7 Δεκεμβρίου, 2012

Ο Μelies ήταν ένας από τους πρωτοπόρους του κινηματογράφου.

Είπε για την αρχή του κινηματογράφου:

Ήταν κάτι νέο.
Ήταν κάτι καινοτόμο.
Ήταν κάτι μαγικό.
Έπρεπε να είμαι μέρος του.

Αυτό πάνω-κάτω συνοψίζει τα συναισθήματά μου για το internet.

εκτύπωση Κατηγορίες: απόψεις, διαδίκτυο, προσωπικά | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια
30 Νοεμβρίου, 2012

Η ζωή δεν είναι αμερικάνικη ταινία.

Για κάθε κωφάλαλη κοπέλα δεν υπάρχουν πάντοτε δύο φανταστικοί γονείς να την υποστηρίξουν στο όνειρό της να γίνει παγκόσμια πρωταθλήτρια στο μοτοκρός. Κάθε ορειβάτης που οραματίζεται να ανέβει στο Έβερεστ δεν είναι βέβαιο ότι θα τα καταφέρει να φτάσει στην κορυφή ούτε ότι θα επιβιώσει εκεί πάνω. Κάθε προγραμματιστής που αγωνίζεται να αναπτύξει την επόμενη εφαρμογή που θα κατακτήσει τον κόσμο δεν είναι σίγουρο ότι ότι θα αναγνωριστεί κάποια στιγμή από τη Google.

Καθένας όμως που θα προσπαθήσει να υλοποιήσει κάτι που επιθυμεί έντονα θα έχει στο τέλος μια ιστορία να διηγηθεί. Θα έχει κάτι να μοιραστεί. Αυτό σου υποδεικνύει το TEDx. Δε σου υπόσχεται τίποτα. Σου υπενθυμίζει ότι αξίζει να προσπαθήσεις να κάνεις ωραία πράγματα στη ζωή. Και ότι τα ωραία πράγματα δεν είναι απαραίτητα μεγαλεπίβολα. Ούτε είναι απαραίτητο να τα πετύχεις τελικά.

Αλλά πρέπει να προσπαθήσεις. Απλά.

εκτύπωση Κατηγορίες: ήμουν εκεί, προσωπικά | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια
20 Ιουνίου, 2012

Ο Άλαν Τούρινγκ είναι κάτι σαν ένας από τους μεγάλους προφήτες της πληροφορικής (με στοιχεία οσιομάρτυρα). Μην παρεξηγήσετε τη λέξη προφήτης, ήταν επιστήμονας με τα όλα του ο άνθρωπος αυτός. Τον αποκαλώ έτσι γιατί είναι αυτός που καθόρισε επιστημονικά την έννοια της “υπολογιστικής μηχανής“, στην οποία υπάγεται θεωρητικά κάθε ηλεκτρονικός υπολογιστής που ξέρουμε σήμερα (κάθε υπολογιστής δεν είναι παρά μία σύνθετη μηχανή Τούρινγκ).

Είναι αυτός στον οποίο οι σύμμαχοι στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο οφείλουν τη μηχανή Enigma, μέσω της οποίας αποκρυπτογράφησαν μηνύματα των Ναζί, κάτι που αποτέλεσε ένα από τα καθοριστικά στοιχεία της επικράτησής τους.

Ο Άλαν Τούρινγκ ήταν ένας θαυμάσιος επιστήμονας. Ήταν όμως και ομοφυλόφιλος. Το 1952 καταδικάστηκε στην Αγγλία για “απρέπεια” (indecency), αφού παραδέχτηκε τις σεξουαλικές του προτιμήσεις. Στην Αγγλία του 1952 ο διαγνωσμένος και καταδικασμένος ομοφυλόφιλος υποχρεωνόταν σε ειδική φαρμακευτική αγωγή (!) που αποσκοπούσε στην χαλιναγώγηση της σεξουαλικής του επιθυμίας. Πιστεύεται ότι αυτός ο επονομαζόμενος χημικός ευνουχισμός οδήγησε και στο θάνατό του σε ηλικία 41 χρονών.

Στις 10/09/2009, ο πρωθυπουργός της χώρας (τότε ο Γκόρντον Μπράουν) ζήτησε δημόσια συγνώμη εκ μέρους της πολιτείας για τον Άλαν Τούρινγκ και την άδικη μεταχείριση της οποίας έτυχε, αλλά και τον αναγνώρισε ως ήρωα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Το μεγαλύτερο βραβείο στο χώρο της Πληροφορικής, το Νόμπελ της Πληροφορικής, ονομάζεται βραβείο Τούρινγκ.

Ο Άλαν Τούρινγκ γεννήθηκε πριν από 100 χρόνια και τον εκτιμώ πολύ.

εκτύπωση Κατηγορίες: διαδίκτυο, προσωπικά, τεχνολογία | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια
11 Ιουνίου, 2012

Ο Νικολάκης δε λέγεται Νικολάκης. Δεν ξέρω πώς λέγεται. Μάλλον κάπως αλλιώς. Αλλά του έδωσα ένα όνομα για να μπορώ να αναφέρομαι σε αυτόν σε αυτό το κείμενο και του έβαλα την κατάλληλη κατάληξη ώστε να κερδίσει τη συμπάθειά σου από την αρχή. Δε θα ήταν και δύσκολο έτσι κι αλλιώς. Άνθρωποι σαν το Νικολάκη κερδίζουν τη συμπάθεια των άλλων εύκολα εξαιτίας της – πώς να το πω – κατάστασής τους. Αυτής που τους απομονώνει τελικά.

