Σε λίγες μέρες γίνεσαι 4 χρονών. Ήδη φοβάσαι το σκοτάδι και θες παρέα το βράδυ, ξέρεις ότι ο παππούς ο Τάσος έγινε αστεράκι στον ουρανό, ότι οι δεινόσαυροι εξαφανίστηκαν και ότι οι άνθρωποι και τα ζώα γενικά είχαν προγόνους που έζησαν πριν πολλά-πολλά χρόνια και έχουν εξαφανιστεί κι αυτά πλέον.
Χτες, λοιπόν, με τα άλλα παιδάκια στην παιδική χαρά το βράδυ κοιτούσατε τα αστέρια και τους φωνάζατε να πέσουν για να κάνετε μια ευχή. Σου είπα ότι λίγες μέρες πιο μετά, στο κάμπινγκ που θα πάμε, θα κοιτάμε το βράδυ τα αστέρια από την παραλία και από εκεί θα φαίνονται πολύ καλύτερα και πολύ καθαρότερα. Με ρώτησες αν θα πέφτει και κανένα. Μπορεί, σου είπα, και τότε μου είπες ότι τότε θα κάνεις και καμία ευχή.
– Τι ευχή θα έκανες, σε ρώτησα!
– Να έχουμε στο σπίτι πολλά παγωτά, είπες.
Λογικό.
– Και καμιά ευχή για το μπαμπά;
– Να μην πεθάνει ποτέ, είπες.
Σοκ. Άραγε τι να καταλαβαίνεις από αυτό; Ότι είμαστε εφήμεροι; Ότι όλοι θα βιώσουμε κάποτε την απώλεια; Ότι όλα κάποτε τελειώνουν;
– Και για τη μαμά, τι ευχή θα κάνεις;
– Α, η μαμά είναι πάρα πολύ γλυκιά, απάντησες!
Περισσότερο διαπίστωση, παρά ερώτηση, αλλά και πάλι ανεκτίμητη!
Με αφορμή αυτό, λοιπόν, θα σου κάνω μια μεγάλη αποκάλυψη: ναι, όλοι μας κάποτε θα πεθάνουμε. Θα μεγαλώσουμε, θα γεράσουμε και θα πεθάνουμε. Είναι απολύτως σίγουρο και πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για αυτό. Δεν ωφελεί να στενοχωρηθούμε για αυτό και κυρίως να στενοχωριόμαστε γα αυτό προκαταβολικά, γιατί είναι αναπόφευκτο και μη αναστρέψιμο. Γι’ αυτό το λόγο πρέπει να εστιάσουμε στη ζωή. Μέχρι να έρθει ο θάνατος έχουμε να κάνουμε τόοοσα πολλά πράγματα και μαζί και χωριστά ο καθένας, να χαρούμε, να γνωρίσουμε άλλους ανθρώπους, να μάθουμε πράγματα, να ταξιδέψουμε. Σου εύχομαι να τα κάνεις στο έπακρο και να μη σκας πολύ-πολύ.
Εδώ με τη μαμά και εμένα στο πρώτο σου θερινό σινεμά, Ιούλιος 2024.
