8 Ιουνίου, 2019

Πολλοί άνθρωποι ενοχλούνται από το pride, τους vegan, κλπ και γενικά από ανθρώπους πιστεύουν σε κάτι που θεωρούν δίκαιο και ενεργούν για να το πετύχουν. Ξεβολεύονται. Αισθάνονται αυτόματα ότι απειλείται ο ζωτικός τους χώρος το comfort zone τους. Αντιδρά εκείνο το παλιό κομμάτι του εγκεφάλου μας που λέει πρόσεχε, κάτι διαφορετικό συμβαίνει, πιθανός κίνδυνος. Τους κατηγοριοποιούν σε μια γενική κατηγορία “ακτιβιστές” όπου όλοι αυτοί μαζί απειλούν τη ζωή όπως την ξέραμε και την καθαρότητα των σωματικών μας υγρών.

Αυτό το κομμάτι του εγκεφάλου υποσυνείδητα τους λέει ότι το pride έχει ξεπεράσει τα όρια, ότι τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα διεκδικούν κάτι που δεν τους ανήκει, γιατί τελοσπάντων ό,τι ήταν να διεκδικήσουν το κέρδισαν ήδη και φτάνει πια ή ότι θέλουν να μας κάνουν όλους ή κιτς ή γκέι ή και τα δύο, λες και αυτά τα δύο είναι ντε και καλά αλληλένδετα ή λες και θα είχε καμιά σημασία ακόμη και αν ήταν αλληλένδετα.

Αυτό το κομμάτι του εγκεφάλου μας υποσυνείδητα τους λέει αντίστοιχα ότι οι vegan θέλουν να μας επιβάλουν τις δικές τους διατροφικές συνήθειες, έρχονται ως μια θρησκευτική αίρεση για να μας καταλάβουν, επειδή μας επισημαίνουν μερικά επιχειρήματα ηθικά, διατροφικά, περιβαλλοντικά, στα οποία εγώ τουλάχιστον δεν έχω βρει πειστικά αντεπιχειρήματα πέρα από το “πρέπει να ξεβολευτώ πολύ”. Μας ενοχλεί και μόνο που τα ακούμε τα επιχειρήματα αυτά.

Δείτε στο παρακάτω διάγραμμα από μελέτη της ΕΕ για τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα το  εξής ενδιαφέρον: Ενώ τα ποσοστά για διακρίσεις και αρνητική συμπεριφορά κλπ είναι ήδη πολύ σημαντικά και ανησυχητικά, έρχεται το τέταρτο ερώτημα, όπου 96% των ερωτηθέντων, πρακτικά όλοι (!) δηλαδή, απαντούν ότι έχουν ακούσει συχνά ή συνεχώς (!) αρνητικά σχόλια στο χώρος της εκπαίδευσης για ΛΟΑΤΚΙ άτομα. Δηλαδή, είναι να απορεί κανείς που τα προηγούμενα στατιστικά είναι τελικά τόσο χαμηλά!

https://www.facebook.com/kefim.org/photos/a.225106540857557/2499321790102676/

Ας ξεβολευτούμε λίγο

Ας σταματήσουμε λοιπόν να ακούμε τον παλιό μας εγκέφαλο και ας σκεφτούμε με το νέο. Και ας αναρωτηθούμε τι είναι τελικά το φυσιολογικό και τι είναι το αφύσικο. Καλώς ή κακώς όλα τα παράγει η φύση και ο προσδιορισμός φυσικό και αφύσικο έχει μόνο στατιστική και επιστημονική αξία. Χρειάζεται ξεβόλεμα για να το καταφέρουμε αυτό, χρειάζεται προσπάθεια. Το μόνο εύκολο είναι να μείνουμε καρφωμένοι στις θέσεις μας.

(Στο σημείο αυτό να κάνω μια παρένθεση. Μίλησα για φύση και φυσικότητα. Το να είναι κάποιος -ή να μην είναι- γκέι είναι κάτι φυσικό. Προκύπτει από τη φύση. Καλό ή κακό δεν ξέρω αλλά είναι φυσικό. Που, και να μην ήταν φυσικό, η πολιτισμένη αντίδρασή μας θα ήταν να το θεωρήσουμε κάτι φυσικό. Πχ όπως θεωρούμε έναν άνθρωπο με κομμένο πόδι. ΟΚ, δεν είναι κυριολεκτικά φυσικό να έχεις κομμένο πόδι, αλλά θα σου φερθούμε σα να είσαι ίδιος με εμάς. Στην περίπτωση δε του ανθρώπου με το κομμένο πόδι θα κάνουμε και πέντε πράγματα για να του διευκολύνουμε και τη ζωή, να την κάνουμε όσο το δυνατόν πιο φυσιολογική, αφού λέμε ότι είμαστε πολιτισμένοι.

Στο ίδιο πλαίσιο, λοιπόν, έχει αναφερθεί και το αντεπιχείρημα ότι, αφού είναι όλα φυσικά, ε, φυσικές είναι και οι αρρώστιες και οι ψυχασθένειες κλπ. Άρα παραλληλίζουμε αυτομάτως το σεξουαλικό προσανατολισμό με μια ασθένεια. Το προφανές λάθος εδώ είναι ότι, ναι μεν οι ασθένειες κι οι ψυχασθένειες είναι κάτι το φυσικό, γιατί η φύση τις παράγει κι αυτές, αλλά είναι και κάτι το ανεπιθύμητο, γιατί μας κάνουν κακό και η φύση μας έχει προγραμματίσει να αντιδρούμε σε αυτό που μας πονάει και μας σκοτώνει. Το επιχείρημα αυτό τελικά είναι διπλά κακό, γιατί προέρχεται από ανθρώπους που χρησιμοποίησαν τη λογική τους, άρα έχουν καμπόση από δαύτη, για να το παράξουν και τους χρεώνω όχι μόνο λάθος αλλά και πρόθεση. Ας κλείσω την παρένθεση.)

Πέρυσι πρόλαβα να περάσω μια βόλτα, φέτος τρέχουμε για τα WordCamps και χρόνος μηδέν!

Τι είναι pride;

Pride δε σημαίνει ότι είμαι περήφανος που είμαι γκέι ή που είμαι λεσβία. Αυτό θα ήταν σα να λέμε ότι είμαι περήφανος που είμαι μαυρομάτης ή που είμαι 1.75 ύψος ή που είμαι αριστερόχειρας. Pride σημαίνει είμαι περήφανος που είμαι αυτό που είμαι και, σας παρακαλώ, να με αφήσετε να είμαι αυτό που είμαι ελεύθερα και ισότιμα.

Κι ας μην ξεχνάμε ότι η διαφορετικότητα έχει πολλές εκφάνσεις. Δεν είναι μόνο το φύλο και η σεξουαλική κατεύθυνση. Είναι και η καταγωγή, ο θρησκευτικός προσανατολισμός, η γλώσσα, η εργασία, η εμφάνιση και οτιδήποτε χαρακτηρίζει έναν άνθρωπο και αποτελεί βασικό στοιχείο της προσωπικότητάς του.