Ο Νικολάκης δεν πρέπει να είχε ποτέ φίλους. Αμφιβάλλω αν και η ίδια του η οικογένεια μπόρεσε να τον αντέξει και να τον φροντίσει μέχρι αυτή την ηλικία. Και ποιος τον φροντίζει, αν τον φροντίζει καν κανείς, δεν ξέρω. Δεν είναι μικρό παιδί ο Νικολάκης. Το “-άκης” δεν του το κόλλησα για αυτό. Αλλά, οπωσδήποτε, έχει ιδιαίτερες ανάγκες. Υπολογίζω ότι θα είναι κοντά στα εξήντα τώρα. Από μακριά, βέβαια, σου θυμίζει λίγο – ας πούμε – γεροντάκι πιο προχωρημένης ηλικίας, έτσι όπως στέκεται η ραχοκοκκαλιά του σκυμμένη προς τα εμπρός. Η στερεοτυπική φιγούρα του παππού που περπατά αργά, έντονα σκυφτός με τα χέρια πιασμένα πίσω από την πλάτη.

Δεν πρέπει να πήγε ποτέ στον οδοντίατρο ή να ασχολήθηκε με τη στοματική του υγιεινή. Τα δόντια του είναι σε άθλια κατάσταση. Λίγα έχουν μείνει ακέραια ενώ πολλά από τα πολύ χρήσιμα έχουν χαθεί για πάντα. Δε μπορώ να φανταστώ πώς θα μπορούσε κάποιος να πείσει έναν τέτοιο άνθρωπο να προσέξει τον εαυτό του. Να κάνει αυτό που όλοι μας ξέρουμε ότι είναι σωστό αλλά δεν το κάνουμε πάντα. Να πλένεται, να γυμνάζεται, να βουρτσίζει τα δόντια του.

Πρέπει να φανταστώ το Νικολάκη στην πιο ζωώδη εκδοχή του, αυτή που τον θέλει να είναι απλώς άλλο ένα κτήνος της φύσης (κι αυτός και όλοι οι άνθρωποι, φυσικά) χωρίς “εγώ” και θελήσεις, παρά μόνο ένστικτα. Πρέπει να τον φανταστώ ως μια ασήμαντη οντότητα στο τεράστιο σύμπαν της φύσης, μια κουκκίδα σε ένα γιγάντιο μωσαϊκό, που από μόνη της δεν αξίζει τίποτα, δε σημαίνει τίποτα. Είναι μεν μέρος ενός καταπληκτικού, μαγικού συνόλου, αλλά έξω από το σύνολο αυτό δεν μπορεί να υπάρχει, δε μπορεί να διανοηθεί η ίδια ότι μπορεί να υπάρχει. Κι αν κάνει πως το αντιλαμβάνεται, αλίμονο, τότε στα σίγουρα θα οδηγηθεί στην τρέλα. Φυσικά, είναι λίγο σουρεαλιστικό να μιλάς για “τρέλα” στην περίπτωση ανθρώπων σαν το Νικολάκη. Προς θεού, δεν είναι ήδη τρελοί, αλλά τι θα μπορούσε να σημαίνει “τρέλα” στην κατάστασή τους!

Με δυο λόγια πρέπει να φανταστώ το Νικολάκη σαν ένα άνθρωπο που έχει γδυθεί από όλα αυτά που θεωρούμε ότι απαρτίζουν έναν άνθρωπο πέρα από τη σάρκα και τα οστά. Χωρίς βαθύτερες επιθυμίες, χωρίς μόρφωση (πρακτικά μόνο λίγες εμπειρίες), χωρίς κουλτούρα, χωρίς σχέσεις. Δε μπορώ να τον αντέξω να υπάρχει διαφορετικά. Είναι άλλο ένα ζώο σαν και εμένα που τυχαίνει να έχει, τρόπον τινά, διαφορετικές ιδιαιτερότητες. (Αυτός πρέπει να είναι ο πιο πολιτικά ορθός τρόπος για να αναφερθεί κανείς σε κάτι τέτοιο, στην ιστορία.)

Ναι, ένα ζώο ασήμαντο και αδιάφορο. Που παίζει κομπάρσος σε ταινία, η οποία γυρίζεται σε άλλη γλώσσα κι αυτός έχει ως μόνη επιλογή να ακολουθεί τις γενικές κατευθύνσεις ενός σκηνοθέτη, τον οποίο δε βλέπει, παρά μόνο ακούει μέσα από ένα τηλεβόα. Και έτσι συμμετέχει μαζί με πολλούς άλλους κομπάρσους σε ένα σενάριο κάπως αρτιστίκ, αργό, δίχως σκοπό και φινάλε. Είναι λίγο μελό η περιγραφή, αλλά ο Νικολάκης δε θα δει ποτέ αυτή την ταινία και μάλλον αυτή είναι η μεγάλη διαφορά του από τους υπόλοιπους κομπάρσους.

Και πρέπει να τον φανταστώ έτσι για να μπορέσω αντέξω την ύπαρξή του. Για να μπορέσω να αντέξω τη δική μου ύπαρξη και τη διαπίστωση ότι όντως συμβαίνει, συμβαίνει παντού και όχι μόνο μέσα στου κεφάλι μου. Αν ο Νικολάκης δεν είναι ένα ζώο σας τις γάτες που κάθε τόσο πατάνε τα αυτοκίνητα κι έπειτα οι περαστικοί προσπερνούν κάνοντας “τς-τς”, λίγο με αηδία, λίγο με συμπόνοια, αλλά, σε κάθε περίπτωση, με βιασύνη, αν δεν είναι ένα ζώο σαν κι αυτές τότε ο κόσμος αποκτά μια τρομακτική διάσταση. Όχι, δε μπορεί να είναι έτσι ο κόσμος. Τραγικό το συμπέρασμα, τραγική η ειρωνεία. Δε μπορεί, είμαστε απλώς ζώα, κτήνη.

Από το στόμα του δεν ξέρω πότε βγήκε, αν βγήκε ποτέ, κανονικός έναρθρος ήχος. Ίσως όταν πιο πολλά από τα δόντια του ήταν στη θέση τους. Μιλάει, δεν είναι ότι δε μιλάει. Και έχει απόλυτα χαρακτηριστική φωνή. Θα τον καταλάβεις από μακριά κι αρκεί να τον ακούσεις μία φορά και θα τον αναγνωρίζεις για πάντα. Άλλωστε, όλο στα ίδια μέρη τριγυρνάει, όσο τον θυμάμαι τουλάχιστο. Αλλά η φωνή του δεν τον βοηθά να σου δώσει να καταλάβεις τι λέει. Θυμίζει λίγο τον ήχο της τεχνητής φωνής που βγάζουν εκείνα τα μηχανάκια, που τα κολλάς στο λαιμό για να μιλήσεις όταν δεν έχεις φωνητικές χορδές, και έχουν τόση πλάκα όταν χρησιμοποιούνται στις κωμωδίες, αρκεί να μη βάλεις τον εαυτό σου στη θέση αυτού που τα έχει ανάγκη.

