Τι κρίμα για έναν τέτοιο ήρωα του κινηματογράφου. Δεν του έπρεπε τέτοιο sequel! Σαν κακόγουστη tribute τηλε-ταινία έμοιαζε, με πρόχειρο σενάριο, βιαστική πλοκή, ελάχιστο χιούμορ και τυπική δράση. Κρίμα, κι ήταν ο αγαπημένος μου… Τίποτε! Ούτε μισό αστεράκι για την ανάμνηση!
Πάτα-τάτα-τάααν… πάτα-τάααν… πάτα-τάτα… πάτα-τάααν… πα-τα-ταααν!
Όπως, καταλάβατε, φίλοι, είμαι πίσω. Για λίγο, αλλά πίσω. Συμβαίνουν πολλά αυτό τον καιρό και θα ζοριστούμε λίγο. Κι αυτό το blog θα λαχανιάζει που και που αλλά πάλι πίσω θα επιστρέφει και θα δίνει το παρόν. Δεν έχω λησμονήσει κανένα από τα αιτήματά σας, (Γιάννη και Παναγή)…
εκτύπωση Κατηγορίες: γενικά, σινεμά | rss 2.0 | trackback