Το λευκό είναι επιλογή

5 Ιουλίου, 2019

Όπως είναι γνωστό, στις προηγούμενες εκλογές, τις ευρωεκλογές 2019, ψήφισα και υποστήριξα Το Ποτάμι, γιατί ήταν ένα κόμμα ιδεολογικά πολύ κοντά σε αυτά που πιστεύω και γιατί είδα μέσα του ανθρώπους ικανούς, μορφωμένους, ήπιους, όχι επαγγελματίες πολιτικούς αλλά προσηλωμένους σε συγκεκριμένους στόχους. Το Ποτάμι δυστυχώς δεν υπάρχει πια και είναι πολύ-πολύ κρίμα να χάνεται ακόμη μία υγιής πολιτική φωνή, ενώ άλλες, αρρωστημένες και ακραίες διατηρούν τα ποσοστά (Χρυσή Αυγή) τους ή ξεπετάγονται από το πουθενά (Ελληνική Λύση). Το πουθενά δεν υπάρχει βέβαια, κάπου ήταν όλοι αυτοί είτε κρυμμένοι είτε λουφαγμένοι και συχνά τους επιτρέπαμε να υπάρχουν (ΛΑΟΣ).

Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου τώρα.

Στις εκλογές αυτές, και σε κάθε εκλογές, θεωρώ υποχρέωσή μου να συμμετέχω. Ιερή υποχρέωση. Ίσως γιατί έχω πιστέψει ότι η δημοκρατία δεν είναι κάτι που θα πρέπει να παίρνουμε ως δεδομένο, ίσως γιατί έχω προλάβει τις διηγήσεις παλαιοτέρων για εποχές όπου η δημοκρατία ήταν ακόμη ζητούμενο, ίσως γιατί έχω διαβάσει και πέντε πράγματα. Τι κάθομαι και απολογούμαι όμως για τα αυτονόητα; Στις εκλογές οι πολίτες οφείλουν να συμμετέχουν.

Η αποχή είναι πολιτική πράξη.

Όμως αυτό δεν είναι υποχρεωτικό και αυτό είναι μέρος της δημοκρατικής διαδικασίας. Μπορείς να μη συμμετέχεις. Αυτή η πράξη είναι με τον τρόπο της και πάλι πολιτική. Λέει ότι αδυνατείς ή δεν επιθυμείς να συμμετέχεις. Δυστυχώς με μια αποχή δε μπορείς να ξεχωρίσεις το ένα από το άλλο και το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Λες σε αυτούς που θα συμμετέχουν ότι δέχεσαι την όποια απόφαση λάβουν ερήμην σου. Σα να λες, αποφασίστε εσείς τι θα παραγγείλουμε κι εγώ θα είμαι εκεί στις 10 για να το φάμε μαζί. Μπορεί να σου αρέσει, μπορεί και όχι. Μπορεί και να αισθάνεσαι ασφαλής ότι αποκλείεται να μη σου αρέσει τόσο πολύ, που τελικά να μετανιώσεις που δεν ήσουν εκεί, όταν λαμβανόταν η απόφαση.

Η συμμετοχή είναι ιερή υποχρέωση.

Εφόσον, επομένως, αποφασίζω να συμμετέχω πρέπει να πάρω μια απόφαση. Και εφόσον Ποτάμι πλέον δεν υπάρχει κοιτάω τις επιλογές που έχουν απομείνει. Δεν τις κοιτώ όλες. Κάποιες είναι ήδη πολύ ακραίες για να τις εξετάζω καν. Ιδεολογικά έχω κάποια συγγένεια με το ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως σε θέματα κοινωνικά, ανθρωπίνων δικαιωμάτων κλπ, τα οποία θεωρώ θεμελιώδη. Δυστυχώς, αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε παταγωδώς στην οικονομία, όχι πιο παταγωδώς από τους προηγούμενούς του, αλλά αρκετά παταγωδώς για να μην μπορώ να τον στηρίξω. Έκανε και μερικά καλά με αποκορύφωμα τις Πρέσπες. Αλλά πολύ λίγα. Τον συμπονάω που δέχθηκε τόση επίθεση από παντού, σε βαθμό που να αποκτά νόημα η έννοια “συστημικά μέσα”. Πραγματικά όλο το σύστημα κλώτσησε από την πρώτη μέρα με ατάκες τύπου “αριστερής παρένθεσης”, έως και την τελευταία με τη γελοία επιστροφή στην “κανονικότητα”. Αλλά η συμπόνοια δεν είναι αρκετή.

