22 Δεκεμβρίου, 2009

Θα ήθελα να πω ότι ο Lolek είναι μια ξεχωριστή περίπτωση αλλά κάτι δε μου ακούγεται σωστά. Ίσως είναι, αν αναλογιστούμε την άπειρη ανοησία που ακούγεται καθημερινά αντί μουσικής. Όμως, το μουσικό του προφίλ είναι ιδιαίτερα οικείο σε όλους. Ένας τραγουδιστής που γράφει και τραγουδάει τα τραγούδια του μόνος του, βγάζοντας τα εσώψυχά του στη φόρα. Και σε όποιον αρέσει! Λοιπόν, μου αρέσει ακριβώς για αυτό το λόγο. Με ατελείωτη, γλυκιά μελαγχολία και αυθεντικότηα, κάνει το αυτονόητο ως άνθρωπος που έχει την ανάγκη να εκφραστεί. Σκαλίζει μέσα του με περιέργεια και απλότητα κι ακούγοντάς τον σκαλίζεις κι εσύ μέσα σου ψάχνοντας να ανακαλύψεις τι κρύβεται και γιατί είσαι όπως είσαι. Πιθανότατα να το έχεις πάθει κι άλλες φορές αυτό στο παρελθόν, όμως χαίρεσαι που ακόμη υπάρχει χώρος για ακόμη μία.

Ο Lolek, το μισό του χωρισμένου πια μουσικού διδύμου Bolek και Lolek, είναι ένας νέος άνθρωπος που φέτος, το 2009, έβγαλε το πρώτο του επίσημο άλμπουμ, το "Alone". Το ασυνήθιστο για Έλληνα μουσικό όνομά του είναι παρμένο από το παλιό πολωνικό καρτούν "Bolek and Lolek", που κάποιοι από εμάς ίσως να πρόλαβαν, αν δεν κάνω λάθος, στην κρατική τηλεόραση. Η μουσική του, με αγγλόφωνο στίχο κυρίως μέχρι τώρα, θα μπορούσε να κατηγοριοποιηθεί στη folk/rock αν ήταν Αμερικανός. Αλλά δεν είναι. Μπορούμε καλύτερα να τον τοποθετήσουμε μουσικά αν τον παραλληλίσουμε με τους καλλιτέχνες που λατρεύει, όπως ο Bob Dylan, ο Leonard Cohen, ο Tom Waits, ο Νικόλας Άσιμος. Αλλά θα ήταν υπερβολή να το κάνουμε από τώρα. Ο ίδιος, στη σελίδα του στο MySpace αυτοσυστήνεται ως εξης:

Δεν θεωρώ τον εαυτό μου καλλιτέχνη και ο λόγος που γράφω και παίζω μουσική είναι γιατί ευτυχώς δεν θεωρώ τον εαυτό μου καλλιτέχνη.

Τις περασμένες 15 μέρες κατάφερα να τον δω δύο φορές. Την πρώτη στις 11-12-2009 στον Πολυχώρο Pandou, στου Ψυρρή και τη δεύτερη στο καφέ του Ιανού, στο κέντρο (από όπου και οι φτωχικές φωτογραφίες που συνοδεύουν το άρθρο). Στο Pandou, στη μικρή σκηνή που βρίσκεται στο πατάρι, εμφανίστηκε μαζί με τους μουσικούς που τον συνοδεύουν, παρουσιάζοντας τα τραγούδια από το "Alone", μαζί με τραγούδια των Dylan, Cohen, Waits, Άσιμου κα. Εξαιρετική στιγμή η διασκευή στο 40s τραγούδι "Γύρισε" (της Στέλλας Γκρέκα). Στον Ιανό εμφανίστηκε μαζί με τους "Μητέρα Φάλαινα Τυφλή" και τον "επισκέπτη" Φοίβο Δεληβοριά.

Η παρουσία του στη σκηνή είναι άξια παρατήρησης. Θαρρείς ότι όλες οι ανασφάλειες του εύθραυστου καλλιτέχνη έχουν συγκεντρωθεί πάνω του την ώρα που αμήχανα ετοιμάζεται από τραγούδι σε τραγούδι ή όταν αθώα βυθίζεται στη μουσική που παίζει και το κομμάτι που τραγουδά. Και βγάζει αυτή τη βαθιά, αισθαντική φωνή που, αν δεν τον έβλεπες μπροστά σου, θα πίστευες ότι ανήκει σε ώριμο τραγουδιστή. Όμορφα πράματα!