Φυσικά, πάντοτε ισχύει πως η ελευθερία του ενός σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Ωραίο τσιτάτο αυτό και έχει σωστή βάση! Αλλά προτιμώ να εστιάζω και στο κοινό πεδίο, όπου η ελευθερία του ενός και του άλλου μπορούν να συνυπάρχουν και όχι απλά να υπάρχουν η μία ταμπουρωμένη απέναντι στην άλλη.

Αριστερά ένας γκέι και δεξιά ένας χοντρός μουσάτος που άλλαξαν την ιστορία της επιστήμης των υπολογιστών και τους οφείλεις εν μέρει σχεδόν κάθε πάτημα πλήκτρου στο πληκτρολόγιό σου και κάθε κλικ στο ποντίκι σου.

Live and let live

Μόνο το ένα από τα δύο δεν αρκεί! Και δεν αρκεί δυστυχώς να το δέχεσαι ή να το αποδέχεσαι ή να το ανέχεσαι. Αν το πιστεύεις, δεν αρκεί να αφήνεις τον άλλο να ζήσει τη ζωή του, πρέπει και να κάνεις ό,τι περνάει από το χέρι σου, ώστε να εξασφαλίσεις ότι μπορεί και αυτός να ζήσει τη ζωή του. Πρέπει να ξεβολευτείς.

[Όλες οι φωτογραφίες είναι ελεύθερες πνευματικών δικαιωμάτων.]

εκτύπωση Κατηγορίες: απόψεις, ήμουν εκεί, πολιτικά | rss 2.0 | trackback | 2 σχόλια
25 Μαΐου, 2019

Άμπαλοι νουμπάδες φορτναϊτάδες

Να ψηφίζουν οι 17χρονοι; Αδιάφορο. Το ίδιο άμπαλοι νουμπάδες είναι με τους 18χρονους και τους 20χρονους, αλλά τελοσπάντων κάπου πρέπει να βάλουμε ένα λογικό όριο και να τελειώνουμε. Προσωπικά δε θα με ενοχλούσε και αν ανέβαινε λιγάκι αυτό το όριο ηλικίας, προς τα 21 χρόνια. Είναι ώρα όμως αυτή να ασχολούμαστε με τέτοια θέματα; Ε, όχι! Το μόνο σίγουρο είναι ότι η συζήτηση για τους 17χρονους γίνεται με καθαρά ψηφοθηρικούς όρους.

Να ψηφίζουν οι ξένοι που μένουν στην Ελλάδα; Ναι, και κακώς τους είπα ξένους. Να βάλουμε μερικά χαλαρά κριτήρια (πχ έτη παραμονής στη χώρα, καθαρό ποινικό μητρώο, καθαρό φορολογικό μητρώο) και να ψηφίζουν κι αυτοί. Όποιος έχει μακροπρόθεσμα τα συμφέροντά του και τις υποχρεώσεις του και το μέλλον του σε αυτό τον τόπο δικαιούται και πρέπει να ψηφίζει. Τους επί μέρους όρους τους συζητάμε. Προσοχή στο “μακροπρόθεσμα” και προσοχή, αυτό θα ισχύει και αντίστροφα, ως προς την άρση του δικαιώματος.

Να ψηφίζουν οι Έλληνες του εξωτερικού. Ε, από ένα σημείο και πέρα όχι. Δεν είναι κακό. Οι άνθρωποι έχουν κάνει τις επιλογές τους. Ισχύει ό,τι και στο προηγούμενο αντιστρόφως. Αν κάποιος δεν έχει τα μακροπρόθεσμα συμφέροντά του, τις υποχρεώσεις του, τη ζωή του και το μέλλον του σε αυτό τον τόπο, γιατί να θέλει καν να ψηφίζει εδώ! Άμα ξανάρθει βεβαίως. Και τους επί μέρους όρους να τους συζητήσουμε.

Δε θα πρέπει να βλέπουμε αυτά τα επιχειρήματα συναισθηματικά. Δε μιλάμε για τον φοιτητή που λείπει 4 χρόνια για να σπουδάσει κι επιστρέφει ή τον προσωρινό οικονομικό μετανάστη, που έχει μεν τη ζωή του στην Ελλάδα αλλά βγάζει το ψωμί του έξω κι επιθυμεί με κάθε ευκαιρία να επιστρέψει. Και μάλλον θα το κάνει κιόλας. Το ερώτημα είναι ποιος έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση ταυτόχρονα να αποφασίζει για το μέλλον ενός τόπου.

[Featured image credit: https://www.pexels.com/@kat-wilcox-329096]

εκτύπωση Κατηγορίες: απόψεις, διαδίκτυο, πολιτικά | rss 2.0 | trackback | 3 σχόλια
24 Μαΐου, 2019

Καιρό έχω να γράψω κάτι στο blog, κυρίως γιατί μας φάγανε τα WordCamps και τα σεμινάρια και οι δουλειές. Όμως οι εκλογές είναι πάντοτε ένα πολύ σοβαρό θέμα. Γι’ αυτό και το πρώτο πράγμα που έχω να σου πω είναι να πας να ψηφίσεις. Ξέρω ότι έχεις πολλούς λόγους να θες να μην πας. Βαριέσαι, δεν πιστεύεις σε κανέναν και σε τίποτα, δεν πιστεύεις ότι η ψήφος σου μπορεί να αλλάξει κάτι.

Αν δεν έχεις άλλο λόγο να σου δώσω τρεις ελάχιστους: 1) Αν δεν πας εσύ θα πάνε κάποιοι άλλοι. Κάποιοι που μπορεί να πιστεύουν ότι η γνώμη τους έχει μεγαλύτερη σημασία από τη δική σου. Και θα έχει, αν δεν πας εσύ να ψηφίσεις. 2) Τα πράγματα είναι τόσο άσχημα που έχουμε πλέον να χάσουμε πολλά και να ανακτήσουμε ακόμη περισσότερα. Το να μειωθεί η δύναμη ακραίων κομμάτων, όπως η Χρυσή Αυγή, είναι δυστυχώς ένας σοβαρός λόγος. 3) Το να δείξεις ότι ενδιαφέρεσαι για την ενωμένη Ευρώπη και τις αξίες της, ακόμη και αν δε σου αρέσει όπως είναι τώρα και την οραματίζεσαι καλύτερη, είναι ακόμη ένας.

Το να μην πας να ψηφίσεις δεν είναι απολύτως τίποτα!

Και τι να ψηφίσεις; Δύσκολη απόφαση. Αν δεν ανήκεις κάπου εκ πεποιθήσεως μάλλον θα είσαι απογοητευμένος. Αν ανήκεις ή ανήκες κάπου λογικά θα είσαι διπλά απογοητευμένος. Αν δεν είσαι απογοητευμένος, να το κοιτάξεις. Ίσως κάνεις το λάθος να νομίζεις ότι το πρόβλημα της χώρας είναι η τρέχουσα κυβέρνηση. Ότι αυτή είναι που πρέπει να φύγει και μετά όλα θα πάνε καλά μοιραία κι από μόνα τους. Αυτή η κυβέρνηση καλό είναι να φύγει, αλλά σε καλώ να μην ξεχάσεις τους προηγούμενους που φιλοδοξούν να γίνουν και επόμενοι χωρίς να έχουν προηγουμένως αλλάξει.

