Το ιστορικό δημοψήφισμα της 05/07/2015 έβγαλε 60% ΟΧΙ

6 Ιουλίου, 2015

To ιστορικό δημοψήφισμα της  05/07/2015 έβγαλε ΟΧΙ! Αυτό είναι μια αναμφισβήτητη αλήθεια, που ενισχύεται από το συντριπτικό ποσοστό 62% υπέρ αυτού. Οπωσδήποτε όλοι το σεβόμαστε και το δεχόμαστε. Χωρίς τούτο να σημαίνει ότι συμφωνούμε μαζί του και χωρίς -ελπίζω- να κατηγορηθούμε ότι είμαστε λιγότερο δημοκράτες από αυτούς που υποστηρίζουν την άποψη που επικράτησε. Είμαστε ένα 40%, που προειδοποιούσε -και συνεχίζει να προειδοποιεί- επίμονα.

Άλλωστε η πραγματική ουσία βρίσκεται στην καθημερινή πραγματικότητα, όπου ο καθένας μας οφείλει να βρίσκεται στις επάλξεις της οικονομίας, παράγοντας έργο, προσπαθώντας, συνεχίζοντας, επιμένοντας και με αίσθημα των αυξημένων ευθυνών του απέναντι στο κράτος και τη χώρα. Είναι ακόμη περισσότερο τώρα κρίσιμο να αναλάβουμε ο καθένας μας χωριστά τις καθημερινές του ευθύνες, να τηρούμε τη νομιμότητα, να πληρώνουμε φόρους, να κόβουμε αποδείξεις, να αποδίδουμε ΦΠΑ, να μην βγάζουμε τα χρήματά μας εκτός Ελλάδος. Πράγματα αυτονόητα, ε;

Μέσα στη σύντομη προεκλογική περίοδο που προηγήθηκε η συζήτηση δεν ήταν καθαρή. Τα μεγαλύτερα ΜΜΕ επιδόθηκαν σε μια επίμονη μάχη υπέρ του ΝΑΙ, με την οποία συμφωνούσα στα βασικά επιχειρήματα, αλλά άγγιζε τα όρια της προπαγάνδας, μιας και δεν εξέθετε επαρκώς την αντίθετη άποψη. Η κυβέρνηση, από την άλλη πλευρά, πόνταρε στην οργή του κόσμου και στην απογοήτευσή του για τα χρόνια που πέρασαν, εκτοξεύονται ανακρίβειες και δημαγωγίες, πολώνοντας με κάθε ευκαιρία και ξεκινώντας από τον ίδιο τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα. Η προπαγάνδα ήταν ισόπαλα βρώμικη. Αλλά η κυβέρνηση έπεισε! Αυτό είναι δεδομένο.

Τι πιστεύω ότι συνέβη.

Πρόκειται για ένα λαό που εκπαιδεύτηκε για εκατονταετίες να πιστεύει ότι είναι ο “εκλεκτός” (παιδί του Πλάαατωνα 🎵 και του Αριστοτέληηη 🎶), ότι οι κακοί Τούρκοι και οι Γερμανοί ήταν οι μόνοι εγκληματίες της ιστορίας, ότι οι κακοί ξένοι μονίμως μας εκμεταλλεύονταν και μας καταπίεζαν, ενώ αυτός αντιστεκόταν ηρωικά λέγοντας τα ΟΧΙ του. Αυτό έχει πολλές δόσεις αλήθειας, αλλά το να το καταπιείς αμάσητο είναι πολύ αναχρονιστικό πια.

Ένας λαός που έμαθε συστηματικά να συναλλάσσεται πελατειακά με το κράτος -ακόμα και με την Ευρωπαϊκή Ένωση-,  λειτουργώντας με βάση το συναίσθημα και όχι τη λογική, λειτουργώντας με βραχύβια μνήμη κι επαναλαμβάνοντας τα ίδια λάθη, ξανά και ξανά, ακόμα κι όταν τα αναγνώριζε ο ίδιος τόσο εμφανώς. Πόσες φορές ψήφισε Ανδρέα Παπανδρέου κι έπειτα Γιώργο Παπανδρέου κι έπειτα Κώστα Καραμανλή!

Ένας λαός που εκπαιδεύτηκε να μην εμπιστεύεται το κράτος, την πολιτεία, τους νόμους. Έμαθε να είναι υπεράνω αυτών, να τους θεωρεί “άνωθεν” επιβεβλημένους, επαχθείς και ανεπιθύμητους. Θα παρκάρει στα πεζοδρόμια, θα καπνίζει στις ταβέρνες και θα πληρώνει φόρους επιλεκτικά και πάντοτε ατιμώρητα, άντε και με κάνα προστιμάκι, τακτοποίηση οφειλών, νομιμοποίηση αυθαίρετου ή περαίωση. Ταυτόχρονα ζητωκραύγαζε υπέρ του τάδε ή του δείνα πολιτικού αρχηγού/κόμματος, που του έταζε κάθε φορά κάτι νέο. Σωστή σχιζοφρένεια.

Είμαστε αυτός ο λαός.

Σε αυτό το λαό τέθηκε ένα ερώτημα, το οποίο βασίστηκε σε αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά του: τα χαρακτηριστικά του περήφανου ραγιά, αυτού που κάποια στιγμή ξυπνάει και λέει το ΟΧΙ. Αλλά και του ραγιά που θα παραμείνει για πάντα ραγιάς, ακριβώς όπως αυτή η αριστερή κυβέρνηση ακόμη αρνείται να κυβερνήσει κι έχει περάσει από την αντιπολίτευση εσωτερικού στην ευρωπαϊκή αντιπολίτευση (για πάντα διαμαρτυρόμενη, για πάντα αντιπολίτευση). Αυτό το καταλογίζω στον Αλέξη Τσίπρα.

Σε αυτό το λαό τέθηκε ένα στρεβλό ερώτημα, με έναν εντελώς βρώμικο τρόπο. Παρόλη την ατιμία του δημοψηφίσματος αυτού, ο πρωθυπουργός -αντί να το ρωτήσει ευθέως- ισχυρίσθηκε ότι το ΟΧΙ ισοδυναμεί με αύξηση της διαπραγματευτική ισχύος της χώρας και εντατικοποίηση της προσπάθειας για μια καλύτερη συμφωνία εντός της Ευρώπης και εντός της Ευρωζώνης. Αυτό το πέτυχε πια.

Μακάρι να το πετύχει και μια συμφωνία! Το εύχομαι ολόψυχα αν και εκτιμώ ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο, ενώ, στην καλύτερη περίπτωση που το καταφέρει, εξακολουθούμε να είμαστε μέσα σε μια ακραία εξαθλιωμένη οικονομία. Όποιος όμως εργάζεται μέσα στην πραγματική οικονομία, στην παραγωγή έργου, θέλει λύση ακόμη και την ύστατη στιγμή! Ακόμη και μετά την ύστατη στιγμή.

Λυπάμαι βαθύτατα όμως που δεν το επεδίωξε τίμια.

εκτύπωση Κατηγορίες: απόψεις, ήμουν εκεί, πολιτικά | rss 2.0 | trackback

Καθόλου σχόλια μέχρι τώρα!

Ό,τι προαιρείσθε:

Επιτρεπτά (X)HTML tags: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong> . Εάν προσθέσετε εξωτερικά links στο σχόλιό σας τότε αυτό δε θα εμφανιστεί στη λίστα με τα υπόλοιπα σχόλια έως ότου εγκριθεί από τον υποφαινόμενο, οπότε το νου σου!