Μπορεί να ξεχωρίσεις μερικές λέξεις από αυτές που ξεστομίζει και καμιά φορά να συμπεράνεις το νόημα αυτού που ήθελε (;) να πει. Η κατάστασή του δείχνει τόσο βαριά περίπτωση, ώστε να αμφιβάλλεις αν ποτέ θέλει κάτι να πει πραγματικά ή οι ήχοι που βγάζει απορρέουν από τα ζωώδη ένστικτα που πρέπει υποχρεωτικά να έχει (αυτά και μόνο αυτά γιατί αλλιώς εξήγησα πόσο ανυπόφορη είναι όλη η έννοια της ύπαρξης).

Για μια στιγμή κοντοστέκομαι με δέος. Γεννήθηκε έτσι ο Νικολάκης ή έγινε έτσι στην πορεία; Η σκέψη και μόνο ότι αυτό του προέκυψε στην πορεία είναι συγκλονιστική. Είναι δυνατόν να ήταν ένα κανονικό παιδί που πήγε σχολείο, μεγάλωσε παρέα με άλλα παιδιά, ενηλικιώθηκε, πιθανώς δούλεψε και κάπου στη διαδρομή, είτε ξαφνικά είτε σταδιακά, κάτι ή πολλά πράγματα μαζί συνέβησαν που τον οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση;

Να δω πώς θα ξεγλιστρήσω τώρα από αυτή την εκδοχή της ύπαρξης.

Έχω μόνο μία λύση: Γεννήθηκε έτσι! Γεννήθηκε με ένα μυαλό, οι ιδιαιτερότητες του οποίου τον εμπόδισαν να γίνει ένας άνθρωπος σαν όλους εμάς. Δεν εννοώ χειρότερος. Διαφορετικός! Δεν έμαθε ποτέ ότι υπήρχε και άλλη εκδοχή για τον άνθρωπο. Δεν ατύχησε να δει τον εαυτό του να φθίνει σε αυτή την άθλια κατάσταση. Ο χαρακτηρισμός αυτός είναι στερεοτυπικός. Έχει αξία μόνο σε συγκριση με τους υπόλοιπους από εμάς και μόνο αν πιστέψουμε ότι η δική μας κατάσταση δεν είναι “άθλια”. Δεν τον ενστερνίζομαι. Τον σιχαίνομαι. Αλλά είναι αυτό που έρχεται στο μυαλό του καθενός όταν βλέπει κάποιον σαν το Νικολάκη. Απλά παραδέχομαι ότι ο χαρακτηρισμός πετάγεται στο μυαλό μου και ισχυρίζομαι ότι βρίσκομαι σε αγώνα εναντίον του κι έχω ένα μικρό προβάδισμα. Μικρή σημασία έχει.

Τις προάλλες πέτυχα το Νικολάκη στο μετρό. Άκουσα τη φωνή του στην αποβάθρα. Προτού καν κατέβω τον αναγνώρισα. Κι όταν κατέβηκα στην αποβάθρα τον είδα στο βάθος να κόβει βόλτες με το αλλόκοτο σουλούπι του. Έπειτα από 4 λεπτά ήρθε το τραίνο και στο χρόνο αυτό ο Νικολάκης πρόλαβε να φτάσει στο βαγόνι που θα έμπαινα κι εγώ. Καθίσαμε σε μακρινές μεταξύ τους θέσεις, σε απόσταση σχετικής ασφαλείας, γιατί είναι και διαχυτικός, τρομάρα του.

Πιο δίπλα και απέναντί μου είχε καθίσει μια ωραιότατη κυρία (δεσποινίς;) καλοντυμένη, όμορφη, στα καλοκαιρινά της. Ήταν από αυτούς τους ανθρώπους που λες ότι “το ‘χουν”. Έχουν αυτό τον αέρα, δηλαδή, που, με τη βοήθεια και των ωραίων χαρακτηριστικών, τους κάνει να φωτοβολούν, να φαίνονται γοητευτικοί σαν εκ φύσεως. Ή, τελοσπάντων, με κάποιο τρόπο όλοι μας έχουμε εκπαιδευθεί να μας αρέσουν, να μας γοητεύουν. Παραδέχομαι ότι ήταν και σέξι!

Ο αθεόφοβος ο Νικολάκης δεν έμεινε στην αρχική θέση που διάλεξε. Μετά την πρώτη στάση σηκώθηκε και πλησίασε προς τη δική μας πλευρά του βαγονιού. Κάθισε απέναντι στην όμορφη  κυρία. Η αντίθεση ήταν φοβερή. Από τη μία πλευρά η Εσμεράλδα, που όλοι ερωτεύονται, και, από την άλλη πλευρά, ο αγαθός Κουασιμόδος. Και αγαθός και Κουασιμόδος! Σύντομα έβγαλε μερικούς από τους ήχους του. Κατάφερα να ξεχωρίσω μερικές λέξεις. Ίσως είπε “Καλημέρα”. Ίσως είπε κάτι για την ημέρα ή τον καιρό. Γύρισε προς το μέρος μου. Έβγαλε ακόμη μερικούς ήχους. Μου χαμογέλασε κιόλας. Του χαμογέλασε κι εγώ με μια μικρή ανησυχία ότι μπορεί να γίνω το επίκεντρο της προσοχής του.

Γύρισε προς την κυρία. Το στόμα του είπε κάτι νέο επίσης ακατάληπτο. Άπλωσε το χέρι του προς το μέρος της και την άγγιξε. Όχι επιθετικά. Φιλικά, όπως κάνουμε σε ένα φίλο που είδαμε και τον ακουμπάμε στιγμιαία στον ώμο λέγοντας “Άντε θα τα πούμε ξανά σύντομα, χάρηκα που σε είδα”. Ήταν ένα απλό άγγιγμα και δεν είναι προς υπεράσπισή του να πω ότι το έκανε με τόσο φυσικό τρόπο που σχεδόν δεν ήταν παρεξηγήσιμο.