Νέα Δημοκρατία θα μπορούσα να ψηφίσω, παρόλο που ιδεολογικά απομακρύνομαι από τις πεποιθήσεις μου, αν ήταν πράγματι ένα δεξιό και φιλελεύθερο κόμμα. Δεν είναι φιλελεύθερο κόμμα, αν και έχει μερικούς φιλελεύθερους μέσα της. Αυτοί έχω την αίσθηση είναι ότι βρίσκονται εκεί γιατί θέλουν να υπάρχουν σε ένα χώρο μεγάλο και με προοπτικές διακυβέρνησης και όχι στα όρια της εισόδου στη βουλή. Πόσο κακό κάνουν στους πραγματικούς φιλελεύθερους δεν το συλλογίζονται!

Όμως για μένα η ΝΔ είναι ένα κόμμα δεξιό με την παραδοσιακή ελληνική έννοια, φθαρμένο και διεφθαρμένο και συνυφασμένο με τη διαπλοκή. Βρίσκω θλιβερά φαινόμενα όπως όταν Κυριάκος Μητσοτάκης επιβεβαιώνει με κάθε τρόπο και σε κάθε τόνο ότι κανένα επίδομα δε θα χαθεί στο δημόσιο και καμία θέση εργασίας δε θα χαθεί, χωρίς να λέει ότι στην πράξη απλά δε θα κάνει καμία μεταρρύθμιση, ότι απλά παίρνει τη σκυτάλη από τον Αλέξη Τσίπρα. Ο Κυριάκος είναι για μένα ένας γόνος κωλοτούμπας, πρώην αντιμνημονιακός που συμβολίζει την πολιτική μας φτώχεια να αναδείξουμε καλούς νέους πολιτικούς. (Μη σκάτε, δε λέω ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι το αντίβαρο σε αυτό. Καθόλου!)

Θα μπορούσα να συλλογιστώ να ψηφίσω κόμματα, όπως  η Δημιουργία Ξανά, στην οποία βρίσκω πολλές ιδέες με τις οποίες συμφωνώ και σχετίζονται με την οικονομία, από τη μια, και τη λειτουργία του κράτους από την άλλη. Όμως βλέπω ότι και αυτές οι ιδέες περιβάλλονται πλέον από διάφορα στοιχεία λαϊκισμού κι εύκολων προσεγγίσεων και σίγουρα έχω ενοχληθεί πολύ από την αντιμετώπισή της στο προσφυγικό και την παγερή σιωπή της σε θέματα κοινωνικά. Φιλελεύθερος δε μπορεί να είσαι μόνο με μια ελεύθερη οικονομία. Η ελεύθερη οικονομία είναι εργαλείο και όχι στόχος. Εντωμεταξύ, η Δημιουργία Ξανά κλείνει συνεχώς το μάτι στη ΝΔ λέγοντας με κάθε ευκαιρία ότι θα ήταν μαζί της αν η τελευταία ήταν λίγο πιο φιλελεύθερη.

Το ΚΙΝΑΛ, που θεωρητικά θα ήταν συγγενικό σε πολλές βασικές μου πεποιθήσεις είναι μια οικτρή απογοήτευση. Κι εκεί το δαχτυλίδι περνάει από γιο σε κόρη κοκ και μάλιστα με έναν απίστευτο καιροσκοπισμό που αυτή τη στιγμή λέει πως υπερηφανευόμαστε που είμαστε εκλογικά πάνω από τη Χρυσή Αυγή κι ευχόμαστε με όλη μας την ψυχή να βγάλει η ΝΔ αυτοδυναμία, μην τυχόν και μας ζητηθεί μετά να συνεργαστούμε μαζί της. Να βγάλει αυτοδυναμία, να κυβερνήσει, να φθαρεί να πάρουμε σειρά μετά. Ίσως η πιο θλιβερή στρατηγική.  Άλλα κόμματα δεν τα σκέφτομαι καν.

Το μη χείρον βέλτιστον;

Πολλοί με τους οποίους συνομιλώ όλα αυτά τα χρόνια πιστεύουν ότι πρέπει να είμαστε ρεαλιστές και ότι πρέπει να επιλέγουμε την καλύτερη δυνατή λύση και ότι η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Καταρχάς, αυτή η χρήσιμη τελευταία ατάκα εδώ διαστρεβλώνεται. Τέχνη του εφικτού είναι να προσπαθείς να κάνεις το εφικτό όσο πιο καλό γίνεται και όχι να συμβιβάζεσαι με οτιδήποτε είναι εφικτό με προφανή και ρηχό τρόπο ανά πάσα στιγμή.