Για να πειστείς ότι αξίζει την προσοχή σου άκου το "Now cry":

Δες και τα ντοκουμέντα μου:

ΥΓ: Πρέπει να αναφέρω ότι, παρόλο που όλοι οι μουσικοί που βρίσκονται μαζί του φαίνονται πραγματικά καλοί και δεμένοι μεταξύ τους, ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε ο κιθαρίστας (δεν ξέρω το όνομα του). Είχε ένα παίξιμο τόσο γλυκό και γαλήνιο και μάλλον τόσο στα γούστα μου που τον συμπάθησα πολύ. Έπαιζε τακτικά και μια υπέροχη lap steel κιθάρα.

εκτύπωση Κατηγορίες: είδα, ήμουν εκεί, μουσική | rss 2.0 | trackback | 2 σχόλια
16 Δεκεμβρίου, 2009

Ο Terry Gilliam, το πέμπτο μέλος της θρυλικής πεντάδας των "Monty Python's Flying Circus", ο Αμερικάνος ανάμεσα στους Βρεττανούς, σκηνοθέτης του "Βαρόνου Μυνχάουζεν" και των "12 πιθήκων" επέστρεψε φέτος με την ταινία "Ο φανταστικός κόσμος του δρ. Παρνάσσους". Ο δρ Παρνάσσους ένας ξεπεσμένος γυρολόγος στην εποχή μας, σχεδόν από προσωπική επιλογή όμως, πώς να τον πείς, ας τον πω μάγο ή γκουρού, με την ικανότητα να ελέγχει την φαντασία των ανθρώπων έρχεται αντιμέτωπος για πολλοστή φορά στη χιλιόχρονη ζωή του με το σατανά, όταν ο τελευταίος έρχεται να του πάρει ό,τι πολυτιμότερο έχει, αποτέλεσμα μιας παλιάς συμφωνίας. Αλλά, ο σατανάς δεν αρκείται σε ένα έπαθλο. Γουστάρει το παιχνίδι και το τζόγο και βάζει ένα τελευταίο στοίχημα με το δρ. Παρνάσσους.

Η ταινία είναι γεμάτη από νοήματα για τη ζωή και τη στάση μας απέναντί της ("Ο δρ Παρνάσσους δε θέλει να κυβερνήσει τον κόσμο, θέλει ο κόσμος να κυβερνά τον εαυτό του" κα) αλλά τόσο γεμάτη που μάλλον αποτυγχάνει να τα χωνέψει όλα ταυτόχρονα και να τα αποκρυσταλλώσει σε κάποιο μήνυμα – όχι ότι κάτι τέτοιο θα ήταν απαραίτητο. Το σενάριο αφήνει αρκετά κενά και κάνει καμπόσα άλματα αφήνοντας τους χαρακτήρες σε ανεξήγητες και, φαινομενικά, μυστηριακές πράξεις.

Αλλά δεν πειράζει. Οι φαν θα αναγνωρίσουν μέσα στο πλήθος από φαντασμαγορικές εικόνες και αλλόκοτους χαρακτήρες αυτό που τους έκανε να τον αγαπήσουν. Η αγάπη προς το όμορφα δοσμένα και αθώο γκροτέσκο, η καλπάζουσα, σουρρεαλιστική φαντασία, το ιδιότυπο χιούμορ είναι όλα εκεί. Πας να δεις την ταινία αυτή πιο πολύ για να δεις τι κατέβασε αυτό το κεφάλι τούτη τη φορά και όχι τόσο γιατί είναι μια ταινία που δεν πρέπει να χάσεις. Πρόκειται για ένα δημιουργό που προσωπικά καταχωρώ στο πλευρό του Tim Burton. Σας αφήνω με ένα από τα ασυνήθιστα, αλλοπρόσαλα, αυθάδη μα και τόσο γοητευτικά καρτούν που σχεδίαζε τακτικά για τους "Monty Python" ο Terry Gilliam στις αρχές της δεκαετίας του '70.