Δε σου μένουν πολλές επιλογές. Σε αυτές τις ευρωεκλογές σου προτείνω να ψηφίσεις το Ποτάμι, γιατί είναι η πιο ήπια και συνεπής πολιτική δύναμη αυτή τη στιγμή, με την πιο θετική και ψύχραιμη πολιτική άποψη, που προσπαθεί να συγκεράσει απόψεις τόσο φιλελεύθερες όσο και κοινωνικές αλλά, το κυριότερο, με σαφή και υγιή ευρωπαϊκό προσανατολισμός. Kαι, ναι, αυτό περιλαμβάνει την υπεύθυνη στάση του στα προηγούμενα μνημόνια αλλά και στη συμφωνία των Πρεσπών.

Κανείς δεν είναι τέλειος, όμως οι αποφάσεις πρέπει να ληφθούν και να υπάρχει επόμενη μέρα. Αυτό θα αφορά και τις εθνικές εκλογές που σύντομα έρχονται και όπου χρειαζόμαστε, εκτός από πρώτο κόμμα, και ένα-δυο άλλα με τα οποία αυτό θα συνεργαστεί για να βγάλει κυβέρνηση και, ελπίζω, να παίξει θετικό και ρυθμιστικό ρόλο.

Σε αυτές τις εκλογές προτείνω να ψηφίσεις το Ποτάμι.

εκτύπωση Κατηγορίες: απόψεις, πολιτικά | rss 2.0 | trackback | 1 σχόλιο
28 Οκτωβρίου, 2018

Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει λέμε πολύ χαρακτηριστικά. Οι Άγγλοι λένε ότι η πένα είναι δυνατότερη από το ξίφος για τον ίδιο λόγο. Αλλά, όσο δυνατή κι αν είναι η γλώσσα, έχουμε το δικαίωμα να την ποινικοποιήσουμε; Να την επιβάλλουμε; Να τη διορθώσουμε άνωθεν, νομοθετικά; Απλή απάντηση δεν υπάρχει γιατί και ποινικοποιημένη είναι η γλώσσα (υπάρχει και εξύβριση και συκοφαντική δυσφήμιση κι απ’ όλα) αλλά και επιθυμούμε να είμαστε μια δημοκρατική, φιλελεύθερη χώρα όπου κανείς να μην καθορίζει πώς θα μιλάμε. Μην είναι η αλήθεια κάπου ενδιάμεσα; Πού είναι αυτό το σημείο;

Πρόσφατα στο φως της δημοσιότητας ήρθαν έγγραφες αναφορές των Εισαγγελιών Ηρακλείου και Πειραιά προς τις Διευθύνσεις Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (στην αναφορά της δεύτερης συμπεριλαμβανόταν και ο αρχισυντάκτης της εφημερίδας “Κοινωνική“) που περιείχαν συστάσεις για την “αποφυγή της χρήσης της λέξης λαθρομετανάστης” όταν αναφέρονται σε “υπήκοο τρίτης χώρας που έχει εισέλθει στο ελληνικό έδαφος χωρίς τις νόμιμες διατυπώσεις” και να προτιμούνται όροι όπως “παράτυπα εισερχόμενος στη χώρα, μετανάστης, πρόσφυγας, οικονομικός μετανάστης, αιτών άσυλο” έτσι ώστε να “να αποτραπεί η χρήση μειωτικών για την προσωπικότητα των ανθρώπων χαρακτηρισμών” αλλά και “να αποφευχθούν φαινόμενα ξενοφοβίας και ρατσισμού“.

(Δε γνωρίζω γιατί η δεύτερη αναφορά συμπεριλαμβάνει τον αρχισυντάκτη της εφημερίδας Κοινωνική. Πιθανώς η εφημερίδα αυτή αναφέρθηκε έντονα ή τακτικά στον όρο λαθρομετανάστης. Αυτή τη στιγμή πάντως οι αναφορές στην ιστοσελίδα της σε αυτό τον όρο είναι ελάχιστες, αν και υπάρχει μια ετικέτα (tag) με το όνομα lathrometanastes. Είναι πιθανό βέβαια οι αναφορές να έχουν αφαιρεθεί ή διορθωθεί εντωμεταξύ. Επίσης είναι πιθανόν να είχε προηγηθεί κάποια καταγγελία. Βέβαια, μέχρι εκεί αντέχω και την παρέμβαση μιας εισαγγελίας στον τύπο: στα όρια μιας σύστασης. Οτιδήποτε παραπάνω οπωσδήποτε θα ξεπερνούσε τα όρια.)

Ακόμη, να προσθέσω ότι οι αναφορές αυτές των Εισαγγελιών φαίνεται πώς έγιναν έπειτα από έγγραφο αίτημα του Υπουργού Δικαιοσύνης στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου, η οποία, δηλώνοντας ρητά ότι συμφωνεί, το μεταβίβασε με τη σειρά της στις Εισαγγελίες Πρωτοδικών. Θα χαμογελάσω σε όποιον ισχυριστεί ότι το δικαστικό μας σώμα εμφορείται από ιδέες φιλικές προς την τρέχουσα κυβέρνηση.

Καταρχάς, τίθεται το ερώτημα, αποτελούν τα παραπάνω επιβολή του κράτους πάνω στη γλώσσα των πολιτών, πάνω στον τρόπο που μιλάνε; Φαίνεται πως οι απόψεις διίστανται. Υπάρχουν αυτοί που πιστεύουν πως και μόνο που το κείμενο αυτό προέρχεται από μια κρατική οντότητα, με θέση ισχύος, αποκτά αυτομάτως δύναμη μεγάλη. Ότι είναι μια προσπάθεια επιβολής από πάνω προς τα κάτω, ένα αντιφιλελεύθερο δείγμα γραφής των κυβερνώντων. Ο αντίλογος λέει ότι ότι το κείμενο αυτό δεν αποτελεί παρά μια σύσταση από μια κρατική οντότητα προς μια άλλη και μάλιστα για ένα θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων που θα έπρεπε να μας ευαισθητοποιεί όλους.

Συντάσσομαι περισσότερο με τη δεύτερη άποψη, όχι γιατί παραγνωρίζω πως η σύσταση αυτή μοιάζει εκ πρώτης όψεως να έχει αρκετά ηθικολογικό χαρακτήρα, και η ηθικολογία δε μας αρέσει άμα θέλουμε να είμαστε φιλελεύθεροι, αλλά γιατί αυτό δεν είναι ένα σύνηθες φαινόμενο από το οποίο μπορούμε να εξάγουμε γενικά συμπεράσματα περί επιβολής και ανελευθερίας. Μάλλον αυτοί που τα εξάγουν ωθούνται είτε από πολιτικά ελατήρια είτε από υπέρμετρο και κάπως τυπολατρικό φιλελευθερισμό. Βέβαια υπήρξαν και αυτοί που διαστρέβλωσαν εντελώς το θέμα (βλ. εικόνες δεξιά) αλλά αυτοί νομίζω ότι ανήκουν την ίδια πλευρά του φάσματος με αυτούς που έδωσαν στον όρο λαθρομετανάστης αρνητικό-προσβλητικό πρόσημο.

Δέχομαι τη σύσταση αυτή σχετικά με τη χρήση του όρου λαθρομετανάστης επειδή:

1. Είναι μια εξαίρεση υπό συγκεκριμένους όρους. Κανείς δε μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι συχνό φαινόμενο η δικαιοσύνη (ακόμη και υπό την τρέχουσα κυβέρνηση) να επεμβαίνει για να μας καθορίσει το πώς θα μιλάμε. Εδώ συνέβη υπό συγκεκριμένους όρους και συνθήκες (μειωτικός χαρακτηρισμός, ρητορική μίσους, ανθρώπινα δικαιώματα, κλπ).

2. Κανείς δεν είναι ένοχος μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Αυτή είναι μια βασική αρχή της δυτικής δικαιοσύνης, που αναδεικνύει κρυστάλλινα και τον ανθρωπισμό και τον φιλελευθερισμό της. Αντίστοιχα, ένας άνθρωπος που έχει εισέλθει στη χώρα μας δίχως χαρτιά δεν είναι εκ των προτέρων λαθρομετανάστης. Μπορεί πράγματι να είναι πρόσφυγας ή αιτών άσυλο. Άρα έχει νόημα στο δημόσιο διάλογο, όταν αναφερόμαστε στις μάζες των αυτές ανθρώπων, να μην τις χαρακτηρίζουμε εκ των προτέρων και συλλήβδην με αυτό το μειωτικό όρο.

3. Είναι ζήτημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μιας και η έκφραση έχει φορτιστεί αρνητικά και μειωτικά από ρητορική μίσους ακραίων στοιχείων, όπως είναι στην Ελλάδα η Χρυσή Αυγή. Άλλες λέξεις που έχουν στιγματιστεί στο παρελθόν πολύ αρνητικά: γύφτος, αράπης, πούστης κλπ. Ο καθένας είναι ελεύθερος να τις χρησιμοποιεί, αλλά δε μπορούμε να αρνηθούμε την μειωτική χροιά την οποία πλέον αναπόφευκτα έχουν.

4. Δεν υποκρύπτει πολιτικές σκοπιμότητες, μιας και, αν υπήρχε συνέργεια κράτους και δικαιοσύνης σε αυτό το επίπεδο, θα μπορούσε να έχει γίνει πολύ πιο αποτελεσματικά σε άλλες περιπτώσεις, πχ. βλ. αθώωση Αμβροσίου για ρητορική μίσους και παρακίνηση σε βία. Γιατί να μη τα κάνουν πλακάκια υπουργείο δικαιοσύνης και δικαστές για να φιμώσουν τον Αμβρόσιο, όταν είχαν και το νομικό έρεισμα να το κάνουν, ενώ θα εισέπρατταν πολλές επευφημίες από μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης! Όμως δεν το έκαναν.

5. Η σύσταση δεν απευθύνεται στο ευρύ κοινό, δε θα την είχαμε μάθει καν αν δεν της είχε δοθεί δημοσιότητα, παρά απευθύνεται από όργανα του κράτους σε όργανα του κράτους.

6. Τέλος, όλο αυτό δεν είναι και κάτι τόσο πρωτοφανές.Ήδη η Ευρωπαϊκή Ένωση και ΟΗΕ έχουν αποφασίσει να μην χρησιμοποιούν στα κείμενά τους τον όρο illegal immigrant με αυτό ακριβώς το σκεπτικό. Επιπλέον, έχουμε αντίστοιχα παραδείγματα σε χώρες όπως η Νότια Αφρική, όπου ο μειωτικός όρος Kaffir, όχι μόνο αποδοκιμάζεται αλλά και απαγορεύεται ως λέξη που πλήττει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Αντίστοιχο παράδειγμα έχουμε και στη Νέα Υόρκη, όπου από το 2007 ο όρος nigger έχει συμβολικά απαγορευτεί από το New York City Council.

Θέτω έναν αστερίσκο στην όλη σκέψη μου σχετικά με το κατά πόσο πραγματικά έχει την τυπική αρμοδιότητα η αλυσίδα Υπουργός Δικαιοσύνης > Άρειος Πάγος > Εισαγγελία να προβαίνει σε τέτοιες πράξεις και να κάνει τέτοιες συστάσεις. Αν υπάρχει η οποιαδήποτε παράβαση καθήκοντος, που προϋποθέτει συνέργεια και των τριών αυτών βαθμίδων, τότε αυτομάτως θα συνταχθώ με την άποψη που λέει ότι η πράξη αυτή κακώς έγινε, όσο κι αν συμφωνώ με το περιεχόμενό της.

Βέβαια, οι μέχρι τώρα συζητήσεις στις οποίες έχω συμμετάσχει αλλά και οι αναφορές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και η αρθρογραφία που έχω διαβάσει δεν αναφέρουν τίποτα σχετικό, τίποτε που να δείχνει παράβαση καθήκοντος ή κάτι σχετικό. Ακόμη και από τους πιο ένθερμους κατήγορους! Αυτό που αναφέρουν είναι η γενικευμένη άποψη ότι η δικαιοσύνη δεν πρέπει να παρεμβαίνει στο πώς μιλάνε οι πολίτες, επειδή, όπως ισχυρίζονται, αυτό συνέβη στη συγκεκριμένη περίπτωση.

Αν γενίκευα λοιπόν εγώ αυτό που έγινε, θα έλεγα ότι αποδέχομαι την παρέμβαση-σύσταση της δικαιοσύνης στο δημόσιο λόγο και συγκεκριμένα σε θέματα έκφρασης, όταν η παρέμβαση αυτή αφορά στη διασφάλιση ανθρωπίνων δικαιωμάτων κι ακόμη τότε εφόσον παραμένει μια σύσταση και όχι μια επιβολή. Επιβολή νομίζω δεν είδαμε να συμβαίνει σε καμία περίπτωση.

Κλείνοντας, σε έναν άλλο τόνο, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι κάθε τι που λέμε δημόσια είναι μια πολιτική πράξη, η οποία μεγεθύνεται ανάλογα με το μέγεθος του κοινού που μας παρακολουθεί κάθε φορά. Επομένως, άσχετα από όλα τα παραπάνω, που είναι κι αυτά πολιτικά αλλά με έναν άλλο τρόπο, πιο καθημερινό,  ο καθένας μας που μιλάει δημόσια θα πρέπει να αποφασίσει αν επιτρέπει να συντάσσεται γλωσσικά με ανθρώπους σαν και αυτούς που έχουν κατασκευάσει εικόνες όπως αυτή εδώ δίπλα (δεν είναι καν από την Ελλάδα η εικόνα και αμφιβάλλω αν είναι και αυθεντική, αλλά εξυπηρετεί τα επιχειρήματα των κατασκευαστών της) και να δεχθεί ότι η γλώσσα του δεν είναι δική του και αποθηκευμένη σε μια αποστειρωμένη γυάλα. Η γλώσσα είναι κάτι ζωντανό που επηρεάζεται από την εκάστοτε εποχή και τους ανθρώπους που τη χρησιμοποιούν. Ναι, είμαστε ελεύθεροι να τη χρησιμοποιούμε όσο κλινικά ή όσο φορτισμένα θέλουμε αλλά το ίδιο και όλοι οι άλλοι.

εκτύπωση Κατηγορίες: απόψεις, πολιτικά | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια
10 Οκτωβρίου, 2018

Εντελώς συμπτωματικά χτες το βράδυ χάζευα (κυριολεκτώ) ένα βίντεο του Άδωνη Γεωργιάδη, ο οποίος έχει αυτοαναγορευθεί καθηγητής ιστορίας και (φοβάμαι ότι) πληρώνεται κιόλας για να κάνει μαθήματα σε δύστυχους που διψάνε για να ακούσουν την ιστορία όπως αυτοί θα την ήθελαν να έχει εκτυλιχθεί. Δεν κρατήθηκα να σχολιάσω καναδυό κραυγαλέα σημεία.

Να σημειώσω ότι έχει ιδιαίτερο φολκλορικό ενδιαφέρον να τον ακούσει κανείς να μιλάει α) γιατί είναι πράγματι χειμαρρώδης και καθηλωτικός αφηγητής β) δεν κάνει παρεκκλίσεις σε σημαντικά και αποδεδειγμένα γεγονότα, αλλά δίνει τις δικές του πάντα ελληνοπρεπείς ερμηνείες σε αυτά (πχ εμείς οι Έλληνες έχουμε ως φυσική μας κατάσταση την παρακμή μεν, όμως όταν ακμάζουμε, ε, τότε γαμάμε και δέρνουμε το σύμπαν), αλλά γ) σε ζητήματα που δεν έχουν στέρεα ιστορικά τεκμήρια μεταμορφώνεται σε Λιακόπουλο (και ισχυρίζεται πχ ότι οι Ινδοευρωπαίοι ξεκίνησαν από τον ελλαδικό χώρο ή ότι οι Μυκηναίοι βοήθησαν να κατασκευαστεί το Στόουνχετζ), ενώ δ) γίνεται γραφικός θυμίζοντας στο κοινό του ότι, χα, αυτό δεν το ξέρατε, εεε, ή ότι τώωωρα θα σας πω εγώ αυτό που θα σας καταπλήξει και δεν το περιμένατε, δηλαδή ένας θεατρίνος που πιο πολύ επιθυμεί να εντυπωσιάσει το κοινό του παρά ένας δάσκαλος που προσπαθεί να εκπαιδεύσει τους μαθητές του!

Σήμερα (συμπτωματικά, όπως είπα) ο Σαραντάκος τον κάνει φύλλο και φτερό για διάφορα άλλα που αναφέρονται στο ίδιο βίντεο, επισημαίνοντας ταυτόχρονα πόσοι από τους καθηγητές της Ελληνικής Αγωγής, της ιδιωτικής σχολής που ο Άδωνης Γεωργιάδης έχει στήσει, έχουν πτυχία από το (φανταστικό, από ό,τι φαίνεται) Πανεπιστήμιο Alpine της Ζυρίχης, ένα πανεπιστήμιο που αν το αναζητήσεις στη Google, θα βρεις μια σχολή τουριστικών επαγγελμάτων, ένα blog στο WordPress.com και μια άδεια σελίδα στο Facebook.

Κάποιοι μπορεί να βλέπουν στο πρόσωπό του έναν ρεαλιστή, φιλελεύθερο πολιτικό, που λέει τα πράγματα με το όνομά τους και, άλλωστε, η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού, άρα, τι να κάνουμε, θα επιλέξουμε το μη χείρον. Εγώ πάλι βλέπω έναν τσαρλατάνο λαϊκιστή, καθόλου φιλελεύθερο, έναν πολιτικό οππορτουνιστή, έναν αρχαιόκαυλο ελληνόπληκτο, που για ψηφοθηρικούς (ελπίζω και όχι ιδεολογικούς) λόγους είναι αντιπρόεδρος του επόμενου κόμματος που θα κυβερνήσει τη χώρα και προκαλεί εδώ και χρόνια πολύ περισσότερο μακροπρόθεσμο κακό.

Λοιπόν είμαι κι εγώ λιγάκι ρεαλιστής και δεν είμαι καθόλου φίλος της τρέχουσας κυβέρνησης (πρέπει να τα λέμε κι αυτά γιατί τα βλέπω έτοιμα τα τσιτάτα) αλλά ούτε και της κυβέρνησης που βλέπω να μας έρχεται του χρόνου. Θα ήθελα όμως η όποια κυβέρνηση μας λάχει να κάνει δυο-τρία βήματα μπροστά αντί πίσω και να καθαρίσει λιγάκι την περίσσια κοπριά που κουβαλάει.

εκτύπωση Κατηγορίες: απόψεις, πολιτικά | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια
29 Σεπτεμβρίου, 2018

Ελλάδα και ΠΓΔΜ βρίσκονται μπροστά σε μια ιστορική πρόκληση: να αποδεχθούν επίσημα και οριστικά τη συμφωνία των Πρεσπών για την ονομασία Βόρεια Μακεδονία για πάσα χρήση. Για να το καταφέρουν αυτό πρέπει αυτή την Κυριακή 30/09/2018 οι γείτονες να ψηφίσουν ναι στο σχετικό δημοψήφισμα και σε επόμενη φάση η συμφωνία να επικυρωθεί από την Ελληνική Βουλή.

Ελπίζω να επικρατήσουν οι ψύχραιμες και προοδευτικές φωνές και η συμφωνία να επικυρωθεί και στις δύο χώρες. Ελπίζω ακόμη να μην ακουστούν οι λαϊκιστικές απόψεις που διατείνονται ότι η ΠΓΔΜ με αυτή τη συμφωνία χάνει μέρος της αυτοκυριαρχίας της ή ότι η Ελλάδα κινδυνεύει από δήθεν αλυτρωτικές τάσεις. Ως Έλληνας πιστεύω ότι δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα, πέρα από λίγη υπερηφάνεια, μάλιστα όχι από αυτή που μας λείπει, από την άλλη, που μας περισσεύει.

Από την άλλη πλευρά, έχουμε να κερδίσουμε πάρα πολλά! Θα λύσουμε ένα ζήτημα που έχει εξελιχθεί σε καρκίνωμα εδώ και δεκαετίες, εκθέτει τη χώρα διεθνώς κι αποτελεί συχνά αφορμή πόλωσης στο εσωτερικό. Θα βοηθήσουμε στη σταθεροποίηση των συνθηκών στην ευρύτερη περιοχή. Θα ανοίξουμε το δρόμο για περισσότερη εμπορική δραστηριότητα της χώρας μας στην περιοχή. Θα δώσουμε χώρο στην ευρωπαϊκή και νατοϊκή πορεία της γείτονος.

Επιπλέον, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε μερικά δεδομένα, όσο και αν δε μας αρέσουν. Οι κάτοικοι της γειτονικής χώρας πράγματι ζουν σε μια περιοχή που γεωγραφικά προσδιορίζεται ως Μακεδονία (όχι αποκλειστικά φυσικά) και έχουν χρησιμοποιήσει αυτό τον προσδιορισμό ως εθνικό από τα τέλη του 19ου αιώνα αλλά και επίσημα ως μέλος της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας μετά τον Β’ ΠΠ. Έχουν δηλαδή το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό τους.

Ταυτόχρονα, ιστορικά διατήρησαν τη σαφή τάση να διαχωριστούν από τη Βουλγαρία, η οποία προσπάθησε να τους προσεταιριστεί και με την οποία, κατά τα άλλα, έχουν φυλετική και γλωσσική συγγένεια. Αυτό το τελευταίο ήταν και είναι οπωσδήποτε προς όφελός μας.

Κοντολογίς, έχουμε κάθε συμφέρον να ακολουθήσουμε το δρόμο που προτείνουν οι τρέχουσες διεθνείς σχέσεις σε αυτή την περίοδο και να δεχθούμε έναν κάποιο μικρό ιστορικό συμβιβασμό. Στηρίζω λοιπόν τη συμφωνία για την ονομασία της ΠΓΔΜ ως Βόρεια Μακεδονία.

Τέλος, ως ενεργό μέλος της παγκόσμιας κοινότητας του WordPress, μιας κοινότητας ανθρώπων που βάζουν τον άνθρωπο πάνω από κάθε τι και αξιοποιούν την τεχνολογία για να χτίσουν γέφυρες, στηρίζω το WordCamp των Σκοπίων και εύχομαι στους συναδέλφους εκεί καλή αρχή και καλή επιτυχία. Τους εύχομαι ακόμη σύντομα να απολαύσουν και να εκτιμήσουν την ικανοποίηση του να ζεις σε μια Ευρωπαϊκή, φιλελεύθερη χώρα με ανοιχτά σύνορα για τους ανθρώπους και το εμπόριο.

εκτύπωση Κατηγορίες: wordpress, wordpress greek community, πολιτικά | rss 2.0 | trackback | 7 σχόλια
19 Μαρτίου, 2018

Αυτός ο δύστυχος χώρος της κεντροαριστεράς στην Ελλάδα πάσχει από σοβαρή έλλειψη ανανέωσης και δημιουργικότητας. Τώρα έχει και νέο φορέα/κόμμα, το Κίνημα Αλλαγής. Να σχολιάσω δύο σημεία, από καθαρά και μόνο επικοινωνιακή άποψη, που όμως νομίζω ότι δίνουν ένα στίγμα:

Το όνομα/Κίνημα Αλλαγής:

Φαντασία μηδέν. Αλλαγή ήταν το σύνθημα του Ανδρέα Παπανδρέου το 1981 και πάλι (νέα) αλλαγή ήταν το σύνθημα του Γιώργου Παπανδρέου από το 2004 και μετά. Αλλαγή και τώρα! Μόνο που αλλαγή με τα ίδια και τα ίδια δε γίνεται.

Το λογότυπο/Το τρίχρωμο ρόδο:

Αυτό το ρόδο-ανεμιστήρας είναι το λιγότερο εμπνευσμένο λογότυπο μεγάλου κόμματος που έχω δει. Ο συμβολισμός του είναι τόσο αφόρητα και αβάσταχτα προφανής, που σχεδόν πονάω. Σου φωνάζει από μακριά ότι είναι 3/5 ΣΥΡΙΖΑ, 1/5 ΠΑΣΟΚ και 1/5 ΝΔ. Φωνάζει τις προφανείς εκλογικές προσδοκίες του κόμματος. Φίλε designer, που το σχεδίασες, σε νιώθω, σε καταλαβαίνω, δε σε κατηγορώ για τίποτα, έκανες τη δουλειά σου, έκανες ό,τι σου είπαν.

“Η φαντασία στην εξουσία”, φώναζαν το Μάη του ’68, όσο παρεξηγημένη κι αν είναι η έννοια αυτής. Σίγουρα πάντως φαντασία δε σημαίνει να μένεις καθηλωμένος στις ίδιες κι απαράλλαχτες ιδέες, να μην εξελίσσεσαι. Το ίδιο τραγουδάει και ένα ρεμπετομπλούζ του Στέλιου Βαμβακάρη. Τουλάχιστον αυτός, στο δικό του πεδίο, επέδειξε και δημιουργικότητα και νεωτερισμό.

εκτύπωση Κατηγορίες: δε βαριέσαι, πολιτικά, προσωπικά | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια
18 Μαρτίου, 2018

Ο μητροπολίτης Καλαβρύτων Αμβρόσιος αθωώθηκε από τις κατηγορίες για υποκίνηση βίας και μίσους, που τον βάραιναν βάση του λεγόμενου αντιρατσιστικού νόμου. Καλώς και αθωώθηκε. Ο αντιρατσιστικός νόμος είναι ένας νόμος, που, αν και αρχικά μοιάζει να εκφράζει κάτι δίκαιο, δηλαδή την εναντίωση στη βία και το μίσος, τελικά είναι ένας νόμος ηθικολογικός, που ποτέ δεν έχει αξιοποιηθεί για κάτι που έστω και να πλησιάζει τον σκοπό του. Τα πταίσματα που περιγράφει οφείλουμε ως ώριμη και φιλελεύθερη κοινωνία (που θα θέλαμε να είμαστε) να τα αντιμετωπίζουμε στο δημόσιο στίβο και όχι στα δικαστήρια.

Άρα, τόσο ο Αμβρόσιος, όσο και όλοι όσοι βρίσκονται κατηγορούμενοι με βάση αυτό το νόμο, καλό θα είναι να αθωωθούν και επιπλέον να μην ξανακατηγορηθεί κανείς πολίτης εξαιτίας του. Ας καταργηθεί ο ίδιος ο νόμος μια και καλή να τελειώνουμε. Θα πολεμούμε ανελέητα το μίσος και την ανοησία αλλά ειρηνικά και από άλλα μέτωπα.

Φυσικά, προσωπικά δεν έχω καμία αμφιβολία ότι όλα όσα ευθαρσώς έγραψε ο Αμβρόσιος ενάντια ανθρώπων με διαφορετικό σεξουαλικό και φυλετικό προσανατολισμό α) πράγματι τα έγραψε, β) απευθύνονταν σε αυτούς που απευθύνονταν και γ) είναι απολύτως απαράδεκτα λόγια μίσους, ρατσισμού και σκοταδισμού.

Πέραν από τα παραπάνω βρίσκω τρία θεμελιώδη προβλήματα:

Πρόβλημα 1: Ένας ιερέας, και μάλιστα μητροπολίτης, μιας θρησκείας που διδάσκει την αγάπη εκφέρει δημόσια τέτοιο λόγο και μάλιστα η Εκκλησία την οποία εκπροσωπεί δεν κουνάει ούτε δαχτυλάκι για να τον συνετίσει. Είσαι δεν είσαι χριστιανός, η αγάπη και η αλληλεγγύη που η θρησκεία αυτή διδάσκει, καλό θα ήταν να σε διαπερνούν.

Πρόβλημα 2: Η ελληνική κοινή γνώμη, από τη μια δείχνει κατά πλειοψηφία να εναντιώνεται στη ρητορική του μίσους του Αμβροσίου, πράγμα θετικό, από την άλλη όμως δείχνει απογοητευμένη που ο ηθικολογικός αντιρατσιστικός νόμος τελικά δεν εφαρμόστηκε, πράγμα που δείχνει ότι δεν είναι τόσο ώριμη σε παρόμοια ζητήματα. Πιστεύει στο χέρι του μπαμπούλα που θα τιμωρήσει και θα υποχρεώσει τον πολίτη σε καλή διαγωγή.

Πρόβλημα 3: Αυτή η ρημάδα η δικαιοσύνη που (το ανέφερα και στην αρχή) καλώς αθώωσε μεν τον Αμβρόσιο, αλλά ενώ τα δεδομένα δείχνουν ότι η περίπτωσή του έκανε μπαμ από χιλιόμετρα ότι ταιριάζει στον αντιρατσιστικό νόμο. Οξύμωρο, το ξέρω. Είτε, λοιπόν, ο δικαστής έπραξε πολιτικά (τη χάρισε στον Αμβρόσιο; δεν πιστεύει στο αντιρατσιστικό νόμο;) είτε είναι απλά ανόητος, ε, τελικά δεν εφάρμοσε το νόμο.

Όπως και να έχουν τα πράγματα, οι περιπτώσεις αυτές είναι ορόσημα για το δημόσιο διάλογο της χώρας και φέρνουν στο προσκήνιο ζητήματα, τα οποία έχουμε την ελπίδα να συζητηθούν και να αναλυθούν και, ίσως κάποτε, να βελτιωθούν.

εκτύπωση Κατηγορίες: απόψεις, πολιτικά | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια
4 Φεβρουαρίου, 2018

Ναι, η Μακεδονία είναι ελληνική. Ελληνικότατη! Τόσο ελληνική όσο δεν παίρνει. Όμως υπάρχει δυστυχώς και ένα “αλλά”, το οποίο δε μπορούμε πλέον να αγνοούμε ή να του εναντιωνόμαστε στα τυφλά, όσα συλλαλητήρια κι αν κάνουμε κι όσες εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου κι αν συμμετάσχουν σε αυτά.

Δε μπορούμε να αρνηθούμε απλά και πεισματικά ότι ο γεωγραφικός χώρος που αποκαλείται Μακεδονία τελειώνει ξαφνικά στα σύνορά μας. Ούτε ότι κάποιοι άνθρωποι πίσω από αυτά, ελλείψει άλλης εθνικής ταυτότητας και σε ανάγκη του όποιου -στρεβλού ίσως κατ ‘εμάς- αυτοπροσδιορισμού τους, και μέσα στο απίθανο αυτό καζάνι λαών που λέγεται Βαλκάνια, ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα αυτοαποκαλούνται Μακεδόνες. Ούτε ότι αργότερα ονομάζουν τη χώρα τους Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας και μετά απλώς Δημοκρατία της Μακεδονίας. Αυτά είναι ιστορικά, πολιτικά και γεωγραφικά δεδομένα! Πρέπει αναγκαστικά να κινούμαστε βάσει αυτών, γνωρίζοντάς τα κι αυτό δεν είναι μειοδοσία, είναι ρεαλισμός.

Στο θέμα, δε, του ονόματος υπάρχουν πολλές μάχες που έχουν πλέον κριθεί στο παγκόσμιο σκηνικό από το 1992 κι έπειτα. Το όνομα Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας (ΠΓΔΜ) είναι κάτι που η χώρα μας έχει ήδη επισήμως αποδεχθεί σε πρόσφατες και όχι παλαιές διεθνείς συνθήκες. Η όποια θεωρητική επιμονή μας στην αφαίρεση του όρου Μακεδονία από το όνομα της γείτονος αποτελεί πλέον απλώς δείγμα άγνοιας και εσωστρέφειας, που οι διεθνείς σχέσεις δεν κατανοούν και δεν συγχωρούν.

Από την άλλη, κανείς δεν ισχυρίζεται ότι πρέπει να αποδεχθούμε τη στρέβλωση της ιστορίας και την προσβολή των εθνικών μας συμβόλων. Σε καμία περίπτωση! Όμως η μάχη για αυτά δεν κρίνεται εδώ, δεν κρίνεται στο όνομα, κρίνεται αλλού, στο χώρο της επιστήμης (η ιστορία, η γλώσσα, τα σύμβολα) στο χώρο των διεθνών σχέσεων (τα αδιαπραγμάτευτα σύνορα και άλλα εθνικά συμφέροντα) και βέβαια στο χώρο της οικονομίας (όπου η γείτων δεν είναι παρά ένα μικρό κλάσμα του μεγέθους της ελληνικής).

Φυσικά, ένα συλλαλητήριο αποτελεί δημοκρατικό δικαίωμα των πολιτών και τρόπο έκφρασης του συναισθήματός τους. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει Έλληνας που δεν αισθάνεται έστω κάποιου είδους ελάχιστο αρνητικό συναίσθημα στο άκουσμα ενός ονόματος όπως το ΠΓΔΜ. Πόσο μάλλον στην όποια σκέψη καπηλείας εθνικών, ιστορικών συμβόλων μας. Το λαϊκό συναίσθημα, ακόμη και το πιο αυθόρμητο και αδόμητο, πρέπει να εκφράζεται. Όσο έχει δικαίωμα ο πολίτης της γείτονος να αυτοπροσδιοριστεί με τον τρόπο που επιθυμεί, άλλο τόσο έχει δικαίωμα και ο πολίτης αυτής της χώρας να διαδηλώσει το δικό του συναίσθημα εντός και εκτός της χώρας του. Ως προς αυτό, το αίτημα “η Μακεδονία είναι ελληνική” είναι -όχι μόνο ιστορικά- ορθό αλλά είναι πάντα επίκαιρο και, ναι, ας ακούγεται.

Βέβαια, είναι ένα σύνθημα βαθιά συναισθηματικό, που δε μπορεί να καθορίζει στην κυριολεξία την εξωτερική μας πολιτική. Τη Μακεδονία θα τη διατηρήσουμε ελληνική, στο βαθμό που είναι ελληνική ιστορικά, συμβολικά και γλωσσικά. Αλλά θα πρέπει να αποδεχθούμε τη δεδομένη πολιτική γεωγραφία του σήμερα, τις τρέχουσες διεθνείς διαδικασίες, συνεχίζοντας να αγωνιζόμαστε για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα μέσω και εντός αυτών.

Ελπίζω σε 10 χρόνια να μην έχουμε ξεχάσει τα όσα συμβαίνουν σήμερα. Να μην τα ξεχάσουμε ούτε σε 100 χρόνια. Αλλά να έχουμε ξεπεράσει την εσωστρέφεια και την τάση για εθνική απομόνωση και να συνυπάρχουμε ειρηνικά με μια γειτονική χώρα που, από ότι φαίνεται θα έχει πράγματι τον όρο Μακεδονία στο όνομά της, αλλά η οποία θα είναι αδύνατον να μας επιβληθεί πολιτισμικά και οικονομικά ή να έχει τις όποιες άλλες αλυτρωτικές αξιώσεις απέναντί μας. Να είναι αδύνατον να μας επιβληθεί, γιατί θα είμαστε μια χώρα με οικονομία που αναπτύσσεται δυναμικά εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

(Δεν ασχολούμαι καν με την πολιτική εργαλειοποίηση και εκμετάλλευση του συλλαλητηρίου ή τις όποιες γραφικότητες συμβαίνουν σε αυτό ή με την ανάδειξη ακροδεξιών πολιτικών τάσεων, ακραίων εθνικοφρόνων και δειγμάτων θρησκευτικού παρεμβατισμού με αφορμή αυτό. Αυτά είναι παραφυάδες.)

