Ο Αλέξης Τσίπρας, σημείωσε δύο γιγαντιαία πολιτικά σφάλματα τη χρονιά που πέρασε. Το ένα ήταν οι ακατάσχετες υποσχέσεις πριν τις εκλογές του Γενάρη του 2015, ώστε να τις κερδίσει, και το άλλο ήταν η διαστρεβλωτική πολιτική αξιοποίηση της σημαντικότερης δημοκρατικής διαδικασίας, του δημοψηφίσματος του Ιουλίου του 2015. Αυτό το ψέμα και αυτή η στρέβλωση, είναι η παλαιότερη των παλαιών πολιτικών συμπεριφορών. Δεν είναι το νέο απλά επειδή το ισχυρίζεται ή επειδή το δείχνει η ηλικία του. “Νέο” είσαι ή δεν είσαι, σύμφωνα με τις πράξεις σου. Και οι πράξεις του δείχνουν το απολύτως αντίθετο.
Η πολιτική συνέπεια, ειδικά τώρα, όπου για την οικονομία της χώρας έχουν χαθεί σχεδόν όλα, πρέπει να είναι το μείζον κριτήριο του Έλληνα ψηφοφόρου. Ο Αλέξης Τσίπρας υπήρξε ένας λαοπλάνος, τακτικιστής πρωθυπουργός σε βαθμό που να θυμίζει Ανδρέα Παπανδρέου του 1981. Ήταν το αποκορύφωμα του παλαιοκομματισμού. Δε λέω, άδικο το γεγονός ότι αυτό που συνέβη στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ σε διάρκεια 40 χρόνων σε αυτόν συνέβη μέσα σε 7 μήνες. Αλλά το επιδίωξε με μανία.
Ίσως να μην υπάρχει μέλλον στη χώρα όπως τη φανταζόμαστε, δηλαδή εντός Ευρώπης και εντός ευρωζώνης. Και, ναι, η Ευρώπη και η ευρωζώνη δεν είναι μονόδρομος. Ναι, υπάρχουν και άλλοι δρόμοι, που μπορούν να είναι δρόμοι δημιουργικοί και παραγωγικοί. Οπωσδήποτε δε θα τους προτιμούσα, αλλά υπάρχουν κι αν τους ακολουθούσαμε, πάλι εκεί θα αγωνιζόμουν να είμαι δημιουργικός και παραγωγικός για εμένα και για τη χώρα μου.
Αλλά, επιτέλους, πρέπει να τραβήξουμε μια γραμμή και να ορίσουμε τι είναι “νέο” και τι είναι “παλιό”, ώστε να δώσουμε μια ευκαιρία στο νέο, εφόσον απορρίπτουμε το παλιό ως αποτυχημένο. Νέο, λοιπόν, είναι το συνεπές (θα πω και το ηθικό, αλλά αυτή είναι μια πολύ πιο πολύπλοκη έννοια για να καταφέρω να αναλύσω συστηματικά). Νέο είναι αυτό που τηρεί τις υποσχέσεις του. Ετούτο είναι που λείπει από την ελληνική πολιτική σκηνή της Μεταπολίτευσης, τόσο από την πλευρά των πολιτικών όσο και από την πλευρά των ψηφοφόρων. Λείπει η συνέπεια και περισσεύει η αμετροέπεια.
Υπό αυτή την έννοια, μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι συστήνω να ψηφίσετε Ένωση Κεντρώων, ΚΚΕ και ΧΑ, μιας και αναντίρρητα η ρητορική τους είναι σταθερή και, θα έλεγε κανείς, και συνεπής. Εντάξει, εδώ είναι το σημείο όπου βάζετε κι εσείς λιγάκι το μυαλό σας να δουλέψει. Μέγιστη προτεραιότητα όμως στα κριτήριά σας, προτείνω να δώσετε στη συνέπεια.
εκτύπωση Κατηγορίες: απόψεις, πολιτικά | rss 2.0 | trackback