εκτύπωση Κατηγορίες: είδα, σινεμά | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια
20 Οκτωβρίου, 2009

Τελευταία μας έχουν κάνει περισσότερη εντύπωση μικρές και ολιγομελείς παραστάσεις παρά μεγάλες θεατρικές παραγωγές. Στις δεύτερες διακρίνεις ένα ασήκωτο βάρος, μια ακατανίκητη φόρμα που δεν ξεπερνιέται και καθορίζεται, συνήθως, από τα μεγάλα ονόματα ηθοποιών και σκηνοθετών που τις απαρτίζουν. Αντιθέτως, στις πρώτες αναγνωρίζεις μιαν άλλη διάθεση για για πρωτοτυπία (όχι απαραίτητα πειραματισμό) και μια όρεξη για να παραχθεί κάτι νέο και όμορφο. Οπωσδήποτε η ειδοποιός διαφορά είναι ο ενθουσιασμός.

Το "Χωρίς Μουσική" (ναι, να πας να το δείς, στη Θεμιστοκλέους 104, στο 104 Κέντρο Λόγου και Τέχνης) είναι μια τέτοια παράσταση. Γραμμένο, σκηνοθετημένο και παιγμένο από την ίδια ομάδα με πολύ κέφι και αξιοσημείωτη εφευρετικότητα, αποδεικνύει ότι με ελάχιστα μέσα μπορείς να κάνεις μια υπέροχη παράσταση, που θα την αδικήσεις αν την αποκαλέσεις "μικρή" ή "μικρού βεληνεκούς" απλά επειδή παίζεται σε μικρό χώρο και για λίγους θεατές. Υπό άλλες συνθήκες, σε μιαν άλλη χώρα τόσο γέλιο, τόση μουσική, συγκίνηση και χορογραφία θα τύχαινει άλλης αναγνώρισης.

Δε μπορώ να μην κρατήσω στη μνήμη μου το ύφος του κ. Κ. Γάκη στην αρχή της παράστασης την ώρα που παίζει μόνος του το αυτοσχέδιο πιάνο που μου θύμισε κάτι σαν την εικόνα δεξιά. Κι επίσης τον κομβικό χαρακτήρα μα και ανεκδιήγητο βαρκάρη!

εκτύπωση Κατηγορίες: είδα, θέατρο | rss 2.0 | trackback | 1 σχόλιο
15 Σεπτεμβρίου, 2009

Από τις πιο πολυσηζητημένες παραστάσεις του καλοκαιριού που πέρασε, το "Χειμωνιάτικο Παραμύθι" του Σαίξπηρ, μια γλυκόπικρη ιστορία με κύριο φόντο την ανθρώπινη ζήλια και το θρίαμβο της αγάπης. Αμερικανο-βρετανική συμπαραγωγή σε σκηνοθεσία Σαμ Μέντες (American Beauty) με κλασσικούς βρετανούς θεατρικούς ηθοποιούς αλλά και αστέρες όπως ο Ήθαν Χωκ και η Ρεμπέκα Χωλ (Vicky Christina Barcelona) – που κατά την ταπεινή μου γνώμη ξεχώρισε για την ερμηνεία της.

Η παράσταση ήταν αναμφίβολα καλοστημένη, με όμορφο σκηνικό και πολύ καλές και στιβαρές ερμηνείες. Το ίδιο το έργο, βέβαια, δε βοηθούσε ιδιαίτερα. Το σενάριο κάνει άλματα και συνδέει με αρκετή  προσπάθεια διάφορες ιστορίες και, γι’ αυτό ίσως, δεν είναι και από τα πιο γνωστά του Σαίξπηρ. Η συνολική αίσθηση που η παράσταση άφηνε, πάντως, ήταν εξαιρετική. Δείγμα καλού θεάτρου. Τελεία.

Κάπου εκεί κοντά είδαμε και τον Κέβιν Σπέισι – καταχειροκροτούμενο – να συμμετέχει στο κοινό, και το Τζέρεμυ Άιρονς να περνάει από δίπλα μας (επίσης καταχειροκροτούμενος).