Βέβαια, ήταν παρεξηγήσιμο! Ξέροντάς τον δύσκολα τον έχεις ικανό για κακές ή, ακόμα χειρότερα, πονηρές προθέσεις. Αλλά το να αγγίξει ο άγνωστος Κουασιμόδος μια όμορφη Εσμεράλδα στα καλά καθούμενα είναι κάτι που προκαλεί την αποστροφή τόσο της ίδιας όσο και των υπολοίπων τριγύρω. Ευτυχώς η κυρία ήταν διακριτική. Δεν έδειξε ενόχληση. Δεν ήταν και ιδιαίτερα περίπλοκο να καταλάβει την κατάσταση του Νικολάκη. Ήταν περισσότερο από ξεκάθαρο αυτό που στα δικαστήρια θα ονόμαζαν “ακαταλόγιστο”. Ο Νικολάκης είχε το ακαταλόγιστο.

Η κυρία απλά σηκώθηκε και στάθηκε λίγο πιο πέρα στις όρθιες θέσεις του βαγονιού. Ο Νικολάκης συνέχισε να “λέει” τα δικά του παρόλο που εκείνη απομακρύνθηκε. Δε νομίζω ότι απευθύνεται σε κάποιον ποτέ με τη συνηθισμένη έννοια. Ίσως μιμείται όλους εμάς που πράγματι απευθυνόμαστε ο ένας στον άλλον όταν συζητάμε. Βλέπει όλα τα άλλα δίποδα γύρω του να το κάνουν αυτό και τα μιμείται. Πιθανότατα για αυτό πήρε και το μετρό. Ακολούθησε την αγέλη. Πού να είχε να πάει εκείνη την ώρα ο Νικολάκης; Άραγε ποια δουλειά να είχε να προλάβει; Τον περίμενε κανείς κάπου; Οπουδήποτε.

Επόμενη στάση. Μπαίνουν στο βαγόνι τρία πρεζόνια. Συγχωρείστε μου τη λέξη, τη σιχαίνομαι κι αυτή. Το λέω για να καταλάβετε. Καταλάβατε, δεν καταλάβατε; Με το που είπα τη λέξη “πρεζόνια” δεν καταλάβατε αμέσως τι είδους άνθρωποι ήταν αυτοί που μπήκαν μέσα στο τραίνο σε εκείνη τη στάση; Δεν ξέρω, ίσως να μην ήταν ναρκομανείς οι άνθρωποι, πάντως ταίριαζαν στο στερεότυπο που έχουμε πλάσει στο μυαλό μας. Δεν ήταν στα χειρότερά τους. Δεν ήταν δηλαδή σε αυτή την κατάσταση που όλοι εμείς φοβόμαστε ακόμη και να φανταστούμε ότι μπορεί να βρίσκεται ένας άνθρωπος που βρίσκεται υπό την επήρεια ναρκωτικών. Να μη μπορεί να σταθεί στα πόδια του. Να έχει χάσει την επαφή του με το περιβάλλον του.

Πόσο αδιανόητο είναι! Έχοντας και μόνο δει έναν άνθρωπο σε αυτή την κατάσταση δε θα μπορούσες ποτέ να φανταστείς ότι παίρνει ναρκωτικά για να ωφεληθεί έστω και στιγμιαία σε οτιδήποτε από αυτά. Τι είδους απόλαυση είναι αυτή που βιώνουν οι άνθρωποι αυτοί και εθίζονται; Αφού τους βλέπεις μπροστά σου να παραπατούν σα ράκη, πώς είναι δυνατόν να θέλουν να το πάθουν αυτό που παθαίνουν. Πώς είναι δυνατόν αυτό το πράγμα, αυτή η κατάσταση να είναι – όχι απόδραση – έστω διέξοδος από τα προβλήματα; Πώς είναι δυνατόν αυτό το πράγμα να εμπεριέχει οποιοδήποτε ψήγμα απόλαυσης ή ικανοποίησης για θέλξει κάποιον να το χρησιμοποιήσει;

Ίσως είναι σαν το τσιγάρο. Την πρώτη φορά που κάπνισα φυσικά δε μου άρεσε. Έβηξα, ζαλίστηκα. Τι άλλο να έκανα. Έμπαινε καπνός στα πνευμόνια μου, δεν είναι φυσικό αυτό. Όμως τελικά το αγάπησα, δεν αστειεύομαι, και έφτασα να το θεωρώ μία από τις απολαύσεις της ζωής. Ίσως όλες οι απολαύσεις να έχουν κάποιο κόστος. Δεν εννοώ το κακό που ενδεχομένως κάνουν στην υγεία σου. Σίγουρα θα υπάρχουν απολαύσεις που δε σου κάνουν υποχρεωτικά και κακό. Αλλά όλες οι απολαύσεις, ωφέλιμες ή βλαβερές, έχουν μια κάποια καμπύλη εκμάθησης, μια διαδικασία εκπαίδευσης. Δεν τις απολαμβάνεις από την αρχή παρά μόνο όταν γίνεις – ας πούμε – έμπειρος σε αυτές.

Ναι. Δεν απολαμβάνεις το πρώτο τσιγάρο. Αλλά όταν έχεις κάνει πολλά μπορείς να βρεις κάποια που σου αρέσουν πολύ (πάρα πολύ). Δεν απολαμβάνεις το αλκοόλ την πρώτη φορά που το πίνεις αλλά, όταν θα έχεις καταναλώσει κάμποσο, μπορείς να ανακαλύψεις μερικά από τα πιο όμορφα κρασιά. Και, ναι, δεν απολαμβάνεις το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ την πρώτη φορά που θα το παίξεις, παρά μόνο όταν θα έχεις γίνει σχετικά καλός σε αυτό και θα μπορείς να καταφέρεις κάποια πράγματα.