Επιπλέον, πιστεύω ότι με αυτή την “τέχνη του εφικτού” καταλήξαμε να βρισκόμαστε εδώ που βρισκόμαστε σήμερα. Αν ανατρέξετε στις τελευταίες δεκαετίες και ειδικότερα στα τελευταία χρόνια της κρίσης θα δείτε ότι μονίμως επιλέγαμε αυτό που θεωρούσαμε ως “μη χείρον βέλτιστον”. Αυτή η αντιμετώπιση φτώχυνε απίστευτα την πολιτική μας ζωή, με αποτέλεσμα σήμερα να βρίθει από γόνους και λαϊκιστές, ενώ οι πέντε άνθρωποι που έχουν πολιτική βούληση και όρεξη για δουλειά να βρίσκονται στο περιθώριο ή να τα παρατάνε απογοητευμένοι. Αν επιλέξουμε και τώρα το υποτιθέμενο “εφικτό” ή το μη χείρον βέλτιστον, ως μια βραχυπρόθεσμα οριακά θετική λύση, το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να εξασφαλίσουμε τη διαιώνιση του ίδιου προβλήματος.

Τι θα ευχόμουν;

Ιδανικά θα ευχόμουν μια περίοδο ευρείας πολιτικής συναίνεσης, με προγραμματικές συμφωνίες που να έχουν στόχο στην αναδιάρθρωση της λειτουργίας του κράτους, τη μείωση του μεγέθους του, τη μεγαλύτερη δυνατή αξιοποίηση της τεχνολογίας σε αυτό και φυσικά μια περίοδο δυνατών κινήτρων για την υπόλοιπη οικονομία με χαμηλή φορολογία για τις επιχειρήσεις. Και παγκόσμια ειρήνη! 🙂

Καταλαβαίνω ότι η ευρεία πολιτική συναίνεση έχει αυτή τη στιγμή πάει περίπατο, ειδικά μετά από μια τόσο μακροχρόνια περίοδο οξέων διχασμών: πρώτο μνημόνιο, δεύτερο μνημόνιο, δημοψήφισμα, τρίτο μνημόνιο, Πρέσπες, για να αναφέρω μόνο τις πολύ χαρακτηριστικές στιγμές, μιας και κάθε ημέρα σχεδόν των τελευταίων χρόνων ήταν ημέρα πόλωσης. Και πλέον δε με νοιάζει καθόλου μα καθόλου ποιος το ξεκίνησε. Αφήστε που κανείς δεν το ξεκίνησε πραγματικά πρώτος. Η πόλωση αυτή χάνεται στα βάθη των προηγούμενων δεκαετιών, όταν είχε την ανάγκη να εμφανιστεί μόνο σε κάπως πιο τεταμένες περιόδους, οι οποίες όμως περιβάλλονταν από άλλες, μακρύτερες περιόδους παχιών αγελάδων.

Μια ευρεία πολιτική συναίνεση.

Αυτό που θα ευχόμουν λοιπόν ρεαλιστικά, και εδώ θα είχε νόημα η τέχνη του εφικτού, ως προσπάθεια της καλύτερης δυνατής εκδοχής και όχι του λιγότερο επαχθούς συμβιβασμού, αυτό που θα ευχόμουν λοιπόν, είναι ένα εκλογικό αποτέλεσμα που να εξαναγκάσει τα 2-3 μεγαλύτερα πολιτικά κόμματα να συνεργαστούν. Και, ναι μια χαρά μπορούν να συνεργαστούν και ΝΔ με ΚΙΝΑΛ, αν χρειαστεί, κι ακόμη και ΝΔ με ΣΥΡΙΖΑ. Τα είδαμε αυτά να γίνονται ξανά στο πρόσφατο παρελθόν. Θυμηθείτε πόσο καλά διατράνωναν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ότι έλαβαν το μήνυμα για συνεργασία το 2012. Και πόσο καλά συνυπήρξαν στην ίδια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ.

Αργότερα, κι εφόσον μια τέτοια συνεργασία λειτουργούσε, θα ευχόμουν πραγματικά τη δημιουργία ενός υγιούς και φιλελεύθερου, σοβαρού κεντροαριστερού πόλου, όχι σαν το λαϊκιστή ΣΥΡΙΖΑ ή το πάμφτωχο ΚΙΝΑΛ, ο οποίος να επιδιώξει μια καλή ισορροπία ανάμεσα σε ένα μικρό και λειτουργικό κράτος που στηρίζει την ελεύθερη οικονομία αλλά δεν χάνει καθόλου την εστίασή του σε κοινωνικά θέματα. Αυτή τη στιγμή αυτός ο πόλος λείπει πολύ.

Οι θεσμοί!

Δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε από την όποια περίοδο αστάθειας. Είχαμε τέτοιες περιόδους και εν μέσω της μεγαλύτερη οικονομικής κρίσης και επιβιώσαμε. Ας γίνουν και μία και δύο και τρεις εκλογές. Η δημοκρατία πράγματι δε φοβάται αδιέξοδα. Και είναι πολύ βρώμικο να επικαλείται κανείς την όποια αστάθεια ή ακυβερνησία μόνο και μόνο για να επιδιώξει είτε την αυτοδυναμία είτε το να κρυφτεί πίσω από την σκιά της αυτοδυναμίας του άλλου. Δεν έχουμε τίποτα να φοβόμαστε από την απλή αναλογική. Διάολε, αυτό είναι δημοκρατία, η κάθε ψήφος να είναι ισότιμη! Πώς μπορούμε καν αν το αμφισβητούμε αυτό; Αυτό που μας εγγυάται τη σταθερότητα είναι αυτό που μας την εγγυήθηκε ευτυχώς με επιτυχία και όλα αυτά τα χρόνια: οι θεσμοί και συμμετοχή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Τι θα ψηφίσω.