Δείτε κάτι από αυτά που είδα:


Το σκηνικό


Ο Ήθαν Χωκ, πονηρός Αυτόλυκος


Η αγάπη θα νικήσει, στο τέλος


Ο Αυτόλυκος πουλάει την πραμάτεια του


Και τραγουδά


Η γιορτή των χωρικών, κάτι σα διονυσιακός χορός


Ηθοποιοί και σκηνοθέτης (στο κέντρο) επί σκηνής

εκτύπωση Κατηγορίες: είδα, ήμουν εκεί, θέατρο | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια
5 Σεπτεμβρίου, 2009

Καλό, ε; Αναφέρομαι έντεχνα και ειρωνικά στην τελευταία ταινία του Ταραντίνο, το "Inglourious Basterds", επίτηδες γραμμένο ανορθόγραφα και επίτηδες δοσμένο ανορθόγραφα και στα ελληνικά ως "Άδωξοι Μπάσταρδη". Την είδα. Και δεν ενθουσιάστηκα. Πρόκειται για μια ταινία άψογης, κατά τα άλλα αισθητικής, με μια εξαιρετική και πολλά υποσχόμενη πρώτη σκηνή (Chapter One), που, όμως έκανε αρκετές κοιλιές στη συνέχεια, αποτυγχάνοντας να είναι είτε καθαρά περιπετειώδης είτε καθαρά κωμική είτε και τα δύο (όχι ότι έπρεπε να είναι κάτι από όλα αυτά). Ο Ταραντίνο μοιάζει να εμπεδώνει την αισθητική του "Kill Bill" αλλά στην ουσία περισσότερο απλά την επαναλαμβάνει σε άλλο χωροχρονικό πλαίσιο και με λιγότερη ένταση. Οι λίγες σουρεαλιστικές και καμιά φορά ξεκαρδιστικές πινελιές δεν αρκούσαν.

Ο "αξιοζήλευτως μπάσταρδως" είναι ο ίδιος, πάντως! Το παλικάρι κάνει ό,τι γουστάρει και πρέπει να το απολαμβάνει μέχρι τέλους. Δεν περιμέναμε αυτή την ταινία για να το ανακαλύψουμε, όμως γίνεται κάθε φορά όλο και πιο ξεκάθαρο. Δημιουργεί με mainstream τρόπο ταινίες και αισθητικές που, διαφορετικά, θα θεωρούνταν δεύτερης διαλογής. Όμως το κάνει με τέτοιο στυλιζάρισμα που είναι τουλάχιστο απολαυστικό να τις παρακουθείς, έχοντας θέσει τους όρους για ένα δικό του είδος σινεμά. Ως προς αυτό είναι πραγματικά αξιοζήλευτος, με την έννοια ότι μπορεί να κάνει χωρίς περιορισμούς αυτό που η κούτρα του κατεβάσει κάθε φορά και να είναι αποδεκτός.

Ενδιαφέρον trivia: Ο τίτλος της ταινίας αναφέρεται στον αγγλικό τίτλο της ιταλικής B-ταινίας του 1978 "Quel maledetto treno blindato" του Enzo G. Castellari, που στη βρετανική της απόδοση μεταφράστηκε ως "Inglorious Bastards" με την οποία έχει μικρή σεναριακή ομοιότητα. Διάβασε όλο το χορτάστικό trivia της ταινίας στο imdb για όλες τις μικρές λεπτομέρειες και τις πάμπολλες αναφορές της.

*****

Προσθήκη:
Άλλαξα γνώμη. Έπειτα από συζήτηση με φίλους, καταλήγω ότι, μάλλον, πρόκειται για έναν "αξιοζήλεφτο μπάσταρδω"…

εκτύπωση Κατηγορίες: είδα, σινεμά | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια
17 Ιουλίου, 2009

Ο Θάνος Μικρούτσικος δε χρειάζεται συστάσεις. Είναι ένας από τους λίγους μεγάλους σύγχρονους συνθέτες μας, αυτούς που ακολούθησαν τη γενιά των Θεοδωράκη – Χατζιδάκι. Πέρα από κάθε άλλη περγαμηνή (συνθέσεις, συνεργασίες, πολιτικά τραγούδια), είναι ο συνθέτης του "Σταυρού του Νότου", ενός από τους σημαντικότερους και πλέον ευπώλητους δίσκους του ελληνικού τραγουδιού που αγαπήθηκε ήδη από τρεις γενιές ακροατών και ανέδειξε την ποίηση του Καββαδία στο ευρύ κοινό.

