25 Απριλίου, 2008

Σπάνια ευκαιρία να δει κανείς ένα έργο αυτού του μεγέθους στους αθηναϊκούς κινηματογράφους. Απλά συγκλονιστικό! Συγκινητικό, κατανυκτικό και αφυπνιστικό. Το πασίγνωστο μυθιστόρημα του Ν. Καζαντζάκη μεταφερμένο στη μεγάλη οθόνη από το Ζυλ Ντασσέν το 1957 (με κυρίως γαλλικό καστ αλλά και Μελίνα Μερκούρη – η πρώτη τους ταινία μαζί – Δήμο Σταρένιο κ.α.). Δε χωράνε αστεράκια… Ταινία-statement για χίλιους λόγους. Να πας να το δεις!

Το μυθιστόρημα δε χρειάζεται συστάσεις. Εν συντομία, το 1922 σε ένα ελληνικό χωριό που ακόμη τουρκοκρατείται, αλλά οι κάτοικοι συμβιώνουν σχετικά αρμονικά με τους Τούρκους, αναβιώνει κάθε εφτά χρόνια ένα έθιμο όπου κάτοικοι του χωριού αναλαμβάνουν να αναπαραστήσουν τη ζωή και τα πάθη του Χριστού. Ταυτόχρονα μια πομπή από πρόσφυγες καταφθάνει και αναζητά βοήθεια και νέες ρίζες. Οι προεστοί προσπαθούν να τηρήσουν απόσταση και τάξη. Οι χωρικοί με τους ρόλους του Ιησού και των αποστόλων ξεπερνούν τους εαυτούς τους και κάνουν τους ρόλους τους πραγματικότητα. Αρχέγονο μα και εκλεπτυσμένο. Ταξικές συγκρούσεις και βαθιοί θρησκευτικοί συμβολισμοί σε μια γιγάντια σύγχρονη παραβολή. Ο ορισμός του πώς καθαρή λογοτεχνία λαμβάνει φιλοσοφικές/θρησκευτικές προεκτάσεις. Το διάβασα μικρός και – μέχρι τότε – ανυποψίαστος και ποτέ δε θα το "ξεπεράσω".

Χαρακτηριστική φράση (παπά-Γρηγόρης): "Η ζωή είναι τάξη και ειρήνη. Αυτοί είναι αταξία και πόλεμος. Αυτό είναι η χολέρα!"

Στο online αρχείο της ΕΡΤ (κατηγορία: Μυθοπλασία – Δραματοποιημένες Σειρές Δράμα) μπορείς να δεις τα επεισόδια από την τηλεοπτική μεταφορά του μυθιστορήματος "Ο Χριστός ξανασταυρώνεται" του 1975.

εκτύπωση Κατηγορίες: είδα, προσωπικά, σινεμά | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια
7 Απριλίου, 2008

Με χαρά ανακοινώνω την "επίσημη" και ανεξάρτητη έναρξη των προσωπικών blogs της Πόπης και του Κώστα κάτω από την ομπρέλλα του nevma.gr. Λειτούργησαν για λίγο καιρό εδώ, αλλά – μην αντέχοντας την καταπιεστική μου φιλοξενία – πλέουν πια μόνοι στο διαδικτυακό πέλαγος. Εύχομαι δημιουργικότητα και δραστηριότητα!

Για τους σινεφίλ – αυστηρά (Tristanos, φύγε από αυτό το post) – ρίξτε μια ματιά στο Funny Games του Michale Hakene (Η δασκάλα του πιάνου) που παίζεται αυτές τις μέρες. Πρόκειταιγια remake – με εκνευριστική ακρίβεια και πιστότητα – της ίδιας ταινίας του ίδιου σκηνοθέτη (!) από το 1997. Μη συμβατικό θρίλερ που "προκαλεί" τη λογική σου. Πίσω από τις λέξεις: αστική τάξη σε – βίαιη – κρίση ως αποτέλεσμα της ίδιας της της ματαιότητας. Να πας μόνο αν σου αρέσουν αυτές οι προκλήσεις και για "εγκυκλοπαιδικούς λόγους".

εκτύπωση Κατηγορίες: είδα, προσωπικά, σινεμά | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια
1 Απριλίου, 2008

Απολαυστικό! Αν σου αρέσουν οι ταινίες όπου, εκ πρώτης όψως συνηθισμένοι χαρακτήρες, κρύβουν μέσα τους ακραία στοιχεία, τότε δες το. Ακόμη, δες το αν σου αρέσουν οι έντονες και με βάθος ερμηνείες που όμως φαντάζουν τόσο εκπληκτικά αληθινές. Αξίζει, τέλος για την – άλλη μία – εξαιρετική ερμηνεία του Philip Seymour Hoffman (όσκαρ α’ ανδρικού ρόλου "Capote" 2006 – και μια βέβαιη υποψηφιότητα για την επόμενη χρονιά, τολμώ να προβλέψω).

*****

εκτύπωση Κατηγορίες: είδα, σινεμά | rss 2.0 | trackback | 6 σχόλια
16 Μαρτίου, 2008

Το είδα! Περιπέτεια με δόσεις θρίλερ, με έναν φτωχοδιάβολο αλλά επίμονο Αμερικανό να βρίσκει κατά λάθος τα χρήματα μιας αποτυχημένης δοσοληψίας ναρκωτικών, έναν παρανοϊκό – πληρωμένο – δολοφόνο (Χαβιέ Μπαρδέμ, όσκαρ β’ ανδρικού ρόλου, χειρότερο κούρεμα ever στον κινηματογράφο, αλλά που ομολογουμένως προσδίδει στοιχεία στη φυσιογνωμία του), που κυνηγά τον πρώτο, κι έναν υπό συνταξιοδότηση, απογοητευμένο αστυνομικό που παρακολουθεί την υπόθεση από απόσταση και αποκρυσταλλώνει – εν είδει αφηγητή – τη σήψη της σύγχρονης κοινωνίας, που έχει απαξιώσει την ίδια την ανθρώπινη ζωή.