Συστήνω λοιπόν, και αυτό θα πράξω ο ίδιος, να ψηφίσει ο καθένας μας κατά βούληση και χωρίς να τρομοκρατείται από τακτικισμούς. Να ψηφίσει ιδεολογικά και ψύχραιμα αυτόν που πιστεύει ότι είναι ο καλύτερος. Κι εύχομαι το αποτέλεσμα να μπορέσει να φέρει μια κατάσταση αναγκαστικής συνεργασίας στα μεγάλα κόμματα και να λάβουν και αυτή τη φορά το μήνυμα ότι η χώρα είναι πιο σημαντική από αυτά. Έστω και τώρα, γίνεται!

Για μένα σε αυτές τις εκλογές η επιλογή είναι το λευκό. Όπως εξήγησα και πριν, αδυνατώ να επιλέξω κάποιο από τα υπάρχοντα κόμματα χωρίς να αισθάνομαι ότι προδίδω κάτι σημαντικό για μένα. Να εξομολογηθώ ότι από τα παραπάνω κόμματα και δεδομένης της τρέχουσας κατάστασης αισθάνομαι κοντινότερη -στις επιδιώξεις μου τουλάχιστον- τη Δημιουργία Ξανά και, ναι, αν σας χαλάει το λευκό που σας προτείνω, ψηφίστε αυτήν. Εγώ εξήγησα τις αντιρρήσεις μου σχετικά.

Λευκό.

Λευκό σημαίνει ότι θέλω να συμμετέχω στην εκλογική διαδικασία, έχω άποψη αλλά δε μπορώ να δώσω την έγκρισή μου σε καμία από τις υπάρχουσες επιλογές. Λευκό σημαίνει και ψήφος διαμαρτυρίας! Σε καμία περίπτωση δε σημαίνει ότι δεν ενδιαφέρομαι. Αντιθέτως, μάλλον ενδιαφέρομαι πολύ, για να κάνω τον κόπο να πάω να ψηφίσω το λευκό, ενώ θα μπορούσα ωραιότατα να απέχω. Ιούλιος είναι και οι παραλίες είναι πολύ ωραίες στην Εύβοια όπου θα βρίσκομαι.

Φυσικά το λευκό για να δώσει και ένα παραπάνω μήνυμα θα πρέπει να έχει και δύναμη. Μερικές χιλιάδες λευκές ψήφοι δεν αλλάζουν κάτι. Σύμφωνοι! Εντός της δημοκρατικής διαδικασίας θα το δεχτώ αυτό, θα εμπιστευτώ τους θεσμούς και την επιλογή των υπολοίπων. Εμπιστεύομαι αλλά δεν εγκρίνω. Δεν ελπίζω τίποτα το ουσιωδώς διαφορετικό από κανέναν υποψήφιο, διαφορετικά, ναι, θα επέλεγα τον ένα έναντι του άλλου. Αυτό λοιπόν θέλω και να δηλώσω με την ψήφο μου. Αρκετά πολλά λευκά μπορούν να δώσουν το μήνυμα. Εντωμεταξύ έχω την πίστη μου στους θεσμούς και τη σταθερότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

εκτύπωση Κατηγορίες: απόψεις, πολιτικά | rss 2.0 | trackback

2 σχόλια στο “Το λευκό είναι επιλογή”

Ο/η "Τάκης Μπουγιούρης » Η σελίδα δεν υπάρχει" είπε:

[…] Τάκης Μπουγιούρης » Το λευκό είναι επιλογή στο Ευρωεκλογές 2019 […]

1 Δεκεμβρίου, 2019 στις 2:34 μμ

Ο/η "Τάκης Μπουγιούρης » Είναι το gov.gr τρύπιο;" είπε:

[…] πέρα από την όποια κριτική και πέρα από την όποια ιδεολογική διαφοροποίηση έχω με αυτή την κυβέρνηση, ότι αυτό το gov.gr πρέπει να […]

24 Μαΐου, 2021 στις 7:23 μμ

Ό,τι προαιρείσθε:

Επιτρεπτά (X)HTML tags: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong> . Εάν προσθέσετε εξωτερικά links στο σχόλιό σας τότε αυτό δε θα εμφανιστεί στη λίστα με τα υπόλοιπα σχόλια έως ότου εγκριθεί από τον υποφαινόμενο, οπότε το νου σου!