Είναι μάλλον μία από τις μεγάλες αλήθειες της ύπαρξης που έχω ανακαλύψει.

Τα τρία πρεζόνια πήγαν και κάθισαν απευθείας στις τρεις κενές θέσεις γύρω από το Νικολάκη. Κανείς άλλος δε θα το έκανε αυτό έχων σώας τας φρένας. Κανείς δε θα καθόταν δίπλα σε ένα Νικολάκη στο τραίνο ή το λεωφορείο. Είναι μια αυτόματη διαδικασία αυτή. Γίνεται χωρίς σκέψη. Εκπέμπουν κάτι σαν κίνδυνο αυτοί οι άνθρωποι. Δεν πας να κάτσεις δίπλα τους. Δεν ξέρεις πώς θα αντιδράσουν και τι είναι ικανοί να κάνουν. Ή τι είναι ανίκανοι να μην κάνουν!

Αν όμως κάτσει ένας Νικολάκης δίπλα σου έχεις πρόβλημα. Και κρίση συνείδησης. Δε θες να του δείξεις ότι πολύ θα ήθελες εκείνη την ώρα να μπορούσες να τον αποφύγεις. Και δε θες οι υπόλοιποι άνθρωποι γύρω σου να αντιληφθούν ότι είσαι δα τόσο εύθικτος που δεν τον αντέχεις καν να σταθεί στο πλάι σου. Είμαι βέβαιος ότι αυτές οι σκέψεις τριγυρνούσαν και στο κεφάλι της κυρίας που – παραφέρθηκε και – άγγιξε ο Νικολάκης λίγο πιο πριν. Άντεξε δίπλα του όσο της ήταν δυνατόν και μετά αξιοπρεπώς τον απέφυγε.

Αλλά η νεοεισελθείσα τριάδα έμοιαζε να μην έχει τέτοιες αναστολές. Κάθισαν δίπλα του χωρίς δισταγμό, με φυσικότητα. Ίσως να υπήρξε και κάποια περίεργη έλξη που να συνέδεε τους ανθρώπους αυτούς μεταξύ τους, οι οποίοι, αν και δεν ήταν καθόλου ίδιοι στην πραγματικότητα, είχαν κοινό το στοιχείο της μη αποδοχής τους από την υπόλοιπη κοινωνία. Τα πρεζόνια, μεν, είχαν συνείδηση ότι είναι απόβλητοι της κοινωνίας, κάτι που δεν τους επηρέαζε ιδιαίτερα πλέον, έχοντας περάσει σε μια άλλη διάσταση ύπαρξης και θεώρησης για την απώλεια της αξιοπρέπειας (αυτό δεν είναι το πιο ακριβό που χάνει ένας εθισμένος άνθρωπος;), αλλά ο Νικολάκης αμφιβάλλω αν κατάλαβε ποτέ πως η διαφορετικότητά του τον απομόνωνε από τους άλλους ανθρώπους.

Όλοι αυτοί μαζί, τετράδα, συνέχισαν στις επόμενες στάσεις. Ο Νικολάκης δεν πρέπει να κατάλαβε οτιδήποτε σχετικά με την υπόλοιπη τριάδα που τον πλαισίωνε. Για αυτόν ήταν άνθρωποι σαν όλους τους άλλους ανθρώπους. Με δυο πόδια και δυο χέρια. Το κριτήριό του για τους τριγύρω δεν πρέπει να ήταν καθόλου οξυμένο ή εκλεπτυσμένο αρκετά ώστε να είναι ικανός να ξεχωρίσει τη διαφορετικότητα των τριών από τους άλλους ανθρώπους, πολύ περισσότερο από εκείνον. Βέβαια, αν το σκεφτεί κανείς λίγο διαφορετικά, ίσως η δική του οπτική γωνία να είναι πιο φυσική, πιο αθώα, πιο ανεπηρέαστη από αυτή των υπολοίπων από εμάς. Γιατί ποια είναι η διαφορά μας από αυτούς τους τέσσερις; Έχουν δυο πόδια και δυο χέρια κι αυτοί.

Στην τριάδα ήταν και μία κοπέλα. Θα την περιέγραφα πρόσχαρη, επειδή μιλούσε στους άλλους δύο με κάποια σχετικά εμφανή καλή διάθεση. Ο Νικολάκης δε μπόρεσε να μην της μιλήσει. Όχι ότι απευθύνθηκε σε εκείνη συγκεκριμένα αλλά εκείνη είχε μπροστά του. Έβγαλε τους ήχους του και έτεινε το χέρι του προς το μέρος της. Την άγγιξε κι αυτή στον ώμο φιλικά, όπως είχε κάνει με την όμορφη κυρία, απλά, φευγαλέα και με φυσικότητα. Εκείνη του χαμογέλασε, δεν πειράχτηκε, ούτε παρεξήγησε. Μάλλον καταλάβαινε με τι άνθρωπο είχε να κάνει.

Έφερε στην ποδιά της ένα ταξιδιωτικό σακίδιο (όπου πιθανώς να είχε όλα της τα υπάρχοντα) και το άνοιξε. Φάνηκε να ψάχνει ανάμεσα σε πολλά αντικείμενα. Μερικά ακούγονταν να κροταλίζουν όταν χτυπούσαν μεταξύ τους. Έβγαλε από μέσα και μια τσάντα κι από μέσα της μιαν άλλη και μέσα από την τελευταία ακόμη μιαν άλλη. Σε αυτή την τσάντα είχε μερικές καραμέλες. Έδωσε από μία στους άλλους δύο που είχαν μπει μαζί στο τραίνο.

Στράφηκε στο Νικολάκη, έβγαλε μια ακόμη καραμέλα, νομίζω πράσινου χρώματος (τι να ήταν άραγε;) και του την προσέφερε. Ο Νικολάκης προς έκπληξή μου δεν δέχθηκε την καραμέλα. Ίσως λειτούργησε μέσα του κάποια βαθιά εμπεδωμένη παιδική μνήμη που λέει να μην παίρνουμε γλυκά από ξένους. Της χαμογέλασε κι αυτός. Στην επόμενη στάση η τριάδα κατέβηκε από το τραίνο. Η αλληλεπίδραση των ανθρώπων αυτών πρέπει να πέρασε γενικότερα απαρατήρητη από τους υπόλοιπους συνεπιβάτες αλλά εμένα με συγκίνησε τόσο.

