Αυτό τον καιρό διαβάζω το "Η μαγεία των μαθηματικών (Αποκαλύπτοντας τα μυστικά των αριθμών)" του Calvin Clawson (μετάφραση Παν. Παπαχρήστου, εκδόσεις Κέδρος). Και θέλω να ξαναγυρίσω στα φοιτητικά χρόνια και να ξανακάνω από την αρχή όλα τα μαθηματικά που τόσο βιαστικά (μερικές φορές ίσως όχι και τόσο βιαστικά) "πέρασα" τότε. Το τρίτο κεφάλαιο τελειώνει με αυτή την παράγραφο:
Οι Αμερικανοί (αναφέρεται στους συμπατριώτες του), ιδιαίτερα, θα έπρεπε να αγκαλιάσουν τα μαθηματικά, διότι η μαθηματική απόδειξη συμβαδίζει με τη δημοκρατία. Η μαθηματική απόδειξη είναι αταξική, δεν αποτελεί ειδικό προνόμιο κάποιου και είναι ανεξάρτητη από την ελίτ που ασκεί εξουσία. Είναι ανοιχτή σε όλους και το μόνο που απαιτείται είναι σκεπτόμενο μυαλό και διάθεση να εμπλακούμε σε λογικούς συλλογισμούς.
Διότι πρώτοι οι Έλληνες μαθηματικοί της αρχαιότητας έφεραν στο προσκήνιο την έννοια της απόδειξης. Η γνώση, μέχρι τότε, είχε εγκυρότητα μόνο εφόσον αυτός που την κατείχε διέθετε κάποια κοινωνική θέση που εξασφάλιζε την αυθεντικότητά του (πχ ιερέας, αξιωματούχος, αστρολόγος κλπ). Από τότε και στο εξής η γνώση έπρεπε να αποδεικνύεται και να στηρίζεται σε γερά θεωρητικά θεμέλια. Κάτι που έδωσε ώθηση τόσο στην ανάπτυξη των επιστημών όσο και στον εκδημοκρατισμό της γνώσης.
Να μια ωραία και απλή σκέψη για να κρατήσεις: μαθηματικά – γνώση – δημοκρατία. Μια αλληλουχία εννοιών που οφείλουμε στους αρχαίους Έλληνες. Που μέσα σου αργοκοιμάται η ίδια γλώσσα που εκείνοι μιλούσαν. Και τις οποίες έχουμε ανάγκη να ανακαλύψουμε εκ νέου στις μέρες μας. Βέβαια, απαιτείται "σκεπτόμενο μυαλό", είναι αλήθεια.
εκτύπωση Κατηγορίες: προσωπικά, τεχνολογία | rss 2.0 | trackback