Τα Υπόγεια Ρεύματα είναι ένα από τα ελληνικά ροκ συγκροτήματα που συντρόφευσαν τις ανησυχίες των εφήβων της δεκαετίας του ’90 με τους εξαιρετικούς δίσκους "Ο μάγος κοιτάζει την πόλη" και "Παραλογές". Γνήσιος και δουλεμένος ροκ ήχος με στιχουργική πολύ ωριμότερη μιας απλής εφηβείας.

Πάντα περιμένω με ανυπομονησία τέτοιες ενδιαφέρουσες συνεργασίες. Η συγκεκριμένη έχει ξεκινήσει από τον περασμένο χειμώνα με κοινές τους εμφανίσεις σε μουσικές σκηνές. Μοιάζουν κάπως ασυνήθιστες αλλά στηρίζονται σε δεσμούς αόρατους και γι’ αυτό στέρεους. Η "παράσταση", αν μπορώ να την αποκαλέσω έτσι, "Τους έχω βαρεθεί", έχει τίτλο παρμένο από το τραγούδι "Αυτούς τους έχω βαρεθεί", του δίσκου "Πολιτικά Τραγούδια" του 1975 σε σύνθεση Μικρούτσικου και τραγούδι Μαρίας Δημητριάδη (στην οποία και αφιέρωσαν όλη την προσπάθεια). Σε αυτόν το δίσκο (και άλλους όπως, "Εμπάργκο", "Καντάτα Στη Μακρόνησο") βασίζεται και το μεγαλύτερο μέρος της παράστασης. Μόνο που αυτή τη φορά τα τραγούδια έχουν περάσει από το φίλτρο των Υπογείων Ρευμάτων και έχουν ηλεκτριστεί επικίνδυνα μα και με σεβασμό! Το αποτέλεσμα είναι πραγματικά νέες ερμηνείες των τραγουδιών και όχι απλές επανεκτελέσεις. Το θέαμα συμπληρώνεται από πλήθος γνωστών και αγαπημένων τραγουδιών των καλλιτεχνών.

Highlights:

  • Για άλλη μια φορά ο Μικρούτσικος να λέει τους "Εφτά Νάνους στο S/S Cyrenia", αλλά, διάολε, πάλι λίγο διαφορετικούς, λίγο ίδιους και πάντα συγκλονιστικούς.
  • Η εξαιρετική διασκευή της πασίγνωστης "Ρόζας" (από το "Στου αιώνα την παράγκα" από το Μητροπάνο) με τη φωνή – καμπάνα του Γρηγόρη Κλιούμη των Υπογείων Ρευμάτων.
  • Ο πραγματικός "εργάτης" της κιθάρας Κώστας Παρίσης και ο πολυτάλαντος μπασίστας Αποστόλης Καλτσάς, που έκανε όργια με το μπάσο.
  • Το κλείσιμο της παράστασης με τους μουσικούς όρθιους και τη Μαρία Δημητριάδη στα ηχεία και το video-wall να επαναλαμβάνει την ανατριχιαστική τελευταία της ερμηνεία στην "Πιο όμορφη θάλασσα".

Αν τους πετύχεις κάπου φέτος το καλοκαίρι δώσε σημασία και πήγαινε να ακούσεις αυτά που έχουν να σου παίξουν.



εκτύπωση Κατηγορίες: είδα, ήμουν εκεί, μουσική | rss 2.0 | trackback | καθόλου σχόλια
14 Ιουλίου, 2009

Αυτός είναι ο τίτλος των εμφανίσεων του Σαββόπουλου φέτος το καλοκαίρι. Χτες βράδυ (13-07-2009) έκανε, μάλιστα, μια εμφάνιση στο χώρο εκδηλώσεων του Αμαλίειου Οικοτροφείου στην Κηφισίας με ανοιχτή είσοδο. Δεν κρατήθηκα, πήγα!

Η αρχική αίσθηση δεν ήταν και συγκλονιστική. Κόσμος πολύ χλιαρός που έμοιαζε να είχε βρεθεί εκεί τυχαία, έτσι, μιας και γινόταν ένα δωρεάν γεγονός στη γειτονιά. Η σύνθεση των μουσικών δεν περιελάμβανε τύμπανα και κρουστά παρά ένα αρμόνιο, μπάσο και ηλεκτρική κιθάρα που ο Σαββόπουλος είπε ότι επιχειρεί να κάνει μια πιο ηλεκτρική ανάγνωση των τραγουδιών του. Το αποτέλεσμα στα αυτιά μου δεν ήταν ακριβώς μια νέα ανάγνωση αλλά ένα κάπως αμήχανο remix.

