξεκίνησε από την Ολυμπία μας ανάβει το βωμό.
Update (έπειτα από τη συζήτηση που έγινε στο Facebook):
Έχει πολύ ενδιαφέρον η συζήτηση για το μυστικό δείπνο και την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι γιατί είναι πολυεπίπεδη. Χτες έκανα μια ανάρτηση που αφήνει πολλές ερμηνείες. Κάτσε να τις διευκρινίσω:
- Όχι, δε θεωρώ ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι ο χώρος για να εξευτελιστεί μια θρησκεία και μάλιστα επιλεκτικά. Ούτε να κριτικαριστεί ή να σατιριστεί ή οτιδήποτε σχετικό. Αν αυτή ήταν η πρόθεση ήταν λάθος εντελώς.
- Όχι, δε νομίζω ότι η πρόθεση ήταν αυτή, λοιπόν. Νομίζω ότι η πρόθεση ήταν είτε απλά καλλιτεχνική και αισθητική, τύπου απλώς εμπνευστήκαμε από εκεί εν μέσω μυριάδων άλλων αναφορών. Ίσως είχε ένα πόιντ για συμπεριληψιμότητα, που μπορεί κανείς μετά να το κρίνει ως επιτυχημένο ή μη. Είπα κιόλας ότι αυτή η αισθητική δε μου ταιριάζει ιδιαίτερα. Νομίζω περιορίζει γενικά την συμπεριληψιμότητα σε μια συνεχή επανάληψη φανταχτερής και επιδεικτικής έκφρασης. Αλλά η αισθητική είναι κάτι σχετικό και υποκειμενικό.
- Το δικό μου μετα-ενδιαφέρον για το θέμα είναι η ελευθερία της έκφρασης τελικά, που, ναι στη Δύση το έχουμε κερδίσει με πολύ κόπο. Άσχετα, λοιπόν, αν συμφωνώ με το μήνυμα, άσχετα με το αν μου αρέσει αισθητικά, ε, στηρίζω απόλυτα τη δυνατότητα να υπάρχει και να επικοινωνείται. Και είναι κάτι που δεν πρέπει να ξεχνάμε ή να θεωρούμε δεδομένο.