Πρέπει να είναι πάρα πολύ-πολύ απλό. Πρέπει να είναι τόσο συγκλονιστικά απλό και ταυτόχρονα περίπλοκο όσο όλες οι μεγάλες αλήθειες. Κι ας είναι και στερεοτυπικό. (Είναι, τελικά στερεοτυπικό;) Η Εσμεράλδα αποστρέφεται τον Κουασιμόδο κι αυτός βρίσκει παρηγοριά στους άλλους απόβλητους της κοινωνίας της Εσμεράλδας. Μόνα του αδέρφια τα απόκοσμα τέρατα που στολίζουν τους τοίχους της Παναγία των Παρισίων. Το στερεότυπο ζει, είναι εδώ σήμερα και κάθεται στη διπλανή θέση.

Ο Νικολάκης σηκώθηκε για να κατέβει στην επόμενη στάση. Πλησίασε έναν όρθιο κύριο, κάπως ηλικιωμένο αλλά κοτσονάτο, και του “μίλησε”, όπως αυτός ξέρει να το κάνει. Ο όρθιος κύριος μάλλον ήταν απορροφημένος στις σκέψεις του και δεν πρόσεξε ποιος του μιλούσε και τι του έλεγε. Δεν άκουσε καλά, γύρισε προς το Νικολάκη και του φώναξε δυνατά, για να ακουστεί πάνω από τους ήχους του τραίνου “Ορίστε;”. Ο Νικολάκης, φυσικά, δεν απάντησε με κανένα κατανοητό τρόπο. Έβγαλε το μίγμα ήχων και λέξεων που μπορούσε και ο όρθιος κύριος επιτέλους κατάλαβε ποιον είχε απέναντί του.

Ταυτόχρονα, ο Νικολάκης έτεινε το χέρι του και τον ακούμπησε φιλικά στον ώμο. Η κίνηση αυτή ήταν σήμα κατατεθέν του, όπως έχετε καταλάβει. Ο κύριος μάλλον ενοχλήθηκε αλλά πιστεύω η σκέψη που επικράτησε μέσα του ήταν να μην εκτεθεί στους υπόλοιπους εμάς με μια βιαστική, κακή αντίδραση. Αλλά ενοχλήθηκε. Κοίταξε το Νικολάκη από πάνω μέχρι κάτω με εκείνον το χαρακτηριστικό τρόπο που “κόβουμε” τους άλλους και τους “ζυγίζουμε” λες και υπάρχει κάποιο “ανθρωπόμετρο” που βγάζει συμπεράσματα για το ποιόν του καθενός. Δυστυχώς υπάρχει και ο καθένας μας έχει το δικό του.

“Άι πήγαινε μέχρι τη γωνία να δεις αν έρχομαι”, πέταξε προς το Νικολάκη μισο-αστεία μισο-περιφρονητικά, καθώς το τραίνο έφτανε στη στάση και άνοιγαν οι πόρτες. Αυτό ήταν το πιο ευρηματικό πράγμα που κατάφερε να σκαρφιστεί για να αντιμετωπίσει την αμηχανία του απέναντι στο είδος αυτό που το ανθρωπόμετρό του είχε ως ένδειξη. Δεν ξέρω ποιος ήταν ο τίτλος δίπλα στην ένδειξη. Καθυστερημένος; Χαζός; Χαζούλης; Αλλόκοτος;

“Νέος Κόσμος”, είπε η γυναικεία φωνή από τα μεγάφωνα του τραίνου. “Κι όμως τόσο μα τόσο παλιός”, είπα από μέσα μου.

Ο Νικολάκης βγήκε από το τραίνο για να πάει κατά πάσα πιθανότητα πουθενά και να μη συναντήσει κανέναν. Μαζί του βγήκαν κάμποσοι άλλοι επιβάτες. Ένιωθα τις σκέψεις τους να ξεπηδούν από τα κεφάλια τους και να ουρλιάζουν στα αυτιά μου: “Θεέ μου ας μη με πλησιάσει και με αγγίξει, ας αγγίξει κάποιον άλλο”. Απομακρύνονταν όλοι με βήμα λίγο ταχύτερο από το κανονικό τους. Βιάζονταν λίγο παραπάνω να φτάσουν στον προορισμό τους τώρα. Η μόνη σωτήρια εκδοχή ήταν αυτή του ζώου και για αυτούς και για το Νικολάκη.

εκτύπωση Κατηγορίες: δε βαριέσαι, προσωπικά | rss 2.0 | trackback | 1 σχόλιο
6 Ιανουαρίου, 2012

Αυτό τον καιρό διαβάζω το "Η μαγεία των μαθηματικών (Αποκαλύπτοντας τα μυστικά των αριθμών)" του Calvin Clawson (μετάφραση Παν. Παπαχρήστου, εκδόσεις Κέδρος). Και θέλω να ξαναγυρίσω στα φοιτητικά χρόνια και να ξανακάνω από την αρχή όλα τα μαθηματικά που τόσο βιαστικά (μερικές φορές ίσως όχι και τόσο βιαστικά) "πέρασα" τότε. Το τρίτο κεφάλαιο τελειώνει με αυτή την παράγραφο:

Οι Αμερικανοί (αναφέρεται στους συμπατριώτες του), ιδιαίτερα, θα έπρεπε να αγκαλιάσουν τα μαθηματικά, διότι η μαθηματική απόδειξη συμβαδίζει με τη δημοκρατία. Η μαθηματική απόδειξη είναι αταξική, δεν αποτελεί ειδικό προνόμιο κάποιου και είναι ανεξάρτητη από την ελίτ που ασκεί εξουσία. Είναι ανοιχτή σε όλους και το μόνο που απαιτείται είναι σκεπτόμενο μυαλό και διάθεση να εμπλακούμε σε λογικούς συλλογισμούς.