Ό,τι, όμως και να πεις, έχεις μπροστά σου έναν άνθρωπο-ιστορία ολόκληρη. Που μπορεί με δυο του στίχους να ξεσηκώσει σε μια στιγμή και το πιο χλιαρό κοινό και να γεφυρώσει αχανή χάσματα γενεών με ένα "Κείνο που με τρώει, κείνο που με σώζει…" ή ένα "Ας κρατήσουν οι χοροί…¨. Που μπορεί να σε κάνει να δακρύσεις με αυτό "που έπαιξε στο Λαύριο". Που έχει δημιουργήσει μουσικές τόσο μοναδικές, σχεδόν ακατηγοριοποίητες, αλλά και τόσο οικείες πια. Που, ακόμη και στα γεράματα, έχει την όρεξη εφήβου, να τραγουδά και να έρχεται σε επαφή με το κοινό.

Από χτες βράδυ κρατώ το:

Μου λένε ότι τα τραγούδια μου είναι διαχρονικά.
Αυτό με θλίβει, γιατί τόσο λίγα πράγματα έχουν αλλάξει προς το καλύτερο.
Θα προτιμούσα τα τραγούδια μου να είναι ξεπερασμένα…

Γεια σου, Νιόνιο και κυρ-Νιόνιο και καλή αντάμωση.

ΥΓ: Να πώς μπορείς να περάσεις ωραίες βραδιές στην καλοκαιρινή Αθήνα on a low budget!

εκτύπωση Κατηγορίες: είδα, ήμουν εκεί, μουσική | rss 2.0 | trackback | 1 σχόλιο
10 Μαΐου, 2009

Ten Years After, χτες βράδυ στον "Ελληνικό Κόσμο". Ήμουν εκεί! Πέρασα καλά, άκουσα καλό παλιό – κλασσικό – ροκ, από αυτούς που το πρώτο-έπαιξαν, πολλά χρόνια πριν. Μπάντα με όρεξη, διάθεση και χιούμορ ("I woke up in the morning", τους φώναξε κάποιος από το πλήθος, εννοώντας ένα από τα τραγούδια τους, για να πάρει την απάντηση "That was a good idea, I did so, too, today!"). Το κοινό δεν ήταν τεράστιο και η ατμόσφαιρα θύμιζε περισσότερο συναυλία ελληνικού συγκροτήματος με ιδιαίτερο κοινό. Αλλά, προς τιμήν τους, το συγκρότημα έπαιξε εξαιρετικα. Ο ήχος στον "Ελληνικό Κόσμο" μετριότατος. Κι άλλωστε το κοινό που έχουν στην Ελλάδα είναι μάλλον "ιδιαίτερο". Από τα highlights της βραδιάς το (giga)drum solo του Ric Lee, και οι μακρόσυρτες συνθέσεις με τις ροκ αναδρομές σε σταθμούς παλιότερους και από τους ίδιους τους Ten Years After.


Η ομάδα επί σκηνής (με νεαρό τραγουδιστή/κιθαρίστα πια)

Και πάλι…

Ορεξάτος ο κυριούλης (Chick Churchill) στα πλήκτρα

Καλός ο νέος, αλλά ο ασπρομάλλης μπασίστας (Leo Lyons) στο βάθος έδωσε ρέστα…

"I’d love to change the world, but I don’t know what to do,
So, I leave it up to you…"

ΥΓ: Αναγκαστικά τους ξέρεις, διότι η Cosmote στην τελαυταία της διαφήμιση
χρησιμοποίησε αυτό το τραγούδι τους κι άξαφνα όλος ο κόσμος το έμαθε "ξανά"¨…

εκτύπωση Κατηγορίες: είδα, ήμουν εκεί, μουσική | rss 2.0 | trackback | 2 σχόλια
12 Φεβρουαρίου, 2009