Όσκαρ καλύτερης ταινίας – και τέσσερα συνολικά! Εεε; Από πού κι ως πού; Οπωσδήποτε, παρακολουθείται και με ενδιαφέρον και με σασπένς! Είναι και αφοί Κοέν, δε λέω, αλλά ως εκεί. Επίσης, αν σας υποσχεθούν δώρο το soundtrack της ταινίας, σας έχουν κοροϊδέψει. Δεν υπάρχει! Το μόνο που σπάει την – αγωνιώδη – ησυχία είναι οι πυροβολισμοί…

*****

εκτύπωση Κατηγορίες: είδα, σινεμά | rss 2.0 | trackback | 1 σχόλιο
27 Φεβρουαρίου, 2008

Πολύ δυνατή ταινία με έντονους χαρακτήρες, για τους οποίους αξίζει να δεις. Πραγματικό ρεσιτάλ ηθοποιίας από το Daniel Day Lewis αλλά και από το δευτεραγωνιστή Paul Dano – αποδεικνύουν ότι δυόμιση ώρες δεν είναι πολλές όταν οι χαρακτήρες που υποδύονται μοιάζουν τόσο ακραίοι αλλά και τόσο φυσικοί ταυτόχρονα. Όλη η ιστορία περιστρέφεται γύρω από τη σύγκρουση των δύο κύριων χαρακτήρων, όπου ο πρώτος είναι ένας αυτοδημιούργητος αλλά αδίστακτος πετρελαιοπαραγωγός των αρχών του αιώνα στην Αμερική, που καταστρέφεται ψυχολογικά από την ίδια του την ανταγωνιστικότητα και το μίσος που τρέφει για τους ανθρώπους, ενώ ο δεύτερος είναι ένας εξίσου φιλόδοξος, νεαρός ψευδοπροφήτης, που χειραγωγεί τις μάζες. Η σύγκρουση ολοκληρώνεται στο τέλος της ταινίας, αφήνοντας πικρά ερωτηματικά για το ποιος και τι έχει κερδίσει.

ΥΓ: Από τον ίδιο σκηνοθέτη (Paul Thomas Anderson) οφείλεις να έχεις δει την εξαιρετική "Magnolia".

*****

εκτύπωση Κατηγορίες: είδα, σινεμά | rss 2.0 | trackback | 1 σχόλιο
11 Φεβρουαρίου, 2008

Μάλλον απογοητεύτηκα. Τεχνικά μια άψογη ταινία με ατμόσφαιρα, φωτογραφία, σκηνικά, κοστούμια.., απ’ όλα. Αλλά!

Η ιστορία του Sweeney Todd ειπωμένη πολύ βιαστικά (γιατί υπέστη τα όσα υπέστη;), η ιστορία εκδίκησης πολύ σύντομη (θα περίμενα κάτι περισσότερο α λα Κόμη Μοντεχρήστο), το πολύ αίμα αδιάφορο (λίγο ενοχλεί, λίγο δε λέει και κάτι το ξεχωριστό), η μουσική πολύ ομοιόμορφη (Danny Elfman που είσαι!), η ιστορία αγάπης ανεξήγητη και ανολοκλήρωτη (τι απέγιναν οι δύο νεανίες;). Όπως και να ‘χει, όμως, ο Burton δημιουργεί για άλλη μια φορά έναν φοβερό, αλλόκοτο κόσμο με αντανακλάσεις του πραγματικού, είναι αδύνατον να μην το προσέξεις.

*****

εκτύπωση Κατηγορίες: είδα, σινεμά | rss 2.0 | trackback | 2 σχόλια
25 Ιανουαρίου, 2008

Τελικά, ναι, να το δεις! Έχει να σου πει κάτι καινούριο, σκηνοθετημένη πολύ έντεχνα και με έξυπνες εναλλαγές ρυθμού, με σκηνές εκφραστικές, μερικές φορές σκληρές (εικόνες από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο) και συχνά σουρεαλιστικές/ποιητικές (η σκηνή στο υπόγειο σινεμά στην παραλία της Γαλλίας όπου στρατοπεδεύει ο αγγλικός στρατός υποχωρώντας στην αρχή του πολέμου είναι διαμάντι, θα με θυμηθείς). Ίσως το βάρος έχει δοθεί στη σκηνοθεσία και τη φωτογραφία παραγκωνίζοντας λίγο τις ερμηνείες. Κεντρικό θέμα παραμένει, βέβαια, το ανθρώπινο δράμα, η τιμωρία, η αδικία, η μετάνοια και, τέλος, η εξιλέωση.

(αγγλικός τίτλος: "Atonement", για την υπόθεση και τα συναφή τράβα στο αθηνόραμα)

*****

εκτύπωση Κατηγορίες: είδα, σινεμά | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια
16 Ιανουαρίου, 2008

Θρίλερ, the european way! Με τα όλα του, ατμόσφαιρα, αγωνία, απροσδόκητο τέλος, και μια μικρή δόση συγκίνησης. Να το δεις!

*****

εκτύπωση Κατηγορίες: είδα, σινεμά | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια