Υποστηρίζω ότι πολλά από τα ολυμπιακά αθλήματα δεν αξίζουν να είναι ούτε ολυμπιακά ούτε καν αθλήματα. Τι αξία έχει ένας υπέρβαρος γίγαντας της άρσης βαρών που σηκώνει δυο φορές το βάρος του; Τι ομορφιά έχει μια αθλήτρια δρόμου με μπούτια πιο φαρδιά από τον υπέρβαρο γίγαντα (ενίοτε και δασύτερη τριχοφυία); Πόση πλάκα έχει ένας αγώνας που διαρκεί 9.63sec (της “μιας ανάσας” που λένε); Τόσοι πολλοί απίθανοι αθλητές που επιτυγχάνουν τόσα πολλά απίστευτα για εμάς τους υπόλοιπους κατορθώματα! Εντυπωσιακά, μεν, αλλά τίποτε περισσότερο από αυτό. Απλά πολύ-πολύ εντυπωσιακά.
Ισχυρίζονται πολλοί, ότι αυτοί οι αθλητές σπρώχνουν την ίδια την ανθρώπινη φύση στα όριά της. Δοκιμάζουν τα ίδια τα όρια του ανθρώπινου είδους. Αλήθεια είναι αυτό. Αλλά τι αξία έχει; Για παράδειγμα, το ανθρώπινο είδος δοκιμάστηκε στα 100m (άνδρες) και κατάφερε από το 1891 μέχρι σήμερα να βελτιώσει το χρόνο του από 10.8sec σε 9.58sec. Το 9.58 είναι συγκλονιστική επίδοση. Δεν έχει, όμως καμία ομορφιά. Είναι απλά και μόνο εντυπωσιακή. Κι ένας θεός γνωρίζει τι ουσίες (όχι μόνο παράνομες, υπάρχουν και οι νόμιμες) έχει καταναλώσει ο άνθρωπος για να την πετύχει!
Λέω, λοιπόν, ότι όλα αυτά τα αθλήματα, που επικεντρώνονται στην επίμονη επίτευξη ενός και μόνο υπεράνθρωπου στόχου, δεν αξίζουν να είναι αθλήματα. Είναι εντυπωσιακά και ανταγωνιστικά, καλά για το τσίρκο ίσως, αλλά δεν είναι αθλήματα. Μπορεί να σου κάνει κέφι να τα παρακολουθείς και να διασκεδάζεις. Δεν πειράζει. Το τσίρκο πάντα άρεσε στους ανθρώπους. Τα τσίρκα δεν έχουν εξαφανιστεί. Απλά δεν κυκλοφορούν στις μέρες μας περιπλανώμενα σε τεράστια τσαντήρια. Τα βρίσκεις πιο εύκολα και άμεσα στην τηλεόραση και το internet.
Αδικώ ίσως τα τσίρκα, των οποίων το θέαμα συχνά είναι ιδιαίτερα όμορφο και καλλιτεχνικό.
Δεν τα θέλω, λοιπόν, τα 100άρια και τις άρσεις βαρών και τις δισκοβολίες. Διασκεδάζω κι εγώ μαζί τους, βέβαια. Εντυπωσιάζομαι. Καταλαβαίνω, όμως, ότι απευθύνονται σε πιο κατώτερά μου ένστικτα, πιο βάρβαρα, πιο ζωώδη. Ας πούμε είναι σαν τα τηγανητά φαγητά. Κι αυτά μου αρέσουν αλλά παχαίνουν, ικανοποιούν τον ουρανίσκο αλλά φράζουν τις αρτηρίες. Προτιμώ τα αθλήματα, για παράδειγμα, τα ομαδικά, αυτά που είναι διασκεδαστικά, που έχουν πλάκα, ρε παιδί μου. Μπάσκετ και ποδόσφαιρο και βόλεϋ (κι αν είσαι παλαβός, γιατί όχι, και το ανεκδιήγητο μπάντμιντον, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα). Ή τα αθλήματα που δημιουργούν ολοκληρωμένους αθλητές τόσο σωματικά όσο και πνευματικά. Έπταθλα και δέκαθλα, τένις και ιστιοσανίδες.
Θέλω Γκάληδες και Κακλαμανάκηδες και όχι Κεντέρηδες (προβοκατόρικα επιλεγμένα παραδείγματα, φυσικά).
Πρόσεξε, δε λέω ότι μπορώ να πάω τώρα στα καλά καθούμενα και να παρακολουθήσω δέκαθλο. Με τα ρεκόρ που έχουν γίνει στα επί μέρους αθλήματα του δεκάθλου και την πλύση εγκεφάλου που έχουμε υποστεί, κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ βαρετό. Αν όμως ο αθλητισμός είχε εστιάσει περισσότερο σε αθλήματα συνδυαστικά και σε αθλητές ολοκληρωμένους, το δέκαθλο θα έπρεπε να είναι ο βασιλιάς του στίβου. Δεν ξέρω αν αυτό θα ικανοποιούσε τους χορηγούς και τις διαφημιστικές, για να είμαι ειλικρινής.
εκτύπωση Κατηγορίες: απόψεις, δε βαριέσαι | rss 2.0 | trackback