Ιταλός καθηγητής σε σχολεία του ιταλικού νότου (Μαρτσέλο Ντ’  Όρτα) σταχυολογεί μαθητικά μαργαριτάρια (εκθέσεις, ατάκες κλπ) και τις εκδίδει σε βιβλίο. Ελληνικός θίασος διαβάζει το βιβλίο και το μετατρέπει σε θεατρική παράσταση στο Δώμα του Θεάτρου Νέου Κόσμου με τίτλο "Εγώ ελπίζω να τη βολέψω". Καθημερινά, θεατρόφιλοι Αθηναίου κατακλύζουν το θεατράκι αυτό για να δουν την παράσταση. "Χτες βράδυ, το κατακλύσαμε κι εμείς", (όπως, πιθανώς, θα έλεγε και κάποιος από τους χαρακτήρες)…

Ένα στοιχειώδες σκηνικό σε απόσταση αναπνοής από τους θεατές, που οι 5 ηθοποιοί-μαθητές καταφέρνουν να το μετατρέψουν από σχολική τάξη μέχρι τη σπηλιά του κύκλωπα Πολύφημου και βιβλικό τοπίο με το Μωυσή (και όχι το Νώε). Ευρηματικές μικρές σκηνοθετικές πινελιές που δίνουν συνεχή ρυθμό (Β. Μαυρογεωργίου). Ορεξάτοι νέοι ηθοποιοί (που – το ξαναλέω – έκαναν οι ίδιοι τη μετατροπή του βιβλίου σε θεατρικό). Καταιγισμός από ατάκες μικρών παιδιών, με όλη την αθωότητα που τα διακρίνει αλλά και όλη την καυστικότητα με την οποία παρατηρούν και κρίνουν τον κόσμο των μεγάλων. Το αποτέλεσμα είναι μια φρεσκότατη παράσταση, πολύ κεφάτη που βγάζει άφθονο και αβίαστο γέλιο. Γέλιο και αλήθειες. Απλά!

εκτύπωση Κατηγορίες: είδα, θέατρο | rss 2.0 | trackback | 2 σχόλια
10 Νοεμβρίου, 2008

Πήγαμε και ένα θέατρο, έτσι για να νιώσουμε μιαν κάποια ψυχική ανάταση διαφορετική. Δε θα αναφέρω καν τον καινούριο – χάλια – James Bond που κάθησα και είδα επί δύο ώρες. Εντάξει το ανέφερα! Η "Ιοκάστη" είναι μια κωμωδία Έλληνα συγγραφέα (Άκης Δήμου) βασισμένη σε κλασσικές φαρσικές καταστάσεις να διαδραματίζονται με κεντρικό πρόσωπο την ομώνυμη ηρωίδα (Σοφία Φιλιππίδου), μια θα-ήθελε-να-είναι-μεγαλοαστή κυρία και την – άνω κάτω – οικογένειά της, που πρωτο-ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη και κατέβηκε στην Αθήνα για να ανεβεί υπό τη σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή!

Η Σοφία Φιλιππίδου είναι ένα ζωντανό καρτούν πάνω στη σκηνή, απολαυστική και πηγαία. Όλη η ιστορία είναι στηριγμένη πάνω στο χαρακτήρα που υποδύεται και τις πλακατζίδικες ατάκες που πετάει κατά ριπάς. Πέρα από αυτό δεν κατάφερα να ευχαριστηθώ και πολλά πράγματα. Πολλά, επίμονα επαναλαμβανόμενα αστεία, συχνά επιπέδου καθημερινού sitcom με ελάχιστες εναλλαγές ρυθμού δεν άφησαν την κωμωδία να "απογειωθεί". Πρέπει να παραδεχθώ ότι μου καλοφάνηκε ο Πυγμαλιών Δαδακαρίδης στο ρόλο του Εσθονού (ή Λετονού;) μπάτλερ-καταλύτη (!).

Κι ένα κοινό! Τι φταίνε οι ηθοποιοί, αλήθεια, γι’ αυτό; Που χαχανίζει βάρβαρα σε κάθε ευκαιρία σα να το έχει τόσο απίστευτη ανάγκη. Μπορώ να το καταλάβω αυτό, αλλά δε με βοηθάει… Να πας; Άμα σου αρέσει πολύ η Φιλιππίδου…

εκτύπωση Κατηγορίες: είδα, θέατρο | rss 2.0 | trackback | 1 σχόλιο