Ποια μπορεί να είναι η εθνική μας γραμμή; Μόνο μία: σεβασμός στις διεθνείς συνθήκες και μια κάποια κοινή, υπερκομματική, ψύχραιμη εθνική στρατηγική που να εξασφαλίζει πρώτα από όλα τα σύνορα της χώρας κι έπειτα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα συμφέροντά της στον κόσμο, την Ευρώπη και την Ευρωπαϊκή Ένωση.

[Photo credit συλλαλητήριο στο Σύνταγμα, 1909, κίνημα στο Γουδί, Εθνικό Ιστορικό Μουσείο]

εκτύπωση Κατηγορίες: απόψεις, πολιτικά | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια
3 Φεβρουαρίου, 2018

Το GDPR μπαίνει για τα καλά στη ζωή μας από το Μάιο του 2018. Μέσα στη ζωή μας ήταν δηλαδή όλα αυτά τα χρόνια, ως Ευρωπαϊκή νομοθεσία σε περίοδο προσαρμογής, αλλά τώρα η νομοθεσία αυστηροποιείται, συμπυκνώνεται και συνοδεύεται από αυστηρά πρόστιμα. Έχει, δε, άμεση ισχύ από τις 25/05/2018.

Θα αφορά κάθε -μα κάθε- εταιρεία ή επαγγελματία, που με οποιονδήποτε τρόπο διαχειρίζεται προσωπικά δεδομένα άλλων ατόμων. Προσωπικά δεδομένα είναι ονόματα, διευθύνσεις (φυσικές και ηλεκτρονικές), φωτογραφίες και γενικά οτιδήποτε μπορεί να αξιοποιηθεί για την ταυτοποίηση ενός προσώπου.

Σκοπός του GDPR (General Data Protection Regulation) είναι πάνω απ’ όλα η προστασία του ατόμου και των προσωπικών του δεδομένων, η ενεργή ευαισθητοποίηση της αγοράς γύρω από τα ζητήματα αυτά, η τακτοποίηση θεμάτων εξαγωγής προσωπικών δεδομένων εκτός ΕΕ αλλά και η εναρμόνιση όλων των χωρών της ΕΕ υπό αυτό το ενιαίο καθεστώς.

Για το GDPR θα μιλήσουμε πολύ τον επόμενο καιρό, όμως αυτή τη στιγμή θα ήθελα να σου διαλύσω μερικούς μύθους που ήδη έχουν αρχίσει να κυκλοφορούν με τρόπο αρκετά προκλητικό και υπερβολικό. Μύθοι που αφορούν το τι είναι, τι δεν είναι, το τι πρέπει να κάνουμε για αυτό, το πόσο θα κοστίσει.

ΜΥΘΟΣ 1: Ο DATA PROTECTION OFFICER (DPO)

Κυκλοφορεί εσχάτως ο όρος “Data Protection Officer” για να προσδιορίσει τον άνθρωπο εκείνο μέσα σε μια εταιρεία, ο οποίος θα είναι γενικά υπεύθυνος για το πώς η εταιρεία εφαρμόζει σωστά τον κανονισμό. Στην πραγματικότητα είναι ένας ρόλος και όχι μια θέση. Παρουσιάζεται ως θέση από αυτούς που πωλούν χαρτιά, πιστοποιήσεις και σεμινάρια για να σε κάνουν… DPO. Γενικά η αγορά δεν έχει κάποια γενικά αποδεκτή περιγραφή για τον όρο αυτό και, αν τον αναζητήσετε στο διαδίκτυο, δε θα βρείτε τίποτα αντίστοιχο του CEO, του CTO, του CIO, κοκ.

ΜΥΘΟΣ 2: Ο DPO ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ

Όχι δεν είναι υποχρεωτικό και δεν είναι υποχρεωτικό αυτός να είναι οργανικό μέλος της εταιρείας. Όμως, ναι, η εταιρεία οφείλει να έχει δηλωμένη πολιτική επεξεργασίας προσωπικών δεδομένων και ως προς αυτό ο νόμος είναι πράγματι αυστηρός.  Άλλο όμως το ένα και άλλο το άλλο. Εικάζω ότι μόνο οι πολύ μεγάλες εταιρείες και πολυεθνικές, ακριβώς λόγω του μεγέθους τους, θα θελήσουν να καλύψουν αυτό το ρόλο αυτό εσωτερικά. Οι υπόλοιπες είτε θα το κάνουν outsource είτε θα το καλύψουν με τα υπάρχοντα άτομά τους.

ΜΥΘΟΣ 3: Η ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΗ

Εδώ τραβάμε τα μαλλιά μας. Κυκλοφορούν ήδη πιστοποιήσεις για τον παραπάνω ρόλο. Περιττό είναι να πούμε ότι οι  πιστοποιήσεις αυτές έχουν τόση αξία όση το χαρτί πάνω στο οποίο τυπώνονται. Δεν υπάρχει κανενός είδους επίσημη αναγνώριση για αυτές τις πιστοποιήσεις, εγχώρια ή Ευρωπαϊκή. Πρόκειται για μια αγορά που στήνεται γύρω από ένα κατά τα άλλα υπαρκτό ζήτημα αλλά με σκοπό την κερδοσκοπία.

ΜΥΘΟΣ 4: ΤΟ “ΣΥΣΤΗΜΑ” ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΤΟΥ

Το σύστημα! Κυκλοφορούν άρθρα από μεγάλα ειδησεογραφικά website και αναφέρουν πράγματα όπως ότι “Έως τις 25 Μαΐου, θα πρέπει όλες οι εταιρείες που διαχειρίζονται προσωπικά δεδομένα, να εντάξουν ένα ηλεκτρονικό σύστημα προστασίας των δεδομένων, όπως ισχύει σε άλλες χώρες της ΕΕ. Το νέο σύστημα κοστίζει 5.000-6.000€”. Σας διαβεβαιώ ότι ένα τέτοιο καθολικό σύστημα διαχείρισης και προστασίας προσωπικών δεδομένων πολύ απλά δεν υπάρχει. Και δεν είναι σχήμα λόγου αυτό. Δεν υπάρχει!

Αν θες να πάρεις έγκυρη πληροφορία για το GDPR μπορείς να διαβάζεις το Lawspot αλλά και τον επίσημο σχετικό ιστότοπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ακόμη, καλό θα είναι να διαβάζεις τις υπερβολές με λίγη καχυποψία.

Τελικά το GDPR είναι κάτι σημαντικό και είναι βέβαιο ότι θα μας απασχολήσει μέσα στο 2018. Κι αυτό είναι καλό. Θα πρέπει όμως να μας απασχολήσει επιτέλους στα σοβαρά και με σοβαρό τρόπο, χωρίς υπερβολές και ακρότητες. Τον επόμενο καιρό θα έχουμε να πούμε πολλά σχετικά, γι’ αυτό μείνετε συντονισμένοι.

[photo credit]

εκτύπωση Κατηγορίες: GDPR, απόψεις, διαδίκτυο, πολιτικά, τεχνολογία | rss 2.0 | trackback | 2 σχόλια