Διότι πρώτοι οι Έλληνες μαθηματικοί της αρχαιότητας έφεραν στο προσκήνιο την έννοια της απόδειξης. Η γνώση, μέχρι τότε, είχε εγκυρότητα μόνο εφόσον αυτός που την κατείχε διέθετε κάποια κοινωνική θέση που εξασφάλιζε την αυθεντικότητά του (πχ ιερέας, αξιωματούχος, αστρολόγος κλπ). Από τότε και στο εξής η γνώση έπρεπε να αποδεικνύεται και να στηρίζεται σε γερά θεωρητικά θεμέλια. Κάτι που έδωσε ώθηση τόσο στην ανάπτυξη των επιστημών όσο και στον εκδημοκρατισμό της γνώσης.

Να μια ωραία και απλή σκέψη για να κρατήσεις: μαθηματικά – γνώση – δημοκρατία. Μια αλληλουχία εννοιών που οφείλουμε στους αρχαίους Έλληνες. Που μέσα σου αργοκοιμάται η ίδια γλώσσα που εκείνοι μιλούσαν. Και τις οποίες έχουμε ανάγκη να ανακαλύψουμε εκ νέου στις μέρες μας. Βέβαια, απαιτείται "σκεπτόμενο μυαλό", είναι αλήθεια.

εκτύπωση Κατηγορίες: προσωπικά, τεχνολογία | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια
31 Δεκεμβρίου, 2011

εκτύπωση Κατηγορίες: προσωπικά | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια
30 Νοεμβρίου, 2011

Η Ευρώπη περνά μεγάλη κρίση, αυτό είναι ολοφάνερο. Κι η Ελλάδα δεν είναι το μεγαλύτερό της πρόβλημα. Περνά μια μεγάλη πολιτικοοικονομική κρίση με υπαρξιακά στοιχεία. Τουτέστιν, το ερώτημα είναι "θέλουμε ενωμένη Ευρώπη ή όχι;". Όλοι οι Ευρωπαίοι πρέπει να το απαντήσουν αυτό, όχι μόνο οι Έλληνες. Θα πρέπει να θέλουμε, θα έλεγα εγώ, Δηλαδή, κι αν δε θέλουμε θα πρέπει να ψάξουμε να βρούμε τους τρόπους με τους οποίους αυτό θα γίνει χρήσιμο και συμφέρον για τους Ευρωπαίους πολίτες. Εσύ πχ ΚΚΕ, θα έπρεπε να μας λες πώς πρέπει να αλλάξει η Ευρωπαϊκή Ένωση για να στηρίζει το καλό των λαών και όχι πώς θα επιτύχουμε το κατά την άποψή σου εθνικό καλό μας εκτός Ευρώπης.

Έχουμε ζήσει ήδη πολλές απανωτές φορές το δίλημμα "χρεωκοπία ή δόση" και υποχρεωνόμαστε συνεχώς να δεχθούμε το δεύτερο. Να παίρνουμε κάθε φορά άνευ όρων και πάση θυσία την επόμενη δόση. Φτάνει με αυτό! Έχουμε μια νόμιμη μεν (συνταγματικά) αλλά μη εκλεγμένη κυβέρνηση (δεν ακούσαμε ποτέ τις προγραμματικές της δηλώσεις για να την κρίνουμε και υπάρχουν πολύ βάσιμες υποψίες ότι δεν εκφράζει τη λαϊκή επιθυμία, όποια κι αν είναι αυτή). Κι αυτή η κυβέρνηση ετοιμάζεται να πάρει για τη χώρα μερικές από τις σημαντικότερες αποφάσεις των τελευταίων χρόνων.

1. Δε θα μας "χρεωκοπήσουν"

Πρέπει να έρθουμε όλοι σε θέση ευθύνης και ο μόνος τρόπος είναι το συντομότερο δυνατόν να γίνουν εκλογές. Δε θα μας "χρεωκοπήσουν" αν πάμε σε εκλογές. Όχι περισσότερο από όσο έχουμε ήδη χρεωκοπήσει και όχι με μεγαλύτερη βεβαιότητα από όση θα μας χρεωκοπήσουν αν δεν πάμε σε εκλογές. Με δυο λόγια το αν θα χρεωκοπήσουμε (οριστικά) ελάχιστα θα επηρεαστεί από τις πιθανές άμεσες εκλογές. Μήπως στην Ισπανία δεν έγιναν μόλις εκλογές, τώρα, στα πρόθυρα της δική τους χρεωοκοπίας;

2. Τα μεγάλα κόμματα δεν πρέπει να αφήσουν άλλον να "βγάλει το φίδι από την τρύπα"

Έχουν διορίσει την κυβέρνηση Παπαδήμου (χοχοχο, κατά λάθος την πρώτη φορά πληκτρολόγησα "Παπαδήμιου") να βγάλει ουσιαστικά εκείνη το φίδι από την τρύπα. Να πάρει εκείνη τις επώδυνες μεγάλες αποφάσεις, να κάνει τη δουλειά της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των αγορών και μετά να επανέλθουν αυτά (τα μεγάλα κόμματα) ως ανανεωμένοι σωτήρες για να μας βγάλουν από το τέλμα. Μέγιστη υποκρισία! Όχι, δεν έχουν αυτό το δικαίωμα. Πρέπει να μας πουν σε κανονικές προγραμματικές δηλώσεις σε κανονική προεκλογική περίοδο τι σχέδιο έχει το καθένα για τη χώρα και ο λαός να αποφασίσει ποιος και πώς προτιμά να τον "σώσει".

3. Ο λαός πρέπει να αποφασίσει υπεύθυνα

"Θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους". Επιτέλους πρέπει μετά από τόσες δεκαετίες κατηφόρας κι αυτός ο λαός να ακούσει σοβαρές προγραμματικές δηλώσεις κομμάτων, να ζυγίσει τις επιλογές του και να πάρει ψύχραιμα την απόφασή του. Να έρθει σε θέσει ευθύνης! Αν θέλει μνημόνιο να πάρει μνημόνιο και μετά να το υπομείνει αγόγγυστα αλλά συνειδητοποιημένα. Αν δε θέλει μνημόνιο να το πει και να δεχθεί τις συνέπειες ή να αρπάξει τις νέες ευκαιρίες. Αλλά δεν υπάρχει κανένα όφελος στο να επιρρίπτει σε άλλους πάντα τις ευθύνες. Έχει και αυτός το μερίδιό του στην ευθύνη κι έχει, φυσικά, κάθε δικαίωμα να αποφασίζει για τη μοίρα του.

εκτύπωση Κατηγορίες: απόψεις, πολιτικά, προσωπικά | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια
8 Νοεμβρίου, 2011

Αυτό δεν είναι συναίνεση. Αυτή δεν είναι κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ δε συνεργάζονται, δε συναινούν. Εξωθούνται σε συγκυβέρνηση μέχρι τις εκλογές. Κάνουν υπομονή. Αυτή η κυβέρνηση θα είναι εντελώς υπηρεσιακή. Και, ταυτόχρονα, αυτό που καλείται να ολοκληρώσει είναι γιγαντιαίας σημασίας, μα κανείς δεν το αγγίζει, κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη. Αυτή η συναίνεση είναι παρωδία!

Το ΠΑΣΟΚ πέφτει, απλά το κάνει όπως-όπως, προσπαθώντας να προσγειωθεί ομαλά. Μεριάζει για λίγο, να πέσει ο κουρνιαχτός, μήπως κι έχει ξεχάσει ο λαός τι του συνέβη μέχρι τις επόμενες εκλογές. Η ΝΔ ελπίζει μόνο στην εξουσία, απλά δέχεται το κάνει βήμα-βήμα. Κάνει στην άκρη προσωρινά μέχρι να διεκδικήσει τη – σίγουρη για αυτήν – εξουσία. Και οι δυο τους αποφεύγουν να πάρουν ξεκάθαρα και παλικαρίσια την ευθύνη για τη δανειακή σύμβαση.

Ντροπή σε όποιον δεχτεί να γίνει πρωθυπουργός αυτής της κυβέρνησης! Κανένας σοβαρός τεχνοκράτης ή πολιτικός δε θα έπρεπε να δεχθεί να γίνει ένα πιόνι. Ένα πιόνι που θα πάει τη χώρα σε προγραμματισμένες εκλογές. Ενώ θα είναι απολύτως προγραμματισμένο το τι θα κάνει και τι θα λέει. Δε θα έχει καμία πρωτοβουλία. Θα έχει την ιστορική ευθύνη να συνάψει τη δανειακή σύμβαση κι αμέσως μετά θα σταλεί από εκεί που ήρθε, αφήνοντας στην εξουσία τα όρνεα που τον χρησιμοποίησαν.

Δυστυχώς, η μόνη ελπίδα είναι στις επόμενες εκλογές ο λαός να μην έχει ξεχάσει ούτε τα δύο τελευταία χρόνια του ΠΑΣΟΚ ούτε τα πέντε προηγούμενα της ΝΔ ούτε τα 20 προηγούμενα όλων τους. Θα είναι άσχημα αλλά θα υπάρχει τουλάχιστο μια κάποια ελπίδα. Να καθαρίσουμε από τις κοπριές. Έλληνα, όπου να' ναι θα έχεις ξανά την ευκαιρία να ψηφίσεις. Ένα πράγμα σου ζητάω: μέχρι τότε να μην έχεις ξεχάσει. Να θυμάσαι τα πάντα!

εκτύπωση Κατηγορίες: απόψεις, πολιτικά, προσωπικά | rss 2.0 | trackback | 1 σχόλιο
24 Οκτωβρίου, 2011

Εκλάπη ποδήλατο Electra Vince 3i… Όποιος το δει στο δρόμο να το γνωρίζει, είναι κλεμμένο!

Α! Και να με ειδοποιήσει! Είναι δικό μου με όλα του τα χαρτιά κλπ…

εκτύπωση Κατηγορίες: δε βαριέσαι, ποδήλατο, προσωπικά | rss 2.0 | trackback | 2 σχόλια
22 Σεπτεμβρίου, 2011

Δεν είμαι – ακόμη – ο πιο αρμόδιος για να αρθρογραφώ περί ποδηλασίας αλλά μπορώ να καταθέσω τη δική μου μικρή εμπειρία πάνω στο ποδήλατο. Είναι 10 μέρες, λοιπόν, που έχω το νέο μου ποδήλατο και το χρησιμοποιώ καθημερινά για να πηγαινοέρχομαι στο γραφείο. Ο καιρός, πλην μιας βροχερής μέρας, είναι καλός και σιγά σιγά δροσίζει κιόλας. Όλα πάνε σχετικά καλά. Ένα είναι που δεν αντέχεται! Και δεν είναι ούτε η έλλειψη ποδηλατοδρόμων ούτε οι οδηγοί των αυτοκινήτων. Ακόμη και για αυτούς έχω να πω ότι, εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις, είναι αρκετά προσεκτικοί και ανεκτικοί μαζί μου.

Αυτό που δεν αντέχεται είναι το καυσαέριο! Πάνω στο ποδήλατο ζεις τη ρύπανση της ατμόσφαιρας στο μάξιμουμ. Αναπνέεις φρικτό καυσαέριο. Από αυτό που αναπνέεις έτσι κι αλλιώς στην Αθήνα αλλά τώρα το συναντάς στην πηγή του. Ανοίγουν τα πνευμόνια σου από το πετάλι μόνο και μόνο για να υποδεχθούν διοξείδια και μονοξείδια και δεν ξέρω τι άλλο. Γι' αυτό αν είχα ένα μαγικό ραβδάκι ούτε ποδηλατόδρομους θα έφτιαχνα ούτε τις συνειδήσεις των ανθρώπων θα άλλαζα. Πρώτο-πρώτο αυτό θα άλλαζα: λιγότερο καυσαέριο. Φτάνει!

εκτύπωση Κατηγορίες: ποδήλατο, προσωπικά | rss 2.0 | trackback | 